ตัวตน
การก้าวไปข้างหน้า
ไม่ใช่ว่าจะกลับมาที่เก่าไม่ได้
แต่หนทางอาจแตกต่างออกไป
แต่ถึงยังไงเราก็ยังก้าวเดิน
บางครั้งเราก็อยากวิ่ง
เพื่อหนีสิ่งที่ต้องเผชิญ
บางครั้งเราอยากหยุดเดิน
เพื่อเพลิดเพลินกับบางอย่างที่เรามี
บางครั้งเราก็หกล้ม
ชีวิตล้มจมไร้ความสุขี
ไขว่คว้าหาความปรานี
ที่บางทีอาจไม่เจอมัน
บางครั้งเราเขย่งสุดตัว
จนไม่กลัวกับความเหนื่อยโศกศัลย์
เขย่งให้ผ่านคืนวัน
ผลักดันให้ตนได้ดี
บางครั้งเราก็หมดแรง
เหมือนกับแสงเทียนแสนริบหรี่
คิดว่าคงจะไม่มี
วันดีๆที่มีให้กัน
บางครั้งเราทำร้ายคนอื่น
ให้เขาเจอแต่ทุกข์มหันต์
บางครั้งเราช่วยเหลือแบ่งปัน
ร่วมพัวพันให้ไมตรี
บางครั้งเราคิดมากไป
จนทำให้ใครต่อใครอยากหลีกหนี
บางครั้งเราก็คิดน้อยดี
จนเหตุการณ์ที่มีเราตามไม่ทัน
คนเรามีทั้งเลวและดี
มีทั้งสุขีและโศกศัลย์
มีทั้งแก่งแย่งและแบ่งปัน
มีทั้งสร้างสรรค์และทำลาย
จะทำไม่ทำอยู่ที่ตัวเรา
จะสุขหรือเศร้าเรากำหนดได้
จะหยุดหรือก้าวต่อไป
อยู่ที่จิตใจอยู่ที่จะทำ
สิ่งที่เขียนมานี้อาจจะจับใจความไม่ได้ว่าข้าพเจ้าต้องการสื่ออะไร แต่ ณ ขณะพิมพ์กลับมีแต่คำพวกนี้อยู่ในหัว ขออภัยถ้าข้าพเจ้ายังเขียนได้ไม่ดีนัก แต่จะพยายามเขียนให้ดีขึ้นไปคะ
<p></p>
หมายเลขบันทึก: 509535เขียนเมื่อ 21 พฤศจิกายน 2012 17:58 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2013 16:55 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (8)
- การเขียนขณะที่คิดอะไรได้ออกมาได้อย่างนี้
- เป็นสิ่งที่เยี่ยมแล้วครับ
ขอบคุณครับ ข้อคิดดีๆอีกแล้ว
ขอปรบมือให้ดังๆ นะคะ ก็ไพเราะ และเข้าใจความหมายได้ดีค่ะ
เปิดหัวใจเขียน อย่างไรก็ดีครับ ;)...
