ขอบคุณที่กลับมา

....หลายวันที่หายไป....มีหลายอย่างที่ย่างผ่านเข้ามาในชีวิต  ทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามาล้วนแล้วแต่มีค่าเกินกว่าจะบรรยาย...สิ่งที่เข้ามาและยังคงอยู่อย่างยั่งยืนยากที่จะลืมเลือน  คือมิตรภาพ

...ปัจจุบันผู้ติดเชื้อรายใหม่หลายคนที่เดินเข้ามาหาเราด้วยความสมัครใจและถูกบังคับจากคนใกล้ตัว  บางคนมาแล้วก็หายไป  บางคนมาเข้าระบบสุขภาพก็ยั่งยืน  ทำงานได้ตามปกติ  และอีกหลายๆคนมาแล้วก็จากไป  ไม่กี่วันเธอกลับมาด้วยสภาพที่แตกต่างจากที่เราเคยเจอกัน...วันนี้มีอีกหนึ่งรายที่เธอจากเราแค่  3  เดือน เธอดูซูบไป  ตาโหลลึก ผมยาวรกรุงรัง หนวดเครารกรุงรัง ที่ปากมีคราบฝ้าขาว แขนขาเหลือแต่กระดูก  ผอมผิดหูผิดตา  ชื่อคุนแต่หน้าตาไม่คุ้นเลย  จากการสอบถามจำกันได้หรือไม่...เค้าบอกจำกันได้ชื่อหมอ...เราไม่ได้โทษไม่ได้ต่อว่า ไม่ได้ตำหนิใดๆเลย  แต่สีหน้าท่าทางแววตาที่เธอสื่อออกมาด้วยความอ้อนวอน  ขอร้องและช่วยด้วย...ผมยังไม่อยากตาย...ช่วยผมด้วย...เราเข้าใจในสภาพตอนนี้  ไม่มีอะไรมีค่ามากกว่ากำลังใจ ณ ตอนนี้...เรื่องอื่นช่างมัน  เอาปัจจุบันตอนนี้รักษาตัวเองให้ดีขึ้นก่อนเรื่องอื่นให้ว่ากัน...

...ในใจเราคิดไปเรื่อยๆเมื่อ 3 เดือนที่แล้วครั้งที่เราเจอกัน CD4 = 3,3% ถ้าเราตามเธอกลับมาได้ตั้งแต่วันนั้น  เธอคงไม่อยู่ในสภาพนี้  คงทำงานทำการได้ตามปกติ  ถ้าเราเตรียมเธอให้พร้อมตั้งแต่วันนั้น  เธอคงไม่หายไปอย่างที่ผ่านมา...เรายังมีความหวังว่าเธฮจะฟื้นตัวเร็ว  และกลับมาต่อสู้สังคม  เหมือนที่ผ่านมา...

...เรายังไม่เมตตามรณัง ถึงความหวังยังริบหรี่  แต่เราและทีมงานยังจะสู้จนถึงที่สุด...