เมื่อความสำเร็จทางการศึกษาเปลี่ยนไป
ช่วงนี้เป็นฤดูกาลแห่งการแข่งขันทักษะวิชาการ ซึ่งก็น่ายินดีที่เราจะได้พัฒนานักเรียนของเราให้มีความเชี่ยวชาญในด้านต่าง ๆ แต่ก็มีความไม่น่ายินดีในความรู้สึกของครูชายแดนอีกนั่นแหละ เพราะการที่จะส่งนักเรียนเข้าแข่งขันตั้งแต่ระดับกลุ่มโรงเรียน ระดับเขตพื้นที่การศึกษา ระดับภาค จนถึงระดับประเทศนั้น ครูเหล่านั้นต้องทิ้งนักเรียนส่วนใหญ่ในห้องเรียนที่ไม่ใช่หัวกะทิข้นคลั้ก เพื่อไปสอนเทคนิคให้กับเด็กนักเรียนส่วนน้อยที่จะสร้างสองขั้น สร้างคำชมจากผู้บริหาร และสร้างหนทางแห่งวิทยาฐานะที่กำหนดไว้ว่าหากนักเรียนของท่านได้รางวัลระดับสูงคะแนนท่านจะเพิ่ม แต่ถามหน่อยเถิดว่า นั่นหรือคือจุดมุ่งหมายของการศึกษา จุดมุ่งหมายของการศึกษามิใช่การสร้างคนให้เป็นคนหรือ มิใช่การสร้างทักษะในการแข่งขันเพื่อดำเนินชีวิตหรอกหรือ มิใช่การสร้างจิตสำนึกที่ดีที่จะพัฒนาประเทศให้ก้าวหน้าด้วยคุณธรรมจริยธรรมหรอกหรือ ครูที่สอนเด็กนักเรียนให้อ่านออกเขียนได้ มีคุณธรรมจริยธรรมที่ดี ที่เดี๋ยวนี้กลายเป็นครูที่ไม่มีผลงาน มันถูกต้องจริงหรือ เด็กหัวกะทิที่ถูกเยินยอจนเคยตัว เห็นขยะกลับเดินเหยียบ เห็นครูกลับมองผ่าน กับเด็กที่เราอบรมด้วยใจ มีจิตใต้สำนึกที่ยอดเยี่ยมกับถูกมองข้าม ประเทศนี้จะไม่เหลือคนดี แต่มีแค่คนเก่งที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน และคนโง่ที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน คนพวกนี้จะกัดกินประเทศชาติเราจนไม่เหลือ เพราะขาดจิตสำนึก จิตสาธารณะ ซึ่งการศึกษาไทยควรที่จะมุ่งสร้างในสิ่งนี้มากกว่า
ความเห็น (3)
ขอเอาใจช่วยคุณครูที่มองเห็นปัญหาสังคม ทุกสิ่งทุกอย่างสร้างได้ เหลือเพียงอย่างเดียวสามาัญสำนึกที่สร้างยาก ขอเป็นกำลังใจให้ พัฒนาผู้เรียนต่อไปนะคะ
ความสำเร็จทางการศึกษาเปลี่ยนไป....แล้วใครคือเจ้าภาพใหญ่ ... ในการแก้ไข ... หละค่ะ
บอกตรง ๆ นะคะ ว่าทุกข้อความที่ครูชายแดนเขียนขึ้นคือความรู้สึก ซึ่งอาจจะไม่ถูกต้องตามหลักวิชาการ หรือ อื่น ๆ และครูคนนี้คุณวุฒิและวัยวุฒิยังน้อยมากและยังต้องต้องเรียนรู้จากผู้รู้อีกมากมาย และที่สำคัญจบแค่ปริญญาตรีด้วย จึงไม่สามารถตีความข้อความของท่าน DR PLE ได้ จึงขออนุญาตเรียนตามตรงว่า หากข้อความของครูน้อยคนนี้ผิดไปก็ขออภัยด้วย แต่ก็ยังยืนยันความคิดของตนเองเช่นเดิม ในเรื่องที่มันเป็นและเปลี่ยนไปจากแต่ก่อน เรื่องการศึกษาระดับชาติครูน้อยคนนี้ไม่ขอไปก้าวล่วงเพราะอย่างที่กล่าวคุณวุฒิวัยวุฒิยังน้อยนัก แต่มองว่าไม่มีใครเป็นเจ้าภาพใหญ่ในการแก้ปัญหาการศึกษาชาติหรอกค่ะ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเราก็ตัวเล็กเกินกว่าที่จะแก้ไขอะไรได้ ทำได้แค่ทำหน้าที่เราให้ดี แต่มันก็ต้องกำหนดจุดมุ่งหมายในใจให้ชัดเจนว่าเราจะสอนเด็กนักเรียนให้ได้รับอะไรจากเรา เหรียญ หรือ สำนึก ซึ่งตอนนี้กลายเป็นเราหวังแค่เหรียญแต่ไม่สร้างสำนึก ซึ่งมันก็เห็น ๆ กันอยู่ หรือครูชายแดนคนนี้เห็นคนเดียว ก็ขอคำชี้แนะด้วยนะคะ เพราะก็ยังต้องการการขัดเกลาอีกมากค่ะ