โค้ชดี นักกีฬามีชัย
ในการทำหน้าที่โค้ชของครูต่อนักเรียนในช่วงกีฬาสีมีหลากหลายรูปแบบ แต่รูปแบบที่ได้ผลสำเร็จคือการใส่ใจของโค้ชอย่างสม่ำเสมอจะนำพานักกีฬาไปสู่ชัยชนะ
กีฬาสีของเด็กลานไทรปีนี้จัดรูปแบบโดยยึดหลักปีก่อนคือ แบ่งนักเรียนเป็น ๖ สี อยู่ภายใต้การบริหารจัดการของคณะกรรมการนักเรียน และมีแม่สีและคณะครูคอยให้การดูแลและคำปรึกษา สำหรับปีนี้ครูนกได้สังกัดสีชมพูทำหน้าที่ดูแลและประสานงานกีฬาทุกชนิด
"ครูเป็นทุกอย่าง"
ในช่วงซ้อมกีฬาครูนกจะแวะเวียนไปที่กีฬาแชร์บอลมากกว่าปกติเนื่องจากครูที่ควบคุมประจำสุขภาพไม่แข็งแรงไม่สามารถลงดูแลได้ทุกครั้ง พบว่าเด็กๆ น่ารักฝึกซ้อมกันเป็นอย่างดี ที่เป็นห่วงคือทีมแชร์บอล ม.ต้น ซึ่งจะมีน้องระดับ ม.๑ จำนวนมาก เวลาเล่นจะเกรงๆ พี่และที่สำคัญคือ ประสบการณ์ยังน้อยเมื่อเทียบกับทีมแชร์บอลประเภทเดียวกันของสีอื่นๆ ส่วนกีฬาอื่นๆ จะแวะเวียนไปสอบถามเยี่ยมเยือนโดยใช้เวลาไม่นาน ครูนกพบว่าทีมที่โค้ชเข้มมากที่สุดคือทีมวอลเลย์บอล ช่วงแรกๆโค้ชใหญ่ที่ครูนกนิยมเรียกว่า "ป้าน้อย" จะขอเปลี่ยนผู้ควบคุมทีมเนื่องจากเล่นกีฬาวอลเลย์บอลไม่เป็น และความรับผิดชอบยังไม่เป็นประจักษ์
"เบอร์ ๑๑ ประธานสีชมพูลงเล่นเอง"
ป้าน้อยจะดูแลให้คำแนะนำแก่เด็กๆ ทุกวันและตลอดเวลาที่ซ้อมครูนกจะไปแวะเวียนให้กำลังใจต่อผู้ควบคุมนักกีฬาเนื่องจากเคยเป็นลูกศิษย์วิชาเคมีครูนก และดูการซ้อมวอลเลย์บอลที่ดูจะจริงจัง และเด็กๆ ก็ดูกลัวๆ เกร็งๆ กับเสียงของป้าน้อย ครูนกก็จะเข้าไปสอบถามป้าน้อยแต่จะไม่ก้าวก่ายต่อการฝึกของป้าน้อย เพราะคิดว่านั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดห่วงแต่ว่าเด็กๆ เขาจะเข้าใจหรือเปล่าว่า "ป้าน้อยเสียงดัง" แต่ใจดีนะ
"ป้าน้อยกับลูกทีมวอลเลย์บอล"
หลังจากซ้อมมาหลายวันในที่สุดพุธที่ ๓๐ สิงหาคมก็ได้เวลากีฬาสีเปิดสนามโดยวันแรกครูนกจะไปเชียร์กีฬาแชร์บอลและบาสเกตบอลเป็นหลัก พบว่า เมื่อครูไปเด็กๆ เขาจะมีกำลังใจขึ้นระดับหนึ่ง และในตอนเย็นครูนกพบกับป้าน้อยก็ถามว่า "ไม่เห็นไปเชียร์วอลเลย์บอลบ้างเลย" ครูนกเลยบอกเหตุผลที่ยังไม่สามารถฝ่าด่านต่างๆ ถึงวอลเลย์บอลได้เนื่องจากสนามวอลเลย์บอลอยู่ชั้น ๔ ห่างขึ้นไปก็ตัดจากสนามกีฬาอื่นๆ
วันที่สองครูนกไปเลยตั้งใจไปเชียร์วอลเลย์บอลพบว่า ทีมวอลเลย์บอลสีชมพูมีจุดเด่นคือ นิ่ง และทีมผสมระหว่างนักเรียนม.ต้น กับ นักเรียนม.ปลาย น้องจะเล่นและรับได้ดีว่าพี่ๆ ม.ปลายซึ่งมักจะอ่อนซ้อมเนื่องจากความสามารถมีหลากหลายทำให้แข่งขันหลายรายการจึงมองว่า วอลเลย์บอลไม่ต้องซ้อมก็ได้ แต่พี่ม.ปลายก็มีจุดเด่นเรื่องประสบการณ์ในการเล่น ครูนกได้เห็นป้าน้อยทุ่มเท กระตุ้นและวางแผน ตลอดจนแก้เกมในสนามอย่างน่าชื่นชมทำให้ทีมก้าวสู่รอบชิงชนะเลิศ
"ทีมนี้เล่นดีแต่อ่อนซ้อม"
วันนี้เป็นรอบชิงชนะเลิศครูนกก็ไปนั่งติดขอบสนามเพื่อให้กำลังใจเด็กๆ พบว่า นร.ม.ต้นเล่นได้ดี นิ่ง รุ่นพี่ม.๖ บางคนเสียอีกจะออกอาการตื่นสนามและควบคุมพลังของตนเองไม่ได้ และภายใต้การควบคุมทีมของป้าน้อยทำให้ทีมวอลเลย์บอลสีชมพูได้รับรางวัลชนะเลิศ โดยชนะรวด ๒ เซ็ทรวด ยินดีและดีใจกันถ้วนหน้าทั้งกองเชียร์ ครูที่ควบคุม ครูที่ไปร่วมลุ้น และบรรดารุ่นพี่รุ่นน้องทั้งนี้เป็นผลจากการดูแลอย่างใกล้ชิดของป้าน้อยและการรู้จักธรรมชาติของเด็กในทีม
อีกไม่กี่ปีป้าน้อยก็จะเกษียณอายุราชการครูนกยังมองไม่เห็นครูพันธุ์ใหม่ที่จะเข้ามาแทนที่ป้าน้อยเลยค่ะทุ่มเท เสียสละ และศึกษากฏ กติกาเพื่อทำทีมทั้งๆที่ป้าน้อยเป็นครูแนะแนว ครูนกยกให้เป็นแบบอย่างของครูหัวใจโค้ชเลยค่ะ
หมายเลขบันทึก: 500791เขียนเมื่อ 31 สิงหาคม 2012 22:31 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 ตุลาคม 2013 20:41 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (4)
นักกีฬามัวแต่คิดเรื่องแข็งขัน บางครั้งอาจมองข้ามบางอย่างไป ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น ฉะนั้นโค้ชต้องเป็นมันสมองแทน ฮิฮิ
สวัสดีค่ะ คุณKunrapee
ใช่เลยค่ะ โค้ชต้องเป็นมันสมองแทน...เพราะมองเห็นทั้งสนามค่ะ
ครูนกบรรยายได้เก่งจังเลยค่ะ เห็นภาพทั้งแบบลึกและกว้างเลยเชียว อ่านแล้วดีใจที่มีคุณครูแบบที่มองภาพรวมและวิเคราะห์วิจารณ์สภาพการณ์แบบนี้ ครูนกน่าจะได้ทำงานบริหารบ้างนะคะ คงจะเป็น"คุณอำนวย"ที่เก่งแน่ๆ
ขอบพระคุณพี่โอ๋-อโณ มากๆ ค่ะ งานบริหารเป็นงานที่ไม่ถนัดเลยให้ครูนกอยู่กับเด็กๆ จะดีที่สุด ส่วนเรื่องการสังเกตนำไปสู่การวิเคราะห์คงเป็นผลมาจากตนเองเป็นครูวิทยาศาสตร์ค่ะ