มะพร้าวของผมอยู่ไหน
ช่วงนี้มะพร้าวอ่อนที่หาดใหญ่ราคาแพงและหาซื้อยาก ลูกละสิบห้าถึงยี่สิบบาท จากปกติราคาไม่เกินสิบบาท
สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ก็น่าจะเป็นเพราะช่วงที่ผ่านมานั้นอากาศแล้งมากทำให้มะพร้าวไม่ค่อยออกลูก ยายเนียนเจ้าประจำที่มาส่งมะพร้าวอ่อนถึงบ้านก็ไม่ได้มานานแล้ว เดาว่าคงไม่มีมะพร้าวเหมือนกัน
ตอนผมกลับบ้านคราวที่แล้วเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา พ่อบ่นว่ามะพร้าวขายได้ราคาถูกมาก ความที่พ่ออายุมากแล้วก็เลยต้องขายแบบให้เขามาตัดมะพร้าวเองถึงสวน ทำอย่างนี้เขาให้ราคาเพียงลูกละสองสามบาทเท่านั้น พ่อผมที่ผันตัวเองมาเป็นชาวสวนมะพร้าวหลังเกษียณอายุนึกว่าจะได้รายได้จากสวนมะพร้าวเสริมกลับไม่ได้เท่าไหร่ แม้จะปลูกอยู่หลายไร่ก็ตาม
คิดแล้วก็น่าสะท้อนใจ เรามีสวนมะพร้าวหลายไร่ที่ขายได้เพียงลูกละไม่กี่บาท กลับมาต้องซื้อมะพร้าวกินในราคาแพงกว่าหลายเท่าตัวเช่นนี้
แต่นี่เป็นปัญหาปกติของคนในวัยเช่นผมที่เป็น "แรงงานย้ายถิ่น" นั่นคือคนที่ต้องทำงานในสถานที่ที่ไม่ใช่เป็นบ้านเกิดของตัวเองโดยไม่มีทรัพย์สินเก่าของครอบครัวเป็นฐานในการเลี้ยงชีพ
ผมใช้คำว่าแรงงานย้ายถิ่น หลายคนอ่านแล้วอาจจะสงสัยว่าผมมีอาชีพรับราชการเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยไม่ใช่หรือ ทำไมกลายเป็นแรงงานย้ายถิ่นไปเสียเล่า
ที่จริงแล้วเราทุกคนก็เป็น "คนงาน" ที่ "ขายแรงงาน" กันทั้งนั้นละครับ เพียงแต่เราเอาคำที่ดูดีกว่ามาแทนตัวเราในอาชีพของเราที่ใช้กำลังแรงน้อยกว่าใช้กำลังสมองมากกว่าเท่านั้นเอง
เหมือนคนที่เปิดร้านโชว์ห่วยเรียกว่าทำอาชีพ "ค้าขาย" แต่เปิดบริษัทขายโฆษณาเรียกว่า "ทำกิจการส่วนตัว" หรือเป็นพนักงานส่งเอกสารเรียกว่าทำอาชีพ "รับจ้าง" แต่เป็นผู้จัดการเรียกว่า "พนักงานบริษัท" ที่จริงแล้วคำเหล่านี้เป็นคำสนองอัตตาของเราทั้งสิ้น ดังนั้นบางทีเราทำแบบฝึกหัดลดอัตตาตัวเองโดยการเรียกลักษณะอาชีพของเราให้ตรงกับความเป็นจริงก็ทำให้อัตตาของเราบางเบาลงได้เหมือนกันครับ
สมัยผมหนุ่มๆ ผมอัตตาเยอะกับตัวตนและอาชีพนี้ พออายุมากขึ้นเห็นโลกมากเข้าอัตตาก็น้อยลงไปตามลำดับครับ
วิเคราะห์เข้าจริงๆ แล้ว ผมต้องมาขายแรงงานที่หาดใหญ่เพราะผมหางานทำที่ชุมพรไม่ได้ตามความต้องการที่มี เป็นเงื่อนไขที่ไม่ได้ต่างกับแรงงานย้ายถิ่นตามโรงงานในนิคมอุตสาหกรรมเท่าไหร่ เพียงแต่ผมอยู่ในอุตสาหกรรมการศึกษาเท่านั้นเอง
เวลาผมเห็นข่าวว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่ในบ้านเมืองวิเคราะห์ถึงวิธีการที่จะทำให้กรรมกรตามโรงงานกลับบ้านเกิดโดยการหาอาชีพให้บ้าง เสริมอาชีพบ้าง ฯลฯ ผมก็แอบคิดเล่นๆ ไม่ได้ว่าท่านเหล่านั้นอาจจะลืมไปว่าตัวท่านเองก็เป็นแรงงานย้ายถิ่นมาจากบ้านเกิดเหมือนกัน
คำถามที่น่าคิดคือ ถ้าท่านเองและลูกหลานท่านกลับไม่ได้แล้วท่านจะให้คนอื่นเขากลับได้อย่างไร?
เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบครับ คิดเล่นสนุกๆ ลับสมองมากกว่า เพราะบางทีถ้าเราเอาความคิดไปจริงจังกับเหตุการณ์ที่เราควบคุมไ่มได้ก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรกับตัวเราเลย
ในวันนี้แรงงานย้ายถิ่นอย่างผมต้องกินมะพร้าวราคาแพง ผมลองคำนวนดูด้วยซ้ำว่าผมต้องทำงานเท่าไหร่เพื่อให้ได้มะพร้าวหนึ่งลูก ได้ตัวเลขที่น่าคิดทีเดียว ผมไม่รู้ว่าถ้าผมกลับไปทำสวนมะพร้าวแล้วใช้ความสามารถในการหาความรู้พลิกผันอะไรบางอย่างแล้วจะทำให้ผมมีคุณภาพชีวิตสูงขึ้นหรือแย่ลง
เราไม่มีทางรู้ ก็คงได้แต่เดากันไป
ฝรั่งมีสุภาษิตว่า "Grass is always greener on the other side of the fence" แปลว่า สนามหญ้าของเพื่อนบ้าน (ในอีกด้านหนึ่งของรั้ว) จะเขียวกว่าสนามหญ้าของบ้านเราเสมอ
หมายความว่ามนุษย์เรามักจะมองสิ่งที่ไม่ใช่ของเราหรือสิ่งที่เราไม่ได้ทำในมุมด้านดีแล้วมองข้ามด้านลบของสิ่งนั้น ในขณะสิ่งที่เราทำนั้นเรารู้ด้านลบของมันดีอยู่ทำให้เรามองข้ามด้านดีของมันไป
ในยุคปัจจุบันมีคนจำนวนไม่น้อยที่มองว่าชีวิตชาวสวนน่าจะเป็นชีวิตที่มีความสุขดีมากกว่าชีวิตของคนทำงานกินเงินเดือนเพราะได้อยู่กับธรรมชาติ ในขณะที่ชาวสวนก็มองว่าถ้ามีงานทำที่มีรายได้มั่นคงน่าจะดีกว่าชีวิตที่ขึ้นอยู่กับความไม่แน่ไม่นอนของธรรมชาติ ต่างฝ่ายต่างก็มองในสิ่งดีของอีกฝ่ายและมองข้ามสิ่งดีของตัวเอง
เราไม่มีทางรู้จนกระทั่งเราได้ทำจริง และผมเชื่อว่าไม่มีสิ่งใดดีที่สุดและไม่มีสิ่งใดแย่ที่สุด ก็คงต้องเรียนรู้ปรับตัวและอยู่กันต่อไปในโลกนี้ครับ
ความเห็น (12)
ที่เมือง นคร มะพร้าว เยอะครับ แต่เป็น มะพร้าวกระทิ
เดี๋ยวนี้พ่อผมปล่อยให้มะพร้าวแก่คาต้นแล้วค่อยขายครับ ได้ราคาดีกว่ามะพร้าวอ่อนครับ
สวัสดีครับอาจารย์ธวัชชัย สรุปว่า ควรมีความสุขกับปัจจุบัน อย่างนั้น นะครับ ..ทำให้ผมได้คิด ทั้งๆที่ก็รู้กันอยู่เต็มอกและก็มักจะลืมและเห็นหญ้าบ้านคนอื่นสวยงามกว่าของตนเองอยู่เรื่อยๆ ...จิตนี้น้า ช่างตะแคงอะไรเช่นนี้...ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ นะครับ มีความสุขกับวันอังคารนี้นะครับ
ที่นี่เราเรียกตัวเองว่า foreign talent แทนคำว่าแรงงานต่างด้วค่ะ ;))))
การศึกษาสูงๆ พรากผมให้ออกจากบ้านครับ
สวัสดีค่ะท่าน
ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์
มาชมสวนมะพร้าว และให้กำลังใจค่ะ
มาส่งมะพร้าวค่ะ
- อาจารย์คิดละเอียดละออ งดงาม และมีสาระเยอะค่ะ
- เกษตรกรน่าจะเป็นอาชีพที่รวยขึ้นๆ เพราะที่ดินเหลือน้อยลงเรื่อยๆ ต้องมีปัญหาอะไรสักอย่างที่ทำให้เกษตรกรไทยไม่ร่ำรวยสักที เหมือนชาวนาไทยไม่ร่ำรวย แต่โรงสีรวยเอา รวยเอา (มาถึงยุคจำนำข้าว โรงสียิ่งรวย)
- นานมาแล้ว พี่เคยเป็นชาวนานะอาจารย์ เวลาจะกินข้าวต้องนวดข้าวเอง ร่อนเศษฟางออก กอบข้าวเปลือกใส่ถัง หิ้วไปโรงสี กำเงิน 50 สตางค์ไปให้เถ้าแก่โรงสีเป็นค่าสีข้าว ยายของพี่รำพึงทุกครั้งว่า "โรงสีได้รำข้าว ได้ปลายข้าว ไปแล้วยังต้องคิดเงินค่าสีข้าวเราอีก"
- เดือนละ 2 ครั้งที่พี่ต้องไปซื้อรำข้าว ปลายข้าว จากโรงสีมาต้มเลี้ยงหมู (เออ มันก็เคยเป็นรำข้าว ปลายข้าวของเรานี่นะ)
- ความเป็นเด็กทำให้เราไม่คิดอะไรมาก รู้แต่ว่า เพราะเราเป็นชาวนา เราถึงจน
เห็นด้วยครับ อาชีพเกษตรควรจะเป็นอาชีพที่ทำรายได้เลี้ยงตัวได้สบาย แต่ต้องมีปัญหาในหลายประเด็นที่ทำให้เกษตรกรมีปัญหาเช่นปัจจุบันครับ
ผมคิดว่าปัจจัยสำคัญคือการขาดความรู้ในทางธุรกิจที่จะเท่าทันกับนักธุรกิจครับ เกษตรกรไม่รู้ว่าควรขายอะไรเท่าไหร่ในเวลาไหนและมีทางเลือกไหนบ้างครับ
อย่างที่บ้านผมนี้ ถ้าผมฮึดขึ้นมาหน่อย หาทางเอามะพร้าวมาส่งหาดใหญ่หรือแหล่งอื่นที่ราคาสูงกว่าก็น่าจะทำกำไรได้ดี แต่ก็ต้องเหนื่อยพอดูที่จะหาผู้รับส่งครับ
ที่จริงก็ยังมีอีกหลายประเด็นที่น่าคิดครับ ก็คงต้องช่วยกันคิดกันไปครับ
ใช่เลยค่ะ ใช้แรงงานอย่างหนักทุกวัน.. วันละหลายชั่วโมงเสียด้วย
แต่ทำไม๊ ทำไม "วันแรงงาน" ไม่ได้หยุดกะเค้าเลยคะอาจารย์
- ขอบคุณครับ ได้ความคิด "แรงงานย้ายถิ่น"
- ของผม "แรงงานอยากกลับถิ่น" แต่หากินกับท้องถิ่นไม่เป็น
- ยิ่งถลำลึกจนกลับถิ่นไม่ได้เสียแล้ว
ดิฉันโชคดีคะอาจารย์ ที่ยังเป็นแรงงานที่พื้นที่ต้องการ
เวลาการทำงาน เกือบ ๓๐ ปี สำหรับการเป็นแรงงานให้ภาครัฐ ในฐานะพยาบาลในชุดสีขาว
เป็นอีกหนึ่งแรงงานที่ พื้นที่ สีแดงแห่งนี้ยังต้องการ