พระคุณของพ่อและแม่
ขอเขียนถึงพ่อและแม่เพราะท่านทั้งสองมีพระคุณและอิธิพล ต่อตัวผมด้วยกันทั้งสองท่าน เท่าที่ยังพอจับความรู้สึกได้ช่วงอายุ4-5ขวบได้เข้าโรงเรียนอนุบาลเอกชน ต่อถึงเข้าโรงเรียนประถมซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนสอนภาษาไทยและจีนไม่มีภาษาอังกฤษ บ่งบอกถึงว่าพ่อและแม่เห็นความสําคัญในเรื่องการศึกษา และอยากให้รู้จักภาษาจีน สังคมยุคนั้นคนที่เรียนจบปริญญาตรียังมีน้อย พ่อเป็นช่างไม้เปิดร้านทําเฟอร์นิเจอร์ขาย ส่วนแม่รับหน้าที่สําคัญคือเป็นแม่บ้านเพราะไม่รู้จักหนังสือ มาจากเมืองจีนตอนเป็นเด็กอยู่เมืองไทยไม่มีโอกาศเรียนหนังสือ ผมยังจําติดตาเห็นพ่ออ่านหนังสือพิมพ์จีนทุกเช้า บางครั้งยังเปิดปฎิทินโหรจีนดูเพราะมีข้างบ้านมาให้ช่วยหาวันที่จะใช้ประกอบพิธีมงคล แต่ผมก็ไม่เคยถามพ่อว่าได้เรียนหนังสือจีนจากที่ใหน เป็นช่างไม้ตั้งแต่เมื่อไรเคยถามแม่เพราะพ่อจากไปนานแล้ว แต่แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนเด็กพ่อชอบเล่าเรื่องเมืองจีนเกี่ยวกับตําบลที่พ่อเกิดและโตมา เพราะความไม่ใส่ใจของตัวเองหลายเรื่องก็จําไม่ได้ มีอยู่เรื่องเดียวที่จําได้ดีที่ตั้งหมู่บ้านอยู่ในตําบลใหน ที่ยํ้าเรื่องถิ่นที่อยู่บ่อยเพราะพ่อมีน้องหลายคนยังอยู่ที่หมู่บ้านนั้น สิ่งนี้ผมเข้าใจความหมายของท่านดี พ่อเป็นคนรักพี่น้อง ส่งผลถึงผมด้วยเหมือนกัน อยากให้เรียนหนังสือให้มากไม่เฉพาะภาษาจีน แต่ผมไม่สนใจเอาเล่นสนุกเวลาจะสอบไม่อ่านหนังสือ เวลาเขียนข้อสอบใช้การเดาเพราะให้ขีดถูกผิดโอกาสครึ่งๆ แต่ไม่เคยสอบตกเพราะมีวิชาวาดเขียนและการฝีมือช่วย เรียนได้ไม่กี่ปีผมก็หาเหตุที่จะไม่เรียนต่อไป ด้วยขณะนั้นมีสองโรงเรียนดังชอบยกพวกตีกันแถมมีระเบิดขวดปาเข้ามาในโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ เหตุนี้พ่อเห็นว่าไม่อยากจะเรียนก็ออกไปหางานทํา ขณะนั้นพ่อได้เลิกจากขายเฟอร์นิเจอร์หน้าร้าน ใช้ห้องแถวที่เช่าใหม่ขายของชําแม่ยังทําหน้าที่เหมือนเดิม ดูแลทุกเรื่องในบ้านอย่างครบถ้วนเป็นมืออาชีพจริงๆ แม่มีจุดเด่นในการใช้วัตถุเป็นสื่อในการแสดงถึงความห่วงใยที่มีต่อลูก ผมต้องพกฮู้(ผ้ายันต์จีน)แต่เขียนบนกระดาษตลอดเวลาที่อยู่นอกบ้าน เป็นเพราะผมทํางานโดยใช้จักรยานยนต์ส่งของ ด้วยความเป็นวัยรุ่นชอบขี่ด้วยความเร็วสูงเหมือนเด็กสมัยนี้ ล้มควํ้าบ่อยบางทีปีหนึ่งล้มสามครั้ง ก็ไม่บาดเจ็บมากแค่เนื้อหนังเวอะเท่านั้น แต่ถ้าล้มตอนหน้าหนาวนั่นแสบจริงๆ ฮู้ที่แม่สั่งผมพกติดตัวตลอดเวลา เอาจากพ่อที่ความชํานาญในการใหว้เจ้า นอกจากใหว้ในบ้านแล้วทุกเทศการณ์ต้องออกไปใหว้ตามศาลเจ้าชื่อดังทั้งในกรุงเทพและต่างจังหวัด ถ้าเป็นที่สระบุรีต้องไปตอนดึกถึงที่สระบุรีใกล้รุ่ง นอนพักนิดหน่อยพอรุ่งเช้าก็เริ่มไปแต่ละจุดชึ่งบางจุดห่างกันเป็นกิโล บ่อยครั้งที่ผมต้องติดตามพ่อไปมีหน้าที่เฝ้าตะกร้าที่ใส่ของใหว้แบบจีนมีฝาครอบ เพื่อให้พ่อถือธูปไปแต่ละจุดใหว้อย่างสดวก ช่วงเวลาที่ตามพ่อไปศาลเจ้าต่างๆถือว่าได้มีโอกาศใกล้ชิดพ่อถึงแม้ไม่ได้คุยอะไรกันมาก แต่กับแม่ก็ใกล้ชิดในรูปแบบที่แม่ให้ความห่วงใยมากเป็นพิเศษเพราะเป็นลูกชายคนเดียวกับน้องสาวสามคน แม้ขณะที่เจอหน้ากันทุกครั้งจะต้องถามว่ากินข้าวหรือยังและอื่นๆ ผมก็ได้แต่บอกกับแม่ว่าลูกทุกคนของแม่เป็นพ่อแม่เหมือนกันแล้ว แม่อายุมากแล้วห่วงตัวเองดีกว่า จากคําพูดที่พูดกับแม่เหมือนได้สอนตัวเองอยู่ด้วย หลายครั้งคิดถึงพ่อที่จากไปนึกเสียดายที่ไม่พูดคุยกับให้มากกว่านี้ แต่ทบทวนจากความจําได้เห็นพ่อได้สอนใช้เครื่องมือช่างไม้ เลือยไม้ให้ดู สอนทาสีโต๊ะ สอนลูกคิดจีน แต่ผมชอบออกไปเล่นนอกบ้านมากกว่า ปัจจุบันนี้ได้เข้าใจความหวังดีของพ่อที่มี่ต่อตัวผม ได้เก็บลูกคิดจีนไว้เป็นความหมายคอยเตือนให้รู้จักคิดให้เป็น ผลจากเรื่องพ่อส่งให้เรียนภาษาจีนชั้นประถม ทําให้ในช่วงชีวิตที่ตกตํ่าได้ใช้เป็นเครื่องมือที่หาเลี้ยงชีพได้ คือเป็นไกด์ภาษาจีนถึงแม้จะพูดไม่เก่งแต่ขณะนั้นเหตุการณ์บังคับต้องพยายาม ทั้งดํานํ้าและจดแล้วฝึกพูดเอง ถือเป็นพระคุณของพ่อและคุณค่าของภาษาจีนที่มีต่อตัวผม ในระยะเวลาที่มีโอกาสฝึกฟังการบรรยายเรื่องประวัติศาสตร์ของจีนแต่ละยุค จากการศึกษาค้นคว้าของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยชั้นนําของเมืองจีนหลายท่าน (ดูจากดีวีดีและเว็บของจีน)ประกอบกับซื้อหนังสือมาอ่านบ้าง ยิ่งได้รู้จักรากเหง้าทางความคิดของบรรพบรุษตัวเอง นี่คือสิ่งได้จากพ่อส่วนความห่วงใยของแม่เป็นพลังที่คอยปกป้องพ้นจากภัยอันตรายที่เกิดขึ้นกับตัวผม พระคุณพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่ครับ
ความเห็น (3)
ขอบคุณ อ.นุ ที่ให้กําลังใจ
ขอบคุณที่ให้กําลังใจ คุณsila phu
ตามมาอ่าน
ลงภาพได้แล้วนี่ครับ
ลองจัดข้อความโดยใช้ตัวอักษร A นะครับ