บันทึกถึงดวงดาว 2
เป็นงานเขียนใน"วิทยาจารย์"(คุรุสภา) เป็นนิตยสารที่ไม่ไ้ด้วางจำหน่ายในท้องตลาด ขอนำมาเผยแพร่ครับ อาจจะเป็นประโยชน์ทางการศึกษาบ้างไม่มากก็น้อย-(ขอสละสิทธิ์ในการรับรางวัลใดๆ ครับเพราะเป็นงานที่พิมพ์เผยแพร่แล้ว--ปณิธิ)
บันทึกถึงดวงดาว 2
กระท่อมดาริกา
น้องดาวที่รัก
เรื่องที่จะเล่าให้ฟังวันนี้ พี่ขอบอกก่อนว่า นักเรียนโดยเฉพาะระดับมัธยมศึกษาส่วนใหญ่ คงไม่มีพฤติกรรมเช่นนี้
พี่เคยสังเกตนักเรียนที่อยู่ว่าง ๆ หรือกำลังคุยกำลังเล่น เวลาที่ครูเรียกใช้ไหว้วานแทบทุกคน จะปฏิเสธหรือเกี่ยงกัน ยิ่งครูไม่เฉพาะเจาะจงว่าใช้ใครก็แทบจะไม่มีใครลุกมาช่วยครูเลย บางครั้งครู หิ้วของพะรุงพะรัง นักเรียนจะหลบหรือแกล้งมองไม่เห็นเหมือนกลัวว่าจะต้องมาช่วยครู บางคนที่ เข้ามาช่วย แทนที่เพื่อน ๆ จะชื่นชมยินดี กลับถูกหัวเราะเยาะเย้ยว่า “ซวย” ที่ถูกครูใช้
วันหนึ่ง มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งมาเล่าให้พี่ฟังว่าเธอเก็บโทรศัพท์มือถือได้ เธอเล่าด้วยความภาคภูมิใจว่าโชคดีจริง ๆ พี่ถามกลับไปว่า ทำไมไม่คืนเจ้าของเขาไป เพราะถ้าเจ้าของ เขารู้ตัวว่าโทรศัพท์หาย เขาก็คงโทรเข้าเครื่องตัวเอง น้องดาวรู้ไหม นักเรียนของพี่ตอบว่าอย่างไร เธอตอบว่าจะคืนทำไมก็เจ้าของ “เซ่อ” เองที่ทำหล่นหาย พี่ได้ฟังถึงกลับอึ้งไปเลย ทำให้นึกถึงระบบการเรียนการสอนในโรงเรียนว่าเรามุ่งให้เด็กเรียนเพื่อที่จะ “รู้” มากเกินไปหรือเปล่า เด็กนักเรียนคนนี้จึงละเลยเรื่อง “คุณธรรมจริยธรรม” ไปเสียสิ้น พี่จึงสอนไปว่า ของใครใครก็รัก ถ้าเป็นของเรา เราก็เสียดาย
แม้เราเก็บได้ก็จริง แต่เราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปถือครองของคนอื่น และที่สำคัญคือ มันมีหนทางที่จะคืนเจ้าของเขาได้
“หนูหักซิม (การ์ด) ทิ้งไปแล้ว ตั้งแต่เก็บได้” นั่นคือคำตอบที่พี่ได้รับ
อีกเรื่องหนึ่งที่เห็นมากับตา
มีนักเรียนชายสี่ห้าคนเดินอยู่บนถนนในโรงเรียน นักเรียนชายคนหนึ่งก้มลงเก็บไม้ลูกชิ้นแหลม ๆ และเศษกระดาษ จะเอาไปทิ้งที่ถังขยะ เพื่อนในกลุ่มเห็นก็แซวว่า
“โอ้โฮ วีระบุรุษกองขยะ” อีกคนหนึ่งก็สำทับว่า
“ไม่เคยทำความดีรึไง” พร้อมเสียงหัวเราะเยาะ เท่านั้นแหละ ขยะในมือก็หลุดผล็อยลงไป นอนแน่นิ่งกับพื้นถนนเหมือนเดิม
เกิดอะไรขึ้นกับเยาวชนของชาติเรา
ปัจจุบันการทำความดีมันเป็นเรื่องน่าละอายสำหรับเยาวชนบางกลุ่มไปแล้วหรือ
หรือเขาเห็นตัวอย่างใด ในสังคมรอบตัวของเขา จึงมองเห็นว่าการทำความดีมันน่าละอายไปเสียแล้ว หรือโรงเรียนซึ่งหมายถึงครู เน้นสอนแต่เรื่องความรู้หรือไอคิว เพียงอย่างเดียวจริง ๆ
น้องดาวอาจนึกถามในใจว่า พี่เคยสอนเกี่ยวกับคุณธรรมจริยธรรมบ้างหรือไม่ พี่ก็จะตอบว่าเคยสอน แต่คงไม่ใช่วิธีการมานั่งฟังเทศนาหลักธรรมะจากครูหรือพระ คงไม่ใช่วิธีการที่ให้เด็กมานั่งสวดมนต์เป็นชั่วโมง ๆ ในทุก ๆ สัปดาห์ เพราะพี่คิดว่าวิธีการนี้ดูเหมือนจะเป็นการ “บังคับ” เด็กเกินไป และกิจกรรมใดก็ตามที่เด็กโดยเฉพาะวัยรุ่นรู้สึกว่าถูกบังคับ แน่นอนสิ่งที่จะตามมาคือ “การต่อต้าน” เมื่อต่อต้านแล้วก็ยากที่จะให้เขารับอะไร ๆ ที่ “ครูเห็นว่าดี” นำมา “ยัดเยียด” ให้เขา
ขอให้น้องดาวเข้าใจก่อนว่า พี่ไม่ได้ต่อต้านเรื่องการสวดมนต์ไหว้พระ แต่ถ้าจะทำน่าจะมีกลวิธีจูงใจให้มากกว่านี้
แล้วพี่สอนภาษาไทยอย่างไรล่ะ ที่แทรกเรื่องคุณธรรมจริยธรรมแล้ว นักเรียนไม่ต่อต้านพี่ก็จะตอบว่า ก็สอนโดยอย่าให้เขารู้ว่าถูกสอนน่ะสิ และครูไม่ควรใจร้อนอยากเห็นผล เร็ว ๆ เช่น สอนเด็กที่เคยลักขโมยแล้วต้องการให้เลิกทันที สอนเด็กที่ติดยาแล้วจะให้เลิกทันใดเพราะเรื่องเหล่านี้ต้องอาศัยเวลา หากใจร้อนใจเร็ว แรงของครูที่ลงไปก็อาจจะสูญเปล่า น้องดาว ลองอ่านเรื่องที่พี่สอนนักเรียนเรื่องนี้ก็ได้
พี่นำป้ายโฆษณา / ประกาศมาผูกเป็นเรื่อง แล้วให้นักเรียนเขียนขยายเรื่องตามกรอบเรื่องที่กำหนด
|
ประกาศ ที่นี่มีลูกกบขาย ราคาถูกๆ สนใจ เชิญติดต่อ โทร… |
จุดประสงค์ ๑. เพื่อเป็นพื้นฐานการเขียนบทความ เรื่องสั้น นิทาน นวนิยาย ๒. แทรกคุณธรรมเรื่องความเมตตา ความ กตัญญู |
ชื่อเรื่อง “ลูกกบ”
กรอบเรื่องที่กำหนด สมมุติว่านักเรียนเป็นพ่อกบหรือแม่กบ ได้อ่านประกาศต่อไปนี้ ให้เขียนบรรยายความรู้สึกที่กลั่นออกมาจากหัวใจ ที่คิดว่า หากใครมาอ่านแล้วต้อง ร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่ ๆ เมื่อเขียนเสร็จแล้ว ให้นักเรียนแลกเปลี่ยนผลงานกับเพื่อนในห้องอ่านสักสองสามคนว่ามี คำที่สะกดผิดหรือไม่ หรือควรปรับปรุงปรับเปลี่ยนอย่างไร มีข้อเสนอแนะอย่างไร จากนั้นให้เพื่อน ลงชื่อแล้วจึงส่งครู ตรงจุดนี้เป็นการสร้างสัมพันธภาพระหว่างเพื่อนในห้อง และได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันไปในตัว
ตัวอย่างเรื่องที่นักเรียนเขียน
“โธ่ ลูกรักของแม่ ชาตินี้เจ้าไม่น่าเกิดมาเป็นกบเลย แม่สงสารเจ้าเหลือเกิน ที่ต้องมาพรากพ่อแม่ตั้งแต่ยังเล็ก เจ้าเป็นลูกของพ่อกับแม่ ชาตินี้เราต้องพรากจากกัน ถ้าเกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้เกิดมาอยู่ด้วยกันอีก ขอให้เราได้เกิดมาเป็นคน ชาตินี้พ่อกับแม่ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้จริง ๆ ฮือ ฮือ ฮือ..................(ยังมีต่อ) (ผลงานของ นายวิเชษฐ์ แก้วอู่)
จากงานเขียนชิ้นนี้ อยากจะบอกน้องดาวว่า พี่ได้เห็นความคิดในเชิงบวกของนักเรียนมากมาย ไม่มีใครเขียนในเชิงลบเลย สรุปประเด็นหลักจากเรื่องที่เขียนทั้งหมดก็คือนักเรียนจะบรรยายถึงความรักของพ่อแม่ที่มีให้ลูก ความเศร้าโศกอาลัยเมื่อสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก นั่นย่อมแสดงว่าหัวใจของลูกศิษย์พี่ล้วนระบายด้วยสีขาวบริสุทธ์จริง ๆ น้องดาวคิดเห็นเช่นเดียวกับพี่หรือเปล่า ?
วันนี้ พี่คงพักไว้เพียงนี้ก่อน หิวแล้ว พี่ไปทานข้าวก่อน น้องดาวดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ
รักและคิดถึง
พี่ดิน
…………………………..
วิทยาจารย์ พฤษภาคม 2553
คำสำคัญ (Tags): #ดาวดวงที่ 2
หมายเลขบันทึก: 491448เขียนเมื่อ 16 มิถุนายน 2012 22:16 น. ()ความเห็น (5)
เป็นการสอนนักเรียนที่ให้เด็กได้คิดค่ะอาจารย์ เมื่อเขาผ่านกระบวนการคิดบ่อยครั้งขึ้น เขาอาจทำในสิ่งที่ควรทำค่ะอาจารย์
ขอบคุณบันทึกชวนติดตามนะคะ ท่านอาจารย์สบายดีนะคะ
- ขอบคุณครับ kunrapee
สำหรับดอกไม้
- ปณิธิ ภูศรีเทศ
- สบายดีครับ...ดีใจที่ได้กลับมาที่นี่ (แม้จะยากเย็นเต็มที)...
- เป็นเรื่องที่เขียนหลังจากที่ได้สอนนักเรียนแล้ว
เลยนำมาเล่าสู่กันฟังครับ
- โชคดีมีสุขครับ
- ปณิธิ ภูศรีเทศ
ชอบเทคนิกการสอน...เสียดายที่เกษียณแล้ว
- เป็นงานเขียนที่บันทึกหลังจากสอนนักเรียนครับ
- อาจจะดูธรรมดาสักหน่อย
แต่ก็ได้ผลดีเหมือนกัน
- ขอบคุณครับคุณ "แว่นธรรมทอง"
ที่ให้กำลังใจ
- ปณิธิ ภูศรีเทศ