ของฝากล้ำค่า..จากแม่ที่รักลูกมากๆ
เมื่อวานนี้เข้าเวรบ่าย มีคนไข้ผู้หญิงคนหนึ่งมาคลอดลูก (ตั้งแต่เมื่อ 3 วันก่อน) เป็นคนไข้ที่อยู่อีกทีมนึง ซึ่งไม่ใช่ทีมที่ตนเองรับผิดชอบดูแล (ที่วอร์ดจะแบ่งคนไข้เป็น 3 ทีม ทีมละ 6-7 คน แต่ละทึมมีพยาบาลดูแลรับผิดชอบ 1 คน) แต่ก็พอรู้เรื่องราวของเธอมาบ้าง ว่าคราวนี้เธอตั้งครรภ์เป็นครั้งที่ 2 แต่พออายุครรภ์ได้แค่ 31 สัปดาห์ ก็เกิดภาวะครรภ์เป็นพิษ เพื่อรักษาชีวิตแม่ (และอาจจะพอช่วยชีวิตลูกในท้องได้) แพทย์จึงต้องรีบยุติการตั้งครรภ์
ตอนครรภ์แรกเธอก็มีอาการครรภ์เป็นพิษเช่นกัน ต้องรีบยุติการตั้งครรภ์โดยที่ทารกน้ำหนักเพียง 500 กรัม คลอดออกมาก็เสียชีวิต คราวนี้รักษาครรภ์ได้ถึง 31 สัปดาห์ ทารกน้ำหนักแค่พันต้นๆ ซึ่งก็ยังพอลุ้น ขณะนี้ทารกได้รับการดูแลอยู่ในหออภิบาลทารกแรกเกิด (NICU)
เห็นเมื่อวานเธอบ่นๆว่า อยากมีน้ำนมให้ลูก แต่น้ำนมยังไม่ออกเลย เนื่องจากคนไข้ในทีมตนเองที่กำลังรับผิดชอบไม่ค่อยยุ่ง จึงรีบอาสาเข้าไปช่วยเหลือแนะนำให้
แม่หลังคลอดใหม่ๆ ส่วนใหญ่น้ำนมยังไม่ค่อยออก แม้จะบีบได้แค่ซึมๆ แต่การจะเก็บน้ำนมนั้นทำได้ยาก มันต้องมีเทคนิค บางคนเอาที่ปั๊มไปให้ปั๊ม รับรองเลยว่าปั๊มไม่ออกหรอก เริ่มแรกต้องใช้มือนี่แหล่ะบีบกระตุ้นให้ เพื่อกระตุ้นให้เกิดการหลั่งฮอร์โมนจากต่อมใต้สมอง มากระตุ้นให้เกิดการสร้างและการหลั่งน้ำนมก่อน พอน้ำนมเริ่มผุดออกมาเป็นเม็ดๆก็ให้ใช้ไซริ้งค์ 5 ซีซี ไปจ่อแล้วค่อยๆดูดมาทีละหยด
แม่คนนี้เธอบ่นว่าวันนี้เธอพยายามปั๊มนม แต่มันผุดออกมาแค่หยดเล็กๆ แล้วมันก็แห้งเป็นคราบติดหัวนมไป ไม่สามารถเอานมไปให้ลูกได้ ดังนั้นจึงแนะวิธีการเก็บน้ำนมในขณะที่น้ำนมยังเพิ่งเริ่มออกแบบนี้ให้เธอ จากนั้นก็ไปช่วยสอน แล้วก็ช่วยทำให้
ระหว่างที่กำลังช่วยสอน แล้วก็ช่วยดูดน้ำนมที่บีบออกมาได้ทีละหยดเล็กๆให้เธอนั้น แม่คนนี้ก็เล่าว่า
เธออยากมีลูกมาก ตอนลูกคนแรก คลอดออกมาก็เสียชีวิต ตอนนั้นเธอเศร้ามาก ออกจากห้องคลอดขึ้นมาบนวอร์ดสูติกรรมซึ่งมีแม่หลังคลอดอยู่ เห็นเตียงข้างๆมีลูก ได้ยินเสียงเด็กร้อง เธอนอนร้องไห้น้ำตาไหลด้วยความเสียใจและคิดถึงลูก
พอมาคลอดลูกคนนี้ ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงลูกร้องได้ เธอดีใจมากๆ และคาดหวังว่าถึงแม้ลูกจะมีน้ำหนักแค่พันเศษๆ ซึ่งน้อยมากๆ จะปลอดภัยและเติบโตได้อย่างแข็งแรง (ซึ่งก็ต้องขอบคุณเทคโนโลยีการแพทย์ปัจจุบันนะ ที่น้ำหนักขนาดนี้ หากดูแลดีๆ เด็กก็สามารถรอดได้) ตอนออกจากห้องคลอดใหม่ๆ เธอมีสายระโยงระยางหลายเส้น เพราะว่าความดันโลหิตของเธอสูงกระฉูด ต้องให้ทั้งน้ำเกลือและยาแมกนีเซียม แล้วก็ใส่สายสวนปัสสาวะ แต่ตอนนี้สายทุกสายถูกเอาออกหมดแล้ว เธอจึงสามารถเดินไปเยี่ยมลูกที่ NICU ได้
เธอเล่าอีกว่า เธออยากให้ลูกแข็งแรง เธอมีความเชื่อว่า น้ำนมแม่มีสารอาหารที่มีประโยชน์รวมถึงภูมิคุ้มกันมากมาย ที่จะช่วยลูกได้ ดังนั้นเธอจึงเครียดที่น้ำนมไม่ออก เพราะว่าอยากจะเอาน้ำนมไปให้ลูก ซึ่งในความรู้สึกของเธอมันคือยาวิเศษสำหรับลูกในตอนนี้
การใช้ไซริ้งค์ค่อยๆดูดซับน้ำนมทีละหยดจากหัวนมของคุณแม่คนนี้ มันทำให้เธอได้เห็นน้ำนมของตนเอง แล้วรู้สึกดีใจว่าตัวเองมีน้ำนมแล้ว ผ่านไปครึ่งชั่วโมง สามารถบีบและดูดออกมาได้ซีซีครึ่ง ความจริงมันน้อยมาก แต่ซีซีครึ่งที่ปรากฏบรรจุอยู่ในไซริ้งค์ขนาด 5 ซีซี มันเห็นว่าเป็นน้ำนมสีเหลืองๆ แม่คนนี้มีสีหน้าดีใจมากๆที่เธอจะมีน้ำนมไปให้ลูกแล้ว เธอกระตือรือล้นที่อยากจะลองทำเองบ้าง จึงยื่นไซริ้งค์ให้เธอทำ แต่เนื่องจากมือเธอยังบวมๆและสั่นๆ ประกอบกับคนที่ยังไม่เคยจับไซริ้งค์ ดังนั้นมันเลยพลาดทำน้ำนมหกไปครึ่งซีซี
ความรู้สึกที่เห็นบนสีหน้าของเธอ ... สีหน้านั้นฉายแววเสียดายมากๆ มันเหมือนกับได้ทำของมีค่าสูญหายไปกับมือ เธอพร่ำพูดแต่คำว่า โอยเสียดาย น้ำนมตั้งเยอะแทนที่ลูกจะได้กิน ตนเองเลยปลอบโยนไปว่า ไม่เป็นไรหรอก น้ำนมยังอยู่ในเต้าของเธออีก เธอยังสามารถบีบมันออกมาได้ไม่หมดหรอก ดังนั้นเพื่อปลอบโยนเธอ จึงช่วยบีบให้เธอต่อจนได้มาอีก 1 ซีซี รวมเป็นสองซีซี จากนั้นเอาไปเก็บใส่ตู้เย็นไว้ก่อน แล้วเอาไซริ้งค์ใหม่ไปให้เธอลองบีบดูดด้วยตนเอง
สีหน้าคุณแม่คนนี้เธอสดชื่นและดีใจมากๆ เธอยกมือไหว้ขอบคุณหลายครั้ง บอกว่าในที่สุดวันนี้เธอก็มีน้ำนมหยดแรกไปให้ลูกแล้ว อีกสักครู่เธอตอนเธอไปเยี่ยมลูก เธอจะได้มีของขวัญที่มีค่าที่สุด คือน้ำนมมื้อแรกในชีวิตจากอกแม่ที่รักลูกมากๆไปฝากลูกน้อยที่ NICU
ทีละหยดที่หยาดริน
ให้ลูกดูดกินจนเติบใหญ่
ล้วนกลั่นออกมาจากหัวใจ
ที่แม่ให้ด้วยความรัก...
ความรักของแม่มันช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน มันกลั่นออกมาเป็นน้ำนม.. อาหารและโอสถที่มีค่าที่สุดสำหรับชีวิตลูกน้อย เพื่อจะได้แข็งแรงและเติบโตขึ้นมา
ก็ได้แต่หวังว่าลูกคนนั้น.. จะได้รับรู้ถึงความรักนี้ของเธอ และเติบโตเป็นคนดีที่รักและกตัญญูต่อแม่ในวันข้างหน้าเถิดนะ
ความเห็น (1)
วันนี้คิดตรงกันเลยค่ะ ขอบคุณค่ะที่แบ่งปัน ชลัญจะ sensitive กับทุกอย่างที่ ลูกทำกับพ่อแม่ ทุกวันนั่งซักประวัติที่ OPD จะเห็นเรื่องพวกนี้ เศร้าใจ