ห้องสมุด...ความทรงจำ...SPMSQ

วันนี้...ผมมา...มหาวิทยาลัยขอนแก่น  เพื่อมา ห้องสมุด....ตอนนี้เปลี่ยนชื่อใหม่...ยาวกว่าเดิมมาก...จนจำไม่ได้

ผมไม่ได้มาหลายเดือนหรือปีกว่าแล้วนะ...ห้องสมุดย้ายตึกใหม่...จัดสถานที่ใหม่

ทำให้ผม...คนที่เคยยึดห้องสมุดเป็นบ้านหลังที่สอง...หลงบ้าน...หลงห้อง...หลงห้องน้ำ

 

 

ตอนนี้เป็นกลายเป็นคนภายนอกของห้องสมุดแล้ว...ต้องจ่ายเงินค่าบริการ 20 บาท...ผมรู้สึกว่า ไม่เสียดาย เพราะบางแห่งเสียค่าเข้าแพงกว่านี้

ผมค้นหารายชื่อหนังสือที่ต้องการได้แล้ว...แต่เดินหลงชั้นไปชั้นมา..จนพบเจ้าหน้าที่...ท่านให้ข้อมูลดีมากและยิ้มแย้มแจ่มใส

เจอแล้วครับหนังสือ...ครูที่ปรึกษางานวิจัยของผมอยากให้อ่านหนังสือ…

...นางงามตู้กระจก: กระบวนการกลายเป็นหมอนวดไทย....ของคุณศุลีมาล วงศ์สุภาพ

...การนำเสนอตัวตนของหญิงบาร์เบียร์...ของคุณโสภิดา วีรกุลเทวัญ...และเล่มอื่นๆ อีกสองเล่ม

เพื่อทบทวนแนวคิดปฏิสัมพันธ์เชิงสัญลักษณ์ บทบาท และเพศภาวะ เพิ่มเติมเพื่อนำมาใช้งานวิจัยของผม

เด็กหญิงแม่: พลวัตครอบครัวหลายวัย

 

 

ตอนนี้คนยังบางตา...เพราะเพิ่งสิบโมงเช้า...ผมจึงมีโอกาสได้คิวในการถ่ายเอกสารหนังสือในคิวแรกๆ

ผมมีโอกาสได้เล่นคอมพิวเตอร์และเข้า GTK ได้... ได้อ่านหนังสือแนะนำ...ดูห้องสมุด...สูดกลิ่นอายเก่าๆ

ความผูกพันระหว่างเพื่อน ครู และผู้คนในห้องสมุด...สมัยที่ผมมาเรียน

ห้องสมุดเปลี่ยนกลิ่นไปแล้ว...ทันสมัยมากขึ้น...มีสื่อที่เทคโนโลยีมากขึ้น

จนคนที่กลัวและขยายกับมันเช่นผม...รับและตามมันไมทัน

 

 

หนังสือใหม่ยุคนี้...จะเล่มบางๆ ...เพราะคนสมัยนี้ไม่น่าอยากอ่านอะไรที่ยืดยาว...ปลุกอารมณ์ความรู้สึกจินตนาการ

น่าจะอยากอ่านแต่เนื้อๆ และอ่านมันผ่านๆ ไปเหมือนสื่อออนไลน์เช่นวันนี้

 

 

ชั้นหนังสือที่ผมชอบและขอยืมไปอ่านต่อ...ที่หอประจำ คือ เรื่องสั้น และนวนิยาย

ตอนนี้เล่มใหม่มีน้อยลง และเล่มเก่าๆ ก็หายแล้ว

โดยเฉพาะเล่ม “ปุลากง” ของคุณ โสภาค สุวรรณ ที่ผมอยากถ่ายเอกสารเก็บไว้อ่านอีกครั้ง...มันบินหายไปแล้ว

ทำให้อดสะท้อนใจไม่ได้ว่า...เด็กรุ่นใหม่ๆ จะได้อ่านนวนิยายหรือไม่... เด็กรุ่นใหม่ๆ จะชอบอ่านนวนิยายหรือไม่

เขาอาจจะชอบอ่านตามหน้าคอมพิวเตอร์ ...ไม่ชอบอ่านหนังสือที่เป็นเล่มๆ สัมผัสถึงเนื้อกระดาษ...

และให้ถ้อยคำเข้าสิงเรา...ใช้เวลาเฉพาะกับมันหลายชั่วโมง

แต่คนสมัย...ในสื่อออนไลน์...ในบันทึกที่เราอ่าน...มีหลายลิงก์...ให้เราเลือกกดไปอยู่

เผลอๆ กดไปกดมา...บันทึกครั้งแรกที่อ่านอยู่ไม่รู้อยู่ไหนแล้ว

 

 

ตอนรองานถ่ายเอกสาร...ผมรออยู่ชั้นสาม

มีวิทยานิพนธ์ใหม่..แนะนำอ่านเรียงรายหลายเล่ม...สีเขียวงามตา...สิบสามเล่ม

สาขาการพัฒนาสุขภาพชุมชน ...ของคณะแพทยศาสตร์... มีครูผมเอง รศ.ดร.มานพ คณะโต เป็นประธานหลักสูตร

ทั้งสิบสามเล่ม...มีแต่แพทย์...บางท่านเป็นระดับผู้อำนวยโรงพยาบาล...เป็นเจ้าของวิทยานิพนธ์เหล่านั้น

อดดีใจที่แพทย์มีความสนใจงานพัฒนาสุขภาพชุมชนด้วย

มีหลายเรื่องหลายประเด็นที่น่าสนใจที่ศึกษา เช่น  การดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายใน รพ.สต., ความคาดหวัง อปท.พัฒนา รพ.สต., ความเข้าใจเรื่องเวชศาสตร์ครอบครัว, บริการปฐมภูมิในฝัน, การพัฒนาเครือข่ายสุขภาพ เป็นต้น

 

 

และเล่มที่เป็นสิ่งใหม่สำหรับผมที่ผมไม่เคยเห็น คือ

เรื่อง การจัดบริการคลินิกเบาหวานที่เหมาะสมใน รพ.สต.

ผู้ศึกษามีแบบวัด เพื่อคัดผู้ป่วยเบาหวาน ชนิดที่ 2 และเป็นผู้สูงอายุ ให้เป็นกลุ่มตัวอย่างในงานวิจัย

เป็นแบบคัดกรองการรับรู้ เฉพาะผู้ป่วยสูงอายุ 60 ปีขึ้นไป ใช้แบบประเมินการรู้คิด SPMSQ

(The Short Portable Mental Status Questionnaire) (ด้วยเวลาน้อย..ผมอยากหาต้นตอ...แนวคิด SPMSQ

แต่หาไม่เจอ)

มีข้อคำถาม 10 ข้อ ถ้าตอบคำถามได้น้อยกว่า 8 ข้อหรือ 8 คะแนน ถือว่า

มีการรับรู้บกพร่องและไม่นำมาเป็นกลุ่มตัวอย่างในการวิจัยครั้งนี้

 

 

มีข้อคำถาม ดังนี้                   (คำตอบในวงเล็บเป็นคำตอบของผมครับ)

1. วันนี้วันที่เท่าใด                  (วันที่ 26 พฤษภาคม เพราะดูจากคอมข้างล่างสุดขวามือ)

2. วันนี้เป็นวันอะไรของสัปดาห์           (วันเสาร์เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์น่าจะใช่)

3. ที่นี้ที่ไหน             (กล้วยๆ ห้องสมุดมอขอ)

4. บ้านท่านอยู่ที่ไหน             (บ้านอยู่ภูเขียว แต่ตอนนี้อยู่ในบ้านโกทูโนว์)

5. อายุเท่าใด         (เดี๋ยวนับนิ้วก่อนอย่าเพิ่งเร่งนะคุณหมอ)

6. เกิดปีไหน           (ปีสัตว์ที่มีสี่เท้าทั้งน่ากลัวและน่ารัก)

7. ใครคือนายกรัฐมนตรีคนปัจจุบัน     (นายกปู)

8. ใครคือนายกรัฐมนตรีคนก่อน          (นายกมาร์ค)

9. คุณยายของท่านชื่ออะไร                 (ยายเริญ)

10. เอา 3 ลบออกจาก 20 และลบไปเรื่อยๆ      (ปวดหัวจังขอพาราสองเม็ด หายปวดแล้ว จะมาตอบให้นะครับคุณหมอ)

 

 

ณ ห้องสมุดมอขอของผม...

การเรียนรู้  ความรัก  มิตรภาพ  ความเอื้ออาทรครูต่อศิษย์  การแบ่งปัน และการเฮือกสู้ในการทำวิทยานิพนธ์

เกิดขึ้น...เปลี่ยนแปลง...และกำลังมอดลง...

แต่ความรู้สึกความทรงจำทั้งดีและร้ายยังเหมือนเหตุการณ์ที่เพิ่งขึ้นเมื่อวาน

ภาพเพื่อนที่เอื้ออาทรค้นงานให้กันและกัน....ภาพที่เพื่อนที่ปลอบประโลมใจยามเราจะทิ้งไม่ทำวิทยานิพนธ์แล้วนะ

ภาพที่เราไปตามเพื่อนถึงที่บ้านเพื่อกลับมาสอบป้องกัน....ภาพที่รูปเล่มวิทยานิพนธ์เสร็จและมีรายชื่อเพื่อนๆ ในคำขอบคุณทุกคน

ภาพครูที่ปรึกษามาถ่ายรูปกับพวกเราพร้อมวิทยานิพนธ์...ใครเสร็จก่อน..กี่เดือนกี่ปี...ต้องมาอยู่ในเฟรมด้วย

ผมกำลังไล่สายตามองทุกที่ และสูดความทรงจำเหล่านั้นให้เต็มปอด...เพื่อเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงในการเดินทางต่อไปของผม

 

ลาก่อนนะ...แล้วจะกลับมาใหม่.....