เมื่อเหนื่อยกาย...ก็ต้องพักให้หายเหนื่อย
อย่าเดินเรื่อยร่ำไปไร้จุดหมาย
ต้องรู้ผ่อนพักบ้างปล่อยวางกาย
หากผ่อนคลายหายตึงจึงเดินไป
เมื่อเหนื่อยใจ...ก็ต้องพักให้หายเหนื่อย
อย่าเรื่อยเปื่อยฟุ้งจิตคิดเฉไฉ
อย่าให้จิต...ฆ่ากาย...กายฆ่าใจ
เพราะทุกสิ่งจักหยุดได้ด้วยปล่อยวาง...
วาง...วาง...วาง...ปล่อย...ปล่อย...ปล่อย...ปล่อยความคิด
ปล่อยชีวิตมีชีวาสู่ฟ้าสาง
จักถูกผิดเป็นธรรมดาคนเดินทาง
ปล่อยและวางเริ่มใหม่อภัยตน
ความคิดใครใช่เราคิดอย่าคิดตอบ
ความคิดเราเขาไม่ชอบอย่าหวังผล
ความคิดคนตรงกันนั้นชอบกล
คนและคนหลากความคิดไม่ผิดใคร
เพราะโลกนี้ ....“มีถูก”...ให้ “รู้ผิด”
เพราะโลกนี้...สร้างชีวิต...ให้รู้ใช้
และโลกนี้จึงสร้างกายไว้คู่ใจ
ให้หยั่งรู้ค่าสิ่งใดใหญ่กว่ากัน
พักเหนื่อย... หายเหนื่อย... ค่อยเดินต่อ
ตอบคำถามที่ใจก่ออย่างสร้างสรรค์
อัน ...รัก ...โลภ ...โกรธ ...หลง ที่ว่านั้น
เกิดที่ใจใครกัน... “ใช่ใจเรา”
...ใจใครกัน.?? ตอบที่บรรทัดสุดท้าย ใช่.."ใจเรา"...ขอบคุณค่ะสำหรับ ร้อยกรองที่น่่าอ่าน แฝงด้วยธรรมะสอนใจ ได้ดีทีเดียวค่ะ:-)).. ข้อคิด..ก่อนเลิกงานวันนี้
"จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว ของตัวตน ต่างผู้คน ต่างจิต ต่างคิดฝัน มีร้อยคน ร้อยจิต คิดต่างกัน แม้เธอฉัน สองจิด ยังผิดใจ"