ฉันต้องการเพื่อน

ในบันทึกฉบับที่แล้วได้กล่าวให้ท่านได้เห็นภาพเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง วันนี้เด็กบ้านนอกชื่อปองขวัญได้มาใช้ีชีวิตอยู่ที่ วิทยาลัยการสาธารณสุขสิรินธรแห่งหนึ่ง การดำเนินชีวิตช่างแตกต่างจากที่บ้านเสียจริง ฉันจะอยู่ที่นี่ได้ไหมนี่ แรกๆ มาก็น่าอยู่ น่าตื่นเต้น น่าสนุก แต่อยู่ไปๆมาๆ ทำไมฉันอยู่กับเพื่อนๆ ไม่ได้ ทำไมไม่มีคนรักฉันเลย ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวเสียจริง

เกือบ 1 ปีผ่านไปทำไมฉันรู้สึกว่าเพื่อนๆ ไม่ยอมรับในตัวของฉันนะ วันนี้อาจารย์ให้งานเป็นกลุ่ม เพื่อนๆ เค้าจับกลุ่มกันหมดแล้ว เสียงดังเจี้ยวจ้าวพูดถึงเรื่องงานกลุ่ม ทำไมฉันหากลุ่มให้ตัวเองไม่ได้นะขนาดฉันวิ่งไปขอเข้ากลุ่ม เพื่อนก็โบ้ยไปหาคนนั้นที คนนี้ที ไปๆมาๆ ก็เหลือฉันกับคุณฉัตรที่ไม่มีกลุ่ม (ฉันถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแหยๆให้กับเพื่อน แล้วทำหน้าเจื่อนๆ เพราะมองไปทางไหนก็ไม่มีใครกวักมือเรียกฉันเลย)

"เอ้าคนไหนไม่มีกลุ่ม" เสียงอาจารย์ดังขึ้น แล้วก็ทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อเห็นว่าเป็นฉันที่ไม่มีกลุ่ม ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นอย่างนี้ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มันทำให้ฉันรู้สึกแย่มาก แล้วก็แย่มากลงเรื่อยๆ

มีอยู่ครั้งหนึ่งในช่วงเช้าก่อนเข้าแถว 8 โมงเช้า ระหว่างที่ฉันกำลังจะกินข้าวเช้ากับดวง (เพื่อนบางคนที่ฉันพอจะพูดคุยด้วยได้) เหมียวเพื่อนในชั้นเรียนเดินเข้ามาหา "ปองขอคุยด้วยหน่อย....ทำไมเธอเป็นคนแบบนี้ เธอไม่อยากจบเหรอ..พ่อแม่เธอจะไม่เสียใจเหรอที่เธอเป็นแบบนี้..." "แค่นี้ละที่ฉันจะพูดกับเธอ.." "ฉันเป็นห่วงเธอนะ" แล้วเหมียวก็จีบปากจีบคอพูดอีกไม่มาก มือของหล่อนยังวางอยู่บนบ่าของฉัน แล้วฉันก็ร้องไห้...ฉันพยายามกลั้นน้ำตาแต่มันก็ไม่หยุดไหล สักครู่เพื่อนก็ปล่อยให้ฉันนั่งอยู่คนเดียว...

"ใช่..ฉันกำลังจะถูกไล่ออกจากวิทยาลัยเพราะเกรดของฉันไม่ถึงทั้งสองเทอม..ฉันกำลังทำให้พ่อแม่ผิดหวัง...ปู่ที่ฉันรักคุณอาที่ฉันรักท่านต้องผิดหวัง...ฉันไม่ได้เก่งเหมือนอย่างที่ฉันเชื่อใจตัวเอง...จริงๆแล้วฉันโง่ต่างหาก...ฉันเข้ากับเพื่อนๆ ไม่ได้..ฉันเป็นคนทิ้งเพื่อนเอง...ฉันเองที่ไม่สนใจเรียน.." อีกหลายสิ่งที่ฉันรู้สำนึกในตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง....แต่ตอนนี้ฉันจะเข้ากับเพื่อนๆอย่างไรดี เพื่อนๆจะยอมรับในตัวฉันไหม..อาจารย์จะให้โอกาสกับฉันไหม อาจารย์จะเมตตาฉันไหม..