ครูเพื่อศิษย์เพื่อปฎิรูปการศึกษา_1

โครงการสร้างชุมชนการเรียนรู้ครูเพื่อศิษย์เพื่อปฎิรูปการศึกษา

เช้า 18 เมษายน 2555 ตื่นเช้าตื่นเต้นที่ได้เข้าร่วมเวที ครูเพื่อศิษย์ ครั้งที่ 3

     ดูกำหนดการแล้วตอบตกลงทันที ทุกครั้งที่เราไปร่วมเรามี LLEN มหาสารคามเป็นตัวหนุนเสริม แต่ครั้งนี้ เราตัดสินใจที่จะยืนด้วยขาตนเอง ชวนเพื่อนร่วมอุดมการณ์ ครูสุทิน จากโรงเรียนนาเชือก ครูอ๋อย จากโรงเรียนหนองเหล็ก มุ่งสู่ กทม.ด้วยหัวใจพองโต ด้วยรถคู่ใจ มค.3007 จากเชียงยืน-โกสุม-บ้านไผ่-กรุงเทพฯ  ถึงกรุงเทพฯบ่าย2โมง45 ด้วยการดูแผนที่อย่างเชี่ยวชาญของครูสุทินที่นั่งข้างๆ ทำให้เราถึงโรงเเรม เกือบ 2ทุ่ม(ฮา ไม่อยากบอกว่าหลง มีแต่ถนนมากมาย แต่หาถนนที่ต้องการไม่ได้) นึกถึงครูราฟ ที่พานักเรียนไปทัศนศึกษา พวกเราตื่นเต้นกว่า

เช้า 19 เมษายน 2555 รายงานตัว ประหลาดใจมาก พบ ผอ.ดุษฎี อ.ดวงจันทร์ อ.วิชชา ครูกานดา ครูอ้อย ครูหล้า ครูซะ ครูสุทิน ครูอ๋อย ฮาเลยแปลกมากเป็นเวทีที่วิทยากรมากกว่าผู้เข้าอบรม

    อย่างไม่เป็นทางการ(ชอบมาก) อ.เอ็มให้ผู้เข้าร่วมเวที ครูเพื่อศิษย์ทุกท่านรวมทั้งวิทยากร แนะนำตนเอง บอกความคาดหวัง และความกังวลใจ สรุปแล้วทุกคนมาเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ 

   น้องเจ ให้สมาชิกในกลุ่มเดินคละหยุดตรงหน้าใครให้สนทนาในเหตุการณ์ที่ผ่านมาใน วันนี้ /รอบสองเรื่องราวที่ผ่านมาในหนึ่งอาทิตย์/รอบที่สามเหตการณ์ในหนึ่งเดือน  สรุปทุกคนในเวทีคุ้นเคยกันและรู้จักกันค่อนข้างสนิทสนม  

   ทุกคนร่วมสร้างกติกา

   วาดภาพจากจินตนาการ ตามความทรงจำ ที่ดี แล้วเล่าเรื่องราวจากภาพเพื่อฝึกการฟัง

     ฟังทุกเสียง นอกจากคำพูด

     ฟังเสียงความคิด /รู้สึกตนเอง และห้อยแขวน

     ฟังโดยไม่ตัดสิน  ด้วยเมตตา

     ฟังด้วยความเงียบ

  ช่วงบ่ายเตรียมตัวลงชุมชนวัดดวงแขเพื่อเล่านิทานและสำรวจชุมชนเพื่อนำสภาพปัญหามาตั้งโจกษ์คำถาม  ยอมรับว่าวิตกกังวลมาก เพราะห่างไกลจากนิทานมานานแล้วเป็นเด็กตัวแค่ไหนก็ไม่ทราบ จะมีบรรยกาศการเล่านิทานไหม?

    ณ.ชุมชนวัดดวงแข...ถนนเริ่มแคบ ชุมชนเริ่มแออัด รดเข้าไปจอดที่ลานวัดดวงแข วัดเป็นที่ตั้งของDDTV ที่วัดกำลังมีงานศพ มีคนร่วมงานศพประมาณ10กว่าคน แปลกใจถ้าเป็นที่บ้านเรา คนเป็นกำลังใจเพรียบ

  ออกเดินทางจากวัดเพื่อเข้าสู่ชุมชนวัดดวงแข ความวิตกกังวลเรื่องเล่านิทานยังติดตัว มองดูสภาพรอบๆเพื่อเก็บสภาพนำไปแต่งนิทาน มีบ้านพักคนชรา(เป็นตึกแถว) สภาพร้านค้าเก่ามาก ทุกคนทำงานแข่งกับเวลา มีวัยรุ่นแต่งตัวปอนๆ เดินเซผ่านหน้าไป รถตุ๊กๆ รถสองแถวจอดเต็มซอยแถมไม่มีทางเดิน ร้อนมาก...นี้แหละหนาป่าคอนกรีต  นึกถึงอากาศที่บ้านเรา..

   ถึงศูนย์พัฒนาเด็กดวงแข มีกำแพงเก่าๆ ประตูเล็กๆ พอรอดเข้าได้ พ้นประตูเข้าไปเป็นอีกโลกหนึ่งในเนื้อที่เล็กๆ ตัวศูนย์เป็นบ้านไม้เก่าๆ ร่มรื่นด้วยต้้นไม้ใหญ่ มีสนามเด็กเล่น บ่อทราย แปลกใจมากพวกเราถูกต้อนรับในห้องแอร์  ทั้งๆที่ข้างนอกแออัดมาก

   น้องสาว แนะนำการทำงานของศูนย์ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับชุมชน พบว่าชุมชน วัด โรงเรียนและศูนย์เด็กไม่มีความสัมพันธ์กันเลย

   เสียงสะท้อนจากครูศูนย์เด็ก : ต้องการให้ครูรับฟังความคิดเห็นของเด็ก อย่าเลือกที่รัก เด็กคือเด็ก ต้องการให้ครูยิ้ม(โอโฮ้  ครูไม่มีส่วนดี...) วันนี้ไม่มีเด็ก...พวกเราเตรียมตัวลงชุมชน ข้าพเจ้าเดินตามน้าหมี ซึ่งเป็นชาวบ้านที่มีจิตอาสาช่วยศูนย์เด็ก นำพวกเราเข้าสู่ชุมชน

      อะไรกัน ข้าพเจ้าไม่คิดว่าสภาพเช่นนี้ยังมีในประเทศไทย ถนนเข้าชุมชนเป็นซอยเล็กๆเดินคนเดียวได้ ห้องแต่ละห้องชิดติดกันในเนื้อที่2คูณ2เมตร ไม่มีหน้าต่าง มีประตูเข้าทางเดียว  ใจคิดอยู่ได้อย่างไร เล้าหมูที่บ้านยังกว้างกว่านี้ ใจหดหู่มาก จะเก็บข้อมูลได้อย่างไร ในเมื่อสายตาคนในชุมชนไมองแบบไม่เป็นมิตรเลย ใจคิดว่าพวกเราเป็นตัวประหลาด เด็กนั่งเล่นบริเวณที่เย็นที่สุดก๊อกน้ำ คนแก่นั่งมองจานข้าวด้วยสายตาที่เม่อลอย ห้องน้ำ ห้องนอน ครัว อยู่ชิดติดกัน สกปรก หนูวิ่ง ที่อาบน้ำรวม ห้องทุกห้องอยู่หน้าพัดลม มีร้านค้าในชุมชน ถนน(เรียกว่าซอกเหมาะกว่า) แคบ มืดมาก เวลาเดินสวนกันต้องตะแคงไหล่ อึดอัด ปวดหัว(ใจฉุกคิด กรรมใครกรรมมัน) 

นรกบนดิน

  กลับเข้าศูนย์เด็ก ด้วยความอ่อนแรง มีเด็กเข้ามาเล่นที่ศูนย์ พบว่าเด็กเล่านิทานได้เก่งมากมีไหวพริบเยี่ยมมาก นี้คือความสำเร็จของศูนย์ แต่ใครจะช่วยเด็กเด็กเหล่านี้ตลอดไปได้ เมื่อเขาโตขึ้น วิตกว่า ชีวิตเขาจะเป็นอย่างไร

    ควักเงินบริจาคให้ศูนย์จำนวน 1,000บาท โดยอนุโมทนาให้ชีวิตของพวกเขาปลอดภัย

     กลับเข้าโรงแรมพยายามสลัดภาพจากชุมชนวัดดวงแขออกจากหัว ยอมรับว่าจมกับชุมชนนี้มาก

     กิจกรรมช่วงค่ำ น้องเจนำฝึกโยคะง่ายๆ ด้วยการผ่อนคลายด้วยการแกร็ง โดยการนอนราบกับพื้น สังเกตความรู้สึก รู้สึกว่าสงบ

    อ.เอ็ม นำกระดาษกรุ๊ฟมาสองแผ่นภายใต้หัวข้อว่า สิ่งที่เราเห็นจากชุมชน และถ้าเราเป็น้าหมี เราจะพาเด็กไปสู่การเรียนรู้อย่างไร

   แสดงความรู้สึกผ่านวงสนทนา

   จบวันนี้ด้วยกิจกรรมฝึกลมหายใจ(ชอบมาก)

แต่ยังมีการบ้านก่อนนอน

คือ ถ้าเป็นน้าหมี เราจะพาเด็กไปสู่การเรียนรู้อย่างไร

 

 

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

อ้อยยังไม่ได้เขียนเลย  ไปประชุมต่ออีก 3วัน  งานเก่ายังไม่ได้ทำ  งานใหม่มาอีกแล้ว เป็นกำลังใจให้กันนะคะ

[เพ็ญศรี]

ขอบคุณ อ.นุ อ.นงนาท อ.วิชชา อ.ขจิต อ.ธนิตย์ ครูอ้อย

การเสวนาครั้งนี้ให้ความมั่นใจขึ้นอีก ทุกอย่างทุกฝึก ไม่มีพรสวรรค์ต้องแสวง

คิดถึงนะคะครูอ้อย..ผู้ร่าเริง และสดใส

โป้ง อ.ขจิต อ.ธนิตย์ แอบอบรม Class Start แต่ไม่เป็นไร เราแสวงเอง(PBL) ก็ได้ ฮา