ชีวิตนี้เพื่ออะไร เพราะอะไร

หลายคนอาจไม่เคยถามคำถามนี้กับตนเอง หากถามตนเองแล้วพิจารณาหาคำตอบ น่าจะเกิดประโยชน์ต่อตนเองและสังคมไม่มากก็น้อย 

ความคิดนำไปสู่การกระทำ

เมื่อถามตนเองว่าชีวิตนี้เพื่ออะไร เพราะอะไร คำตอบที่ได้จะมีส่วนที่จะชี้ให้เห็นเป้าหมายของชีวิตและเหตุผลของการกำหนดเป้าหมายของชีวิต เป้าหมายของชีวิตจะชี้นำการดำเนินชีวิต ช่วยให้สามารถดำเนินชีวิตตามประสงค์ ในกรอบของกฎหมาย จารีต ประเพณีและอื่นๆ ของสังคมได้ เป้าหมายชีวิตที่ดีทำให้ชีวิตมีคุณค่า คุณประโยชน์

บางคนอาจจะตอบคำถามข้างต้นว่า ชีวิตนี้เพื่อความสุข ความสำเร็จ ความร่ำรวยเพราะเป็นยอดปรารถนาของเกือบทุกคน 

บางคนอาจจะตอบว่าชีวิตนี้เพื่อนิพพาน ไม่ต้องเกิดอีกแล้ว เพราะชีวิตเป็นทุกข์

บางคนใช้ชีวิตนี้เพื่อความสุขสำราญ ความสนุก เพราะว่ามันสุข มันสำราญ และมันสนุก

หลายคนทำเพื่อเงิน จนลืมลูก  

หลายคนทำเพื่อเงินจนลืมศักดิ์ศรีของตนเอง

หลายคนทำเพื่อสนองความอยากของตนเอง โดยไม่สนใจใคร

หลายคนทำเพื่อเงินโดยใช้เงินล่อคนอื่นมาช่วยโกงกินบ้านเมือง

หลายคนทำชั่วทั้งๆ ที่รู้ดี

หลายคนมุ่งไปสู่ความดี ความงามที่สังคมยอมรับได้ สังคมสรรเสริญ ยกย่องแต่หลายคนไม่สนใจว่าการได้มาเพื่อสิ่งที่ต้องการของตนนั้นเบียดเบียนผู้อื่นและสิ่งแวดล้อมหรือไม่ คดโกงหรือไม่ เอารัดเอาเปรียบหรือไม่

น้ำใจ ความเสียสละ ความรับผิดชอบต่อตนเอง ความรับผิดชอบต่อหน้าที่ และความละอายเกรงกลัวต่อบาปในสังคมไทยในทุกวันนี้น้อยลงไปทุกวัน

หลายคนอยากเป็นใหญ่ อยากเป็นผู้แทนราษฎร อยากเป็นรัฐมนตรี นายกรัฐมนตรี นายกเทศมนตรี นายกองค์การบริหารส่วนจังหวัด ผู้ว่าราชการจังหวัด

น้อยคนที่อยากทำงานที่ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีอำนาจ ไม่มีเงิน ทั้งๆ ที่เป็นงานที่ยิ่งใหญ่ มีคุณค่า คุณประโยชน์ต่อสังคมไม่แพ้งานที่แย่งกันเป็น โกงกันเป็น ติดสินบนกันเป็น ซื้อเสียงกันเพื่อให้ได้เป็น

ทุกคนสามารถทำงานที่ทรงคุณค่าได้ โดยไม่ต้องแย่งกันเป็น โกงกันเป็น ติดสินบนกันเป็น ซื้อเสียงกันเพื่อให้ได้เป็น หากมีความเสียสละเพื่อผู้อื่น ส่วนรวมหรือสังคม 

ตัวอย่างที่ดีมีให้เห็นมากมาย แต่น่าเสียดายหลายคนทำตามตัวอย่างที่รู้ว่าผิด เลว เพราะความโลภ ขาดความละอาย ความหลงผิด

กล่าวกันว่าทุกคนอยากเป็นคนดี แต่อะไรคือ คนดี แต่ละคนคิดไม่เหมือนกัน มองไม่เหมือนกัน แม้จะมีกฎหมาย จารีตประเพณี ศาสนาเป็นแนวทางหรือสิ่งที่ควบคุมก็ตาม คนก็ยังเชื่อไม่เหมือนกัน คิดไม่เหมือนกัน และทำไม่เหมือนกัน สังคมจึงเกิดปัญหาต่างๆ มากมาย

หลายคนเห็นปัญหา แต่โยนปัญหาให้คนอื่นแก้ หลายครั้งที่ตนเองเป็นปัญหาเสียเอง แล้วไม่แก้ที่ตนเอง

ประเทศไทยอยู่ในลำดับต้นๆ ของโลกในเรื่องไม่ดี อาทิ การดื่มสุรา การโกงกินบ้านเมือง อุบัติเหตุจาราจร การละเมิดสิทธิมนุษยชน การเผด็จการทางการเมืองการปกครอง ระบบอุปถัมภ์ ฯลฯ

เมื่อไรละ ที่คนไทยเราจะช่วยกันกอบกู้ชื่อเสียงของประเทศชาติ สร้างความเข้มแข็งให้กับประเทศชาติกันเสียที 

การศึกษาเป็นเครื่องมือพัฒนาคน การศึกษาไทยล้มเหลวที่จะพัฒนาคนแล้วหรือ นักการศึกษา ครู อาจารย์ ผู้บริหารการศึกษา รวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้องกำลังทำอะไรอยู่

ในทัศนะของผม ผมคิดว่าหากคนไทยส่วนใหญ่มีชีวิตเพื่อส่วนรวมหรือสาธารณะแล้ว ประเทศชาติจะเจริญก้าวหน้าและมั่นคงอย่างแน่นอน โดยไม่ต้องรอใคร ไม่ต้องโทษสิ่งใด ช่วยกันพัฒนาตนเองเพื่อพัฒนาสังคมไทย ประเทศและชาติไทยกันเถอะครับ จะได้ตอบคำถาม "ชีวิตนี้เพื่ออะไร เพราะอะไร" ได้อย่างภาคภูมิใจ ไม่เสียชาติเกิด