ออกวิ่ง ณ รุ่งเช้า

เพราะตกลงกับตนเองว่า “ฟื้นฟูกิจวัตรใหม่” สวมรองเท้าผ้าใบ ที่เคยโอดครวญแต่ก่อนว่าหาย กลับกลายเป็นว่า อยู่บ้านพ่อแม่ ตอนนี้กลับมาแล้ว

พอรองเท้าได้กอดกระชับเท้า

ฟ้ายังมืดอยู่ จัดแจงหุงข้าวแล้วก็ก้าวเดินพ้นประตู 

สายตากระทบดวงจันทร์

                ช่างงดงามนัก เหลืองอร่าม เต็มดวง

เมื่อคือเป็นวันขึ้น ๑๕ ค่ำ นี่นะ

ขอบพระคุณกำลังใจจากพระจันทร์ ที่ทำให้มีกำลังก้าวเดินต่อ

กราบขอบพระคุณครู ที่ลากจูง แบบที่ต้องเรียกว่า

“ถูลาก ถูกัง ศิษย์ทีเดียว”

รับรู้ลมหายใจและแรงกระทบฝ่าเท้า วิ่ง วิ่ง วิ่ง และก็วิ่ง

พอร่างกายเคลื่อนไหว ก็รู้สึกอุ่นขึ้นมา

นี่แหละคือ ทาน คำสอนครู ดังเตือนขึ้นมาในใจ

ทานอะไร  ทานความเกียจคร้าน ทานการนอนมาก ทานความไร้สาระที่เคยทำจนเป็นนิสัย

เพื่อให้ใจมีศีลขณะที่ออกกำลังกาย

น้อมนำใจให้เห็นความจริงในใจกาย คือ ภาวนา

ครบองค์ ในเส้นทาง ที่พึงเพียร น้อมระลึกกับตนเอง ณ เช้านี้ หลัง วิ่งออกกำลังกาย ตามที่ครูเมตตาชี้แนะ กลับเข้าบ้านเตรียมตัว เตรียมกับข้าวไปวัด

 

เมื่อได้เริ่มอย่างใดอย่างหนึ่งในกิจวัตรที่ถูกฝึกฝนมา ก็ดูเหมือนจะดึงเอาสิ่งอื่น ๆ ที่เคยทำด้วยกันมาสมทบ เหมือนครูเอาการวิ่งมาเป็นเหงื่อล่อ ให้หนูลุกขึ้นมาเสริมสร้างพละเพื่อก้าวเดิน สู้ต่อ  ไม่ว่าอย่างไร ก็เป็นสิ่งดี ก็ทำต่อไป