วัฒนธรรมอินเดีย : ทางชีวิต 22
รถไฟที่ประเทศอินเดียมีผู้คนนิยมเดินทางมากที่สุด ในเมืองพาราณสีเป็นเส้นทางศูนย์กลางที่เราจะไปที่ไหน...ได้ทั้งนั้น...ช่วงค่ำคืนวันหนึ่งผมโดยสารไป...เป้าหมายคือเมืองกุสินารา...พุทธสถานที่พระพุทธเจ้าปรินิพพาน...สวนสาละวโนทยาน...ปัจจุบันอยู่ใกล้ชายแดนประเทศเนปาลครับ...เมื่อขบวนรถมาถึงปลายทางที่เมืองกาเซีย...ก็หาที่พัก...ชื่อ
โรงแรมแสงจันทร์...เมื่อพักได้ที่แล้ว...ผมก็เช่ารถไปและจอดที่ปากทางเข้าพุทธสถาน...เมื่อเข้าประตูเนินดินที่เป็นซากกำแพงโบราณปรากฎอยู่...เห็นเนินดินสูงใหณ่...อันเป็นสถานที่ประชุมเพลิงพระพุทธสรีระของพระพุทธองค์...
ตรงนี้มีชาวพุทธจากหลายประเทศต่างมาด้วยจุดหมายอันเดียวกัน...กำลังเดินเวียนขวาคนละ 3 รอบ กระทำสักการะบูชา...ครับ...ดูบรรยากาศวันนี้เศร้าจัง...
แล้วเดินจากจุดนี้ไปประมาณ 2 กม. ก็ถึงพุทธสถานที่ปรินิพพาน...ครับ ผมสังเกตุ...ยังมีต้นรัง...หรือต้นสาละที่มีดอกออกตามโคนต้น...แทนที่จะออกดอกที่ปลายกิ่งยอด...ครับ
เมื่อเข้าไปภายในวิหารสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าผม...คือพระพุทธรูปองค์แทนพระพุทธเจ้าองค์ใหญ่ดูเหมือนกำลังนอนหลับ...ผมกระทำการสักการบูชา...สมาธิ...ภาวนา...นาน...น้อมรำลึกถึงพระรัตนตรัย...รู้สึกตัวอีกครั้ง...เอ๊ะ...เราร้องไห้แต่เมื่อไหร่...เหลียวมองเหมือนร่วมโลก...ชาติอื่น ๆก็เห็นน้ำตาคลอเบ้าเหมือนกัน...
ความโศกย่อมเกิดจากสิ่งที่เป็นที่รักยิ่งของเรา...ตราบใดที่จิตใจยังไม่บรรลุธรรม...พระอานนท์ พุทธอนุชา...ก็ยังร้องไห้ ณ ที่ครงนี้...เมื่อครั้งอยู่กับพระพุทธเจ้าในวันที่พระองค์ล่วงลับไป...ต่อไปใตรหนอจะเป็นศาสดาของพวกเรา...
พุทธสถานตรงนี้...คงเรียกน้ำตาชาวพุทธทั่วโลกมาแล้วหลายล้านคนเป็นแน่แท้...และคำอันเป็นโอวาทที่สอนชาวโลกครั้งสุดท้ายคือ...อย่าประมาท...
เพราะความไม่ประมาทคือความไม่ตายครับผม..
.ผมเดินเที่ยวชมบริเวณนั้นจนไกล้ค่ำจึงก้มกราบลาจร...ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะได้กลับมายังพุทธสถานแห่งนี้อีกที...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ด้วยความปรารถนาดี
จาก...umi
ความเห็น (2)
สวัสดียามอรุณเบิกฟ้า...นะคะ
กะปุ๋มมองว่า...การร้องไห้นั้นสำคัญตรงที่ว่าเรารู้ตัวว่าเราร้องไห้...และร้องไห้เพราะอะไร...
...
อ่านไป get ไปหลายเรื่อง..
และนำเก็บที่ขุมความรู้ของตนไว้เรียบร้อยแล้วคะ
ขอบคุณคะ
กะปุ๋ม
สวัสดีครับ คุณกะปุ๋ม
ผมไม่รู้ตัวว่าร้องไห้...ผมกำลังศึกษาเรื่องธรรมปีติอยู่...ครับ
...ความคิดคำนึง..สถานการณ์...สิ่งแวดล้อม.ประกอบกันหลายอย่างมั๊ง...ทำให้น้ำตาออกมาได้...ใช่หรือเปล่า...ครับ
ขอบคุณครับ
ด้วยไมตรีจิตมิตรภาพ
จาก...umi