ตอนที่ ๕
จากการพูดคุยกับเพื่อนฝรั่งบางคนผู้ทรงความรู้สูงในอดีต ทำให้ทราบว่าสังคมฝรั่งเขาถือเป็นหลักปฎิบัติกันมานานแล้วว่าผู้ชายเป็นใหญ่ในบ้าน(และนอกบ้านด้วย) โดยเฉพาะอย่างยิ่งก็เรื่องการเงิน ผู้ชายจะเป็นคนจัดการการเงินของครอบครัว ผู้หญิงจะไปซื้ออะไรต้องขอเบิกเอาจากผู้ชาย
ช่างตรงข้ามกับวัฒนธรรมของเราอะไรเช่นนั้น ที่ซึ่งสามีต้องทูลเกล้าถวายเงินรายได้ให้กับภรรยา จนกลายเป็นมุขตลกระดับชาติที่ว่าสามีต้องแอบยักยอกเงินเพื่อเอาไปใช้ในทางมิชอบ (ซึ่งก็ถูกจับได้ทุกที) ในบรรดาเรื่องตลกของชายไทยทุกๆเชื้อชาติ
ละครตลกไทยเรานั้น มักจะมีเรื่องเหมือนๆกันอยู่แนวหนึ่งคือ “ตลกแนวกลัวเมีย” มักจะมีการเกทับกันในวงเหล้าว่า “เอ็งมันกลัวเมีย ต้องข้านี่สิถึงจะแน่” แต่พอเอาเข้าจริงๆก็ยกมือไหว้เมียร้องขอชีวิตว่า “แม่จ๋า แม่จ๋า” อยู่ปะหลกๆ
เรื่องตลกพวกนี้ใช่ว่าจะไร้มูลความจริง ว่าไปแล้วเรี่องตลกในสังคมนี่แหละน่าจะสะท้อนให้เห็นสภาวะที่แท้จริงของสังคมมากกว่าเรื่องราวที่ดูขึงขังจริงจังแบบวิชาการเสียอีก ทั้งนี้เพราะการจะผูกเรื่องตลกให้คนในสังคมทุกคนหัวเราะได้นั้น เค้าโครงเรื่องจะต้องเป็นที่เข้าใจกันดีของสังคมอยู่แล้ว เพียงแต่นำมาแต้มสีสันให้มันบิดเบี้ยวจนน่าขำเท่านั้นเอง
จบตอน ๕
...คนถางทาง (๒๘ มกราคม ๒๕๕๕)
พี่ครูชายสองสามคนจะชอบบ่นๆ ติดตลก ให้ฟังว่า จะใช้อะไรต้องไปเบิกเมีย วันละ สองร้อย ฟังแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
นึกในใจ แสดงว่ากลัวเมีย แน่เลย