พุทธะและซาตาน

มีคำกล่าวว่า “ในตัวเรามีทั้งพุทธะและซาตาน”

ในภาวะปกติเราก็พยายามฝึกฝนบ่มเพาะความเป็นพุทธะให้งอกงาม

พุทธะที่หมายถึงการมีสติตื่นรู้อยู่เสมอ

ดูแลตนเองให้มีความเรียบร้อยในกายและวาจา

รู้เท่าทันกับความคิด การกระทำ และคำพูดของตนเอง

แต่เมื่อมีเหตุการณ์บางอย่างมาปลุกเร้า

แม้แต่กับคนที่เรารักอย่างสุดซึ้ง

แทนที่เราจะปลุกเอาความเป็นพุทธะให้เบิกบาน ยิ้มแย้มต่อสถานการณ์นั้นอย่างรู้สึกตัว

แต่เรากลับไปปลุกตัวซาตานที่มีอยู่ให้ขึ้นมารับใช้อัตตาที่มันแฝงอยู่ในตัวเรา

ซาตานอันหมายถึงความโกรธ ความโลภ ความหลง

โกรธที่มาจากความยึดมั่นถือมั่นในอัตตาในตัวตน

ซาตานที่ตีค่าตัวเองว่าดี เด่น มีอำนาจที่เหนือใคร

เมื่อซาตานโผล่ขึ้นความพินาศบรรลัยก็บังเกิด

ด้วยคำพูดและการกระทำที่โง่เขลาและป่าเถื่อนอย่างที่สุด

ทำร้ายได้แม้แต่คนที่เรารักเป็นที่สุด

ทำร้ายคนรอบข้างอย่างย่อยยับป่นปี้

ที่สำคัญมันทำร้ายแม้กระทั่งตัวเราเอง

กว่าที่จะเรียกความเป็นพุทธะให้มารับรู้ต่อกรกับซาตาน

ซาตานก็ได้ทำลายความรัก มิตรภาพ และความสัมพันธ์กับคนที่เรารักและคนข้างเคียง

ให้สูญสลายไปเพียงชั่วพริบตา

แล้วซาตานก็จากไป พร้อมกับเสียงหัวเราะ และความสะใจ

เหลือไว้เพียงคราบน้ำตาความเสียใจ และบาดแผลที่อยู่ในใจเราและคนที่เรารัก

จนยากที่จะเยียวยา

แต่ซาตานก็ไม่ได้หนีไปไหนไกล

มันแอบซ่อนเร้นอยู่ในตัวตนของเรา

พร้อมที่จะกลับมาอีกทุกเมื่อ ถ้าเราเผลอ

ด้วยเหตุนี้กระมังที่พระพุทธองค์จึงทรงสอนให้เราปลุกความเป็นพุทธะให้ตื่นอยู่เสมอ

เพื่อที่จะรับมือกับซาตานที่มีอยู่ในตัวเรา

ก่อนที่มันจะมาทำร้ายเราและคนที่เรารัก

ก่อนที่เราจะไม่เหลืออะไร แม้แต่ความเป็นคน