ของขวัญปีใหม่... ให้แม่

ในวันที่ 25 ธันวาคม 2554 . ผมกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ที่จังหวัดสุโขทัย ที่บ้านก็เป็นบรรยากาศแบบ ชนบททั่วๆไป สงบเงียบ และก็มีอากาศเย็นๆ สบายๆมาก เนื่องจากเป็นช่วงของฤดูหนาวโดยภาวะอุทกภัยใหญ่เพิ่งผ่านไปได้สัก หนึ่งเดือนโดยประมาณ คุณแม่ผมก็กำลังพักผ่อนแบบสบายๆ ช่วงนั้นเป็นเวลาประมาณ สิบนาฬิกา หรือ สี่โมงเช้า ก็คุยกันไปเรื่องต่างๆ สัพเพเหระ ตอนหนึ่งแม่ก็เล่าเรื่องทำตุ้มหูทองคำหาย เมื่อสองสามวันก่อน ตอนที่แม่ผมเขาดึงทางมะพร้าวมารวมๆกันเพื่อจุดไฟเผา ซึ่งแม่ผมก็ไม่ใช่สาวๆแล้วนะ ปาไปเกือบ75 ปีเต็ม . เห็นแกบอกว่าพยายามหาเท่าไรก็ไม่ได้ พอไปดูบริเวณที่แม่บอก ปรากฏว่า พื้นดินเกลี้ยงไปเลย ตอนนี้แม่ผมก็หมดความพยายามจะหาต่อแล้ว เลยจัดการหาของเก่ามาใส่แทนด้านที่หายไป ก็เลยกลายเป็นตุ้มหูสองข้างไม่เหมือนกัน ...ก็ดูน่ารักดีไปอีกแบบหนึ่งครับ ... พอกลับมาที่ทำงานในวันจันทร์ และได้มีเวลาว่างอยู่กับตัวเอง ก็นึกถึงแม่ว่า บรรยากาศที่ทำงานก็กำลังตื่นเต้นกับช่วงปีใหม่ จะเตรียมของอะไรให้กันดี แต่แม่ยังไม่มีใครนึกถึงเลย .....จากนั้นผมก็เลยไปที่ร้านทอง เพื่อเลือกหาตุ้มหู เป็นของขวัญวันปีใหม่เอาไป SURPRIZE คุณแม่ที่รักสักหน่อย ตอนเข้าไปเลือกดูของ ด้วยความที่เลือกไม่เป็น และผมเป็นคนไม่ค่อยละเอียดเท่าไร ก็ลำบากใจที่จะหาของที่เหมาะสมกับแม่เราน๊ะ ... ในที่สุดก็มาสดุดตาที่ตุ้มหูทองคำมีเพ็ชรประดับก็ดูสวยดี น่าจะเหมาะกับผู้สูงอายุดี จากนั้นผมกลัวว่าภรรยาจะบ่นผมก็เลยซื้อฝากเธอด้วย อีกหนึ่งคู่ ... ตลอดเวลาที่รอกลับบ้านวันปีใหม่ผมรู้สึกตื่นเต้นดีใจมากๆแอบลุ้นว่า แม่จะพอใจมั้ย แม่เราจะพูดว่าอะไร แล้วความรู้สึกผมก็มีความสุขมากๆ ผมไม่ยอมบอกพี่น้องคนใหนก่อนเลย เก็บเอาไว้และรอเวลาอย่างมีความสุข . การเดินทางช่วงปีใหม่กลับบ้านก็สะดวกสบายดี ตลอดทางผมเปิดกล่องเครื่องประดับเอาไว้ด้านหน้า ขับรถไปก็คอยเหลือบมองไป ประกายสวยๆของตุ้มหู ทำให้ผมรู้สึกชอบและยินดีอย่างยิ่งที่มันจะได้ถูกส่งมอบไปสู่ ผู้มีพระคุณกับผมในอีกไม่ช้านี้ พอกลับถึงบ้านผมก็เห็นคุณแม่ที่น่ารักของผมนอนหลับสบาย อยู่บนที่นั่งเล่นด้านหลังบ้าน บรรยากาศปีใหม่ที่บ้านเงียบมากไม่มีลูกคนใหนกลับมาเยี่ยมแม่เลย ช่างเป็นปีใหม่ที่สงบ และเรียบร้อยดี คุยไปสักพักเลยเอาของขวัญที่เตรียมเอาไว้มาให้แม่ ปรากฏว่า แม่ยิ้มดีใจและพูดประโยคแรกหลังจากที่ได้รับของขวัญชิ้นนี้กับผมก็คือ เสียดายนะที่แม่อายุมากแล้ว ถ้าอายุน้อยกว่านี้จะได้ใส่ตุ้มหูนี้นานๆๆ จากนั้นแม่ผมก็ค่อยๆเเกะ ต่างหูออกมา เพื่อใส่เข้าไปแทนคู่เก่า .. หยิบส่องกระจกดู ซ้ายขวา ขวาซ้าย แล้วก็ยิ้มไปมาท่าทางมีความสุขมากๆๆ ผมถามแม่ว่าแม่ไมเคยมีตุ้มหูเพ็ชรเลยหรือ เคยจำได้ว่าแม่มีนะ แม่บอกว่า ไม่เคยหรอกลูก นี่เป็นตุ้มหูเพ็ชรคู่แรกในชีวิตของแม่ที่มี ... สักพักคุณแม่ก็ถามว่า ถ้าแม่ไม่ได้เป็นแม่ของลูก ลูกจะได้ซื้อเครื่องประดับอย่างนี้ให้แม่หรือเปล่า ..ผมบอกว่า ถ้าแม่ไม่ใช่แม่ของผม ผมก็คงไม่ซื้อให้หรอก ..ก่อนกลับ ผมเข้าไปกอดแม่ .. วันนี้ผมมีความสุขมากๆ คิดไม่ผิดเลยที่ตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่เคย และไม่ถนัดอย่างนี้ ดีแล้วที่คิดทำ ตัดสินใจทำตั้งแต่ตอนที่แม่ยังยิ้มและกอดผมได้อย่างนี้ ครับ ผมรักเทิดทูนคุณแม่ครับ

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

อ่านแล้วชื่นใจจังเลยค่ะ..ขอยกให้เป็นลูกตัวอย่างอีกคนหนึ่งของ ปีใหม่ 2555..

 

[คนไม่รู้]

ขอบคุณมากครับ ผมเพิ่งรู้สึกว่า ที่ผ่านมาผมให้ของขวัญคนอื่นๆ แต่ลืมให้คุณแม่ของตัวเองครับ และดีใจมากที่เห็นท่านมีความสุข