ลุงหมอ

รอยยิ้มของคนจาก

เกิด แก่ (เจ็บ) ตาย เป็นคำที่เราชาวพุทธคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี อีกทั้งการเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องของธรรมชาติ ในทางการแพทย์เราสามารถให้ความช่วยเหลือในเรื่องการเกิดและการเจ็บ ได้อย่างมากมาย แต่ความแก่และความตายนั้น ทางการแพทย์ช่วยไม่ได้มากนัก ยิ่งเป็นผู้สูงอายุที่มีความเจ็บป่วยในระยะท้ายของโรคยิ่ง มีความยากในการรักษาเป็นอย่างมาก ซึ่งมีผู้สูงอายุหลายท่านที่มีความรู้และประสบการณ์ทางการแพทย์มักปฏิเสธการรักษาเมื่ออยู่ในสถานการณ์ดังกล่าว คราเมื่อถึงเวลาจากกันชั่วนิรันดร์ ยากนักที่ครอบครัวและลูกหลานผู้เป็นที่รักจะทำใจจากท่านบุพการีได้ มีแต่เพียงความทรงจำของความดีเท่านั้น ที่จะช่วยเยียวยาทุกคนที่เกี่ยวข้องได้ ดังเรื่องที่จะเล่าต่อจากนี้

          ประมาณห้าทุ่ม ขณะที่กำลังจะลงชื่อทำงาน ลูกสาวของผู้ป่วยท่านหนึ่ง บอกว่า “ปู พี่ไม่รู้ทำไงดี พี่ไม่สบายใจเลย ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่ตัดสินใจตามพ่อ พ่อบอกไม่ผ่า ก็ไม่ผ่า ไม่ใส่ท่อ ก็ไม่ใส่ท่อ พี่กลัวพ่อเจ็บ พ่อทรมาน ความเจ็บความปวดบ้านพี่ไม่เอานะ” ก่อนจะเล่าต่อหนูขอเรียกผู้ป่วยท่านนี้ว่าลุงหมอ เรียกลูกสาวของลุงหมอว่าอาจารย์

อาจารย์อยากให้ลุงหมอสงบ ไม่ปวด ไม่ทรมาน แต่กลัวว่าถ้าลุงหมอได้ยาแก้ปวดชนิดที่แรงกว่าที่ได้อยู่ กลัวลุงหมอจะไม่หายใจแล้วจากไปเร็วกว่าที่ควร ลูกๆ และภรรยาของลุงหมอ ก็ยังทำใจไม่ได้ อีกทั้งตัวลุงหมอเอง ลูกๆ บอกว่า ยังทำใจที่จะจากครอบครัวไปไม่ได้เช่นกัน 

จึงได้เสนออาจารย์ว่า คืนนี้ให้ลุงหมอได้อยู่ท่ามกลางครอบครัวที่รัก

สำหรับเรื่องปวด อาจารย์ไม่ต้องกังวลมี ยาบรรเทาปวด/นอนหลับ ชนิดอื่นเพิ่ม? แต่อย่างที่บอก ทางครอบครัวสับสนระหว่าง 1) การตัดสินใจให้ 2 ชนิดดังกล่าว กังวลว่าลุงหมอจะหยุดหายใจ จากไปก่อนเวลาอันควร หรือ 2) หากไม่ให้ยาชนิดอื่นเพิ่ม ลุงหมอจะเจ็บปวดทรมานมากขึ้นเรื่อยๆ ครอบครัวจึงย้อนถามพยาบาลว่า จะทำอย่างไรดี ไม่กล้าตัดสินใจเลือกยา หนูไม่มีคำตอบ แต่หนูเลือกที่จะ

ไปพูดคุยกับลุงหมอ ลุงหมอคะ รับยามอร์ฟีนมั้ย ลุงหมอจำยามอร์ฟีนได้มั้ย ลุงหมอตอบด้วยเสียงอือ ออ  อาจารย์ บอกว่า ถ้าลุงหมอยอมรับจะส่งเสียงครางยาว ถ้าปฏิเสธจะมีเสียงครางสั้นๆ จึงสรุปว่าลุงหมอขอไม่รับยาอื่นเพิ่มแต่สีหน้าลุงหมอแสดงว่ามีความปวดอยู่มาก

หนูจึงใช้เวลาในการพูดเพื่อเบี่ยงเบนจิตใจของลุงหมอ ด้วยการให้ลุงหมอคิดถึงความสุขที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็น ความสุขตอนลุงหมอแต่งงาน ตอนลุงหมอมีลูก ตอนลุงหมอพาหลานๆ ไปเที่ยว ตอนลุงหมอเห็นต้นไม้ ดอกไม้ ที่ตนเองปลูกไว้ในสวน ผลิดอกสวยงาม ให้ลุงหมอคิดถึงการทำงานที่สามารถช่วยชีวิตผู้คนในสงครามมาได้มากมาย ลุงหมอเริ่มสงบลง หายใจช้าลง สีหน้าของลุงหมอเริ่มผ่อนคลาย จึงชวนลูกๆ เช็ดหน้าเช็ดตัว ระหว่างเช็ดตัวให้ลุงหมอ ชวนลูกพูดกับลุงหมอถึงสิ่งดีงาม สวยงาม ความภูมิใจในความดีที่ลุงหมอปฏิบัติมาตลอด แนะนำให้ลูกได้ป้อนน้ำให้ลุงหมอได้ดื่ม ได้แปรงฟันในแบบฉบับของลุงหมอที่ต้องใช้แปรง 2 อัน ได้ลงโลชั่นกลิ่นที่ลุงหมอชอบเป็นพิเศษ หลังจากนั้นนิมนต์พระพุทธรูป ดอกไม้ ธูปเทียน และชวนลุงหมอรวมถึงครอบครัวสวดมนต์ ลูกๆ เริ่มพูดคุยกับลุงหมอมากขึ้นตามเทคนิคการกล่าวถึงความดี และแล้ว........ลุงหมอค่อยๆ หายใจช้าลง....ช้าลง อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ลุงหมอจากพวกเราไปอย่างสงบ เหมือนคนที่หลับสนิท หลังจากลุงหมอได้อาบน้ำแต่งตัวครั้งสุดท้ายเสร็จ ใครๆ ที่มากราบลุงหมอก็พูดว่า “หน้ายิ้มนะ ดูซิ ดูซิ” บ้างก็ “ใบหน้าลุงยิ้มนะ” 

[คนบ้านไกล]

ท่านไปดีแล้วครับ