ความรุงรังของชีวิต
ชีวิตที่รุงรัง
ชีวิตแต่ละวันของเรามักสาละวันอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์ คอมพิวเตอร์ และมือถือ
ยิ่งเดี๋ยวนี้ E-Mail Facebook และมือถือ แทบจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราเลยทีเดียว
วันใดที่เราลืมมือถือไว้ที่บ้าน
ดูเหมือนกับใจเรารู้สึกเป็นทุกข์ขึ้นมาทันที
จะมีใครโทรมาไหม
มันเหมือนขาดอะไรไปอย่าง
วันไหนไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้
ก็เหมือนกับว่าขาดอะไรไปอย่าง
ใครจะ Mail มา ใครจะมา Update อย่างไรบน Facebook
เรื่องราวในโลกออนไลน์นี้กลายเป็นส่วนสำคัญของชีวิตไปไม่รู้ตัว
วันใดไฟฟ้าดับเราเหมือนจะทำงานไม่ได้เลย
คอมพิวเตอร์ใช้ไม่ได้ อินเตอร์เน็ตเชื่อมต่อไม่ได้
กลายเป็นง่อยไปทันที
โทรทัศน์ก็เช่นกัน
วันใดไม่ได้เปิดดูข่าว ดูหนัง ดูละคร ดูฟุตบอล
สีสันของชีวิตเหมือนกับขาดหายไป
สิ่งเหล่านี้เข้ามาในชีวิตเราเมื่อไหร่ไม่รู้
รู้แต่ว่าดูเหมือนเราจะขาดมันไปไม่ได้เสียแล้ว
มันเป็นความรุงรังของชีวิตจริงจริง
ชีวิตที่อิงอยู่กับเทคโนโลยี
ชีวิตที่อยู่กับโลกภายนอก
จะมีสักวันไหมที่เราละวางมันไป
ปิด ปิด ปิด
ถอดความรุงรังของชีวิตออกไปบ้าง
แม้ไม่ทั้งหมด แต่บางช่วงของวันเวลาก็ยังดี
นะ นะ นะ...นะ
ความเห็น (4)
น่าคิดจริงๆ ค่ะ เมื่อก่อนไม่มีเน็ต เมลก็ยังอยู่ได้ปกติสุขดีเนาะเจ้า
จะปล่อย ความรุงรัง เหล่านี้ หากได้ก้าวเท้าและเดินทางค่ะ :)
รู้สึกเช่นกันนะคะว่ารุงรัง
เช่น โทรศัพท์มือถือ ซึ่งในเวลาทำงานใคร ๆ ก็ติดต่อเราได้อยู่แล้ว ด้วยเบอร์ที่ทำงาน
ดังนั้น ตัวเองน่ะรู้สึกดีมาก ที่ทำให้เพื่อน ๆ รู้ว่า ถ้าไม่รับโทรศัพท์แปลว่ารับไม่ได้ เช่น ประชุม ใส่ถุงมือรักษาคนไข้ ถ้าสำคัญจริงก็ฝากข้อความไว้ได้
บางทีงานตรงหน้า ก็สำคัญกว่าโทรศัพท์ที่กริ๊งดัง
ปลดได้ วางได้ เบากาย เบาใจ ไร้กังวล..เริ่มไปทีละอย่างแบบค่อยเป็นค่อยไป จากง่ายไปหายาก ในไม่ช้าเกิดเป็นความเคยชินของการไม่ติดยึดนะคะ ให้กำลังใจค่ะ
ส่วนเสริมของชีวิต..จากภายนอก
อย่าให้มันมีอิทธิพล...กับส่วนหลักภายในนะคะ