แก้วใบประยงค์ : คุณค่าของของพื้นๆ
เดือนก่อนรับปากเพื่อนบล๊อกท่านหนึ่งไว้ว่าจะถ่ายภาพดอกแก้วใบประยงค์ให้ชม เพราะว่าค้นหารูปแก้วชนิดนี้ในเน็ตแล้ว หาไม่เจอจริงๆ ก็เอาว่าผมจะลงรูปเป็นจ้าวแรกแล้วกันครับ
ก็ยังงงๆอยู่ว่าแก้วชนิดนี้ก็เห็นขายกัน แต่ทำไมไม่มีข้อมูลอะไรในเน็ตเลย หรือว่าผมจะจำชื่อผิดก็ไม่ทราบ แต่ก็ลองหาดูหลายๆรอบแล้วหาไม่เจอเลย หรือว่ามันไม่ค่อยมีขายยังไงใครทราบก็เล่าให้ฟังบ้างนะครับ ว่าตลาดต้นไม้แถวๆบ้านมีขายกันรึเปล่า
แก้วใบประยงค์ เป็นแก้วต้นเล็กๆ ต้นจะมีขนาดใหญ่กว่าแก้วแคระนิดหน่อย ต้นของผมสูงไม่ถึงฟุต แต่คิดว่าโตต่อได้เรื่อยๆ เหมือนแก้วแคระละครับ ปลูกๆไปมันก็สูงท่วมหัวเหมือนกัน เพียงแต่โตช้าหน่อยเท่านั้นเอง
เอกลักษณ์พิเศษของแก้วใบประยงค์ก็คือใบเล็กๆคล้ายใบของประยงค์ ซึ่งใบของแก้วปกติจะใหญ่กว่ามาก และทรงต้นของแก้วใบประยงค์ก็จะแตกต่างจากแก้วทั่วไป คือแก้วทั่วไปหากปล่อยไปตามธรรมชาติ ทรงต้นเขาจะเป็นรูปร่ม แต่แก้วใบประยงค์ทรงต้นจะเป็นรูปหยดน้ำ เรือนยอดจะเล็กไม่บานเป็นรูปร่ม
แก้วใบประยงค์ต้นเล็ก ใบเล็ก ดอกก็เลยเล็กตามไปด้วย แต่เรื่องความหอมไม่แพ้แก้วอื่นๆเลยแม้แต่น้อยครับ เป็นกลิ่นหอมแรงๆชื่นใจแบบที่ผมชื่นชอบเลย
ส่วนเรื่องการปลูกดูแล ก็อย่างที่ทราบๆนะครับ แก้วเป็นไม้ที่เลี้ยงง่าย ไม่เรื่องมากอะไรเลย แต่ถ้าอยากให้ดอกตรึมๆก็ให้ได้แดดได้น้ำมากๆหน่อยก็เท่านั้นเอง และอย่าให้แล้งน้ำนะครับ แก้วขาดน้ำแล้วจะตายได้เลยล่ะ
สมัยที่ผมบวชอยู่ที่วัดอัมพวัน สิงห์บุรี รอบกุฏิปลูกดอกแล้วเป็นลั้ว เวลาที่แก้วออกดอก ส่งกลิ่นหอมชื่นใจไปทั่วบริเวณ เป็นกลิ่นที่ทำให้ใจสงบ แต่ก็ชวนให้เคลิ้มไปได้เหมือนกัน พระครูบอกว่า เป็นพระดมดอกไม้ผิดวินัย เด็ดดอกไม้ก็ไม่ได้ ก็ได้แต่อยู่เฉยๆให้กลิ่นนั้นพัดผ่านเข้ามา โดยเฉพาะตอนทำสมาธิ ผมว่ากลิ่นแบบนี้ช่วยให้จิตใจสงบได้ไม่น้อยเลยทีเดียว พระจีนถึงจุดกำยานเพื่อช่วยในการทำสมาธิ
ตอนเด็กๆหลักสูตรสมัยนั้น บังคับให้เรียนการร้อยมาลัยด้วย สารภาพเลยว่าเป็นอะไรที่น่าเบื่อสุดๆแต่ก็ต้องทำ และเพราะดอกไม้มันแพง เด็กบ้านนอกเวลาเรียนก็จะใช้ใบแก้ว กับใบไม้หลากสีหลายชนิดนำมาทำลายแบบต่างๆ วันไหนต้องเรียนก็จะแอบไปรูดใบแก้วในวัด หลวงพ่อก็จะบ่นๆให้ฟังว่าเด็ดกันจนโกร๋นแก้วไม่เคยออกดอกเลย การร้อยมาลัยใบแก้วยากกว่าร้อยดอกมะลิแยะเลยครับ เพราะต้องจับจีบมันด้วย ต้องค่อยๆตัดให้มันมีขนาดเท่าๆกัน แต่ดีกว่าดอกมะลิตรงที่ก้านดอกมะลิชอบแตกเวลาร้อย แต่ใบแก้วไม่แตก ผมจำได้แม่นเลยเพราะตั้งแต่เรียนหนังสือมา เป็นอะไรที่น่าเบื่อสุดๆไปเลย กว่าจะเสร็จแต่ละพวงแต่ละลาย โอ๊ย...เข็มแทงไปไม่รู้กี่แผล
แต่ก็นะครับ ถึงไม่ชอบสุดๆไปเลยตอนเรียน แต่อะไรแบบนี้ล่ะ เคยทำเงินให้ผมตอนเด็กๆไม่น้อยเลย ตอนอายุสัก 13 มั้ง ตอนนั้นผมพักอยู่หอพักบุคลากรของโรงพยาบาลพุทธชินราช ปิดเทรอมหน้าร้อนปีนั้นเพื่อนผมลูกอาจารย์พยาบาลซึ่งบ้านย่าเค้าทำสวนมะลิ ปีนั้นมะลิออกมามากมาย เค้าก็เลยขนมาร้อยเล่นๆ แต่เพราะกลิ่นมะลิที่หอมอบอวนไปทั่วบ้านเพื่อน เพื่อนบ้านก็เลยตามกลิ่นมา แล้วก็ขอซื้อมาลัยที่เพื่อนร้อยเล่น พอเห็นว่าขายได้ เค้าก็เลยชวนเพื่อนๆมาช่วยกันร้อยช่วยกันขาย
เพื่อนจะขนดอกมะลิ ดอกจำปี ใบแก้ว กุหลาบ ดอกรัก จากสวนมาแต่เช้า พวกเราก็จะไปช่วยกันร้อย ทำกันเล่นๆครับ เพราะบางคนบ้านก็รวยสุดๆ ลูกหมอก็หลายคน และส่วนมากก็เป็นผู้ชาย แต่เวลาทำด้วยกันเอาไปขายด้วยกันมันสนุก และยิ่งขายดีเป็นเทน้ำเทท่าก็ยิ่งสนุกกันใหญ่ และตอนนั้นกลุ่มเพื่อนทำอะไรต้องทำด้วยกัน คำพูดติดปากกลุ่มเพื่อนตอนนั้นจะชอบพูดกันว่า "หยะคนเดียวบ่ใจ๋" เพื่อนๆที่หอส่วนมากคนเหนือนะครับ เป็นการชวนแกมบังคับว่าพวกมรืงต้องมาหยะกับกูด้วยประมาณนั้น
ส่วนมากเราจะร้อยมะลิกับก้านไม้กวาดขายแค่ห้าบาทอันนี้ขายดีที่สุด แต่ทำยากนะครับเพราะก้านไม้กวาดมันใหญ่ร้อยแล้วก้านมะลิแตกหมด ส่วนที่แพงๆหน่อยก็จะร้อยเป็นลายกับใบแก้วกลีบกุหลาบ อันนี้ก็แล้วแต่ความสวยที่ออกมา ซึ่งส่วนมากก็ไม่สวยเท่าไรหรอกครับ แต่ว่า...ขายแพง เวลาขายก็จะบั่น BMX ขายในหอพักโรงพยาบาลนะหล่ะ เพราะเด็กในหอส่วนใหญ่พ่อแม่มักมีกฏห้ามออกนอกลั้วโรงพยาบาลกัน แต่ไม่เคยปั่นจักยานขายได้ครบทุกหอเสียทีเพราะปกติผ่านไปไม่กี่หอก็ขายหมดล่ะ ขายกันอยู่เดือนหนึ่งออกจักยานใหม่ได้คนละคันเลยครับ
ผมเคยไปลำปางเรื่องงาน เจอศิลปินเล่นซอในถนนคนเดิน ไม้ทำซอเขาสวยมากเนื้อละเอียดสีออกเหลืองอ่อน ไม่ทาแล๊กเกอร์ด้วยก็เลยถามเขาว่าซอทำจากไม้อะไร เขาก็บอกว่า "จ๊าพริก" ผมละงงเลยไม้อะไรกันวุ้ยไม่เคยได้ยินมาก่อน พอดีเขาเล่นเพลงต่อเลยไม่ได้ถามให้ชัดว่าไม้อะไรแน่ เพื่อนที่ไปด้วยกันพกแกแล๊กซี่ก็เลยให้ถามอากู๋ดู ก็ได้ความว่าคนลำปางเรียกต้นแก้วว่า "จ๊าพริก" หลายคนงงละสิ ว่าไม้แก้วทำอะไรได้ด้วยหรอ เห็นต้นเล็กๆ จริงๆมันก็ไม่เล็กนะครับ ปลูกไปนานๆก็เบ้อเริ่มได้เหมือนกัน ที่พิดโลกก็ลองดูต้นที่อยู่ตรงข้ามโรงแรมไพลินดูสิครับ ลำต้นเท่าท่อนขานะ นอกจากทำซอ ไม้บรรทัดไม้ที่ใช้ตัดผ้าก็ทำจากไม้แก้วนี่หล่ะ เพราะว่าเขาเหนียวน้ำหนักเบาและแข็งแรงมาก เนื้อเนียนไม่มีเซี่ยน ก็หวังนะครับ ว่าแก้วต้นเล็กๆที่ผมปลูกสักวันเขาจะโตได้ขนาดนั้น... ถ้าได้ขนาดนั้น เวลาออกดอกทีคงห๊อมหอมน่าดู แก้วไม้พื้นๆสามัญประจำบ้าน ราคาถูกๆนี่หล่ะครับ สวย หอม ปลูกง่าย ให้ร่มเงา เป็นไม้พุ่มก็เท่ ไม้กระถางก็ดี ใช้ทำประโยชน์ได้หลายส่วนอีกด้วย ไม่เหมือนไม้แปลกใหม่ราคาแพงๆหรอกครับ เลี้ยงยาก มากเรื่องมากความ และก็ไม่ค่อยมีประโยชน์ แต่คนก็สนใจกันจังเลย เพราะว่ามันแปลกกว่าของที่เคยเห็นๆกันเท่านั้นเอง ยังงี้หล่ะครับ อะไรที่เห็นๆกันประจำมันไม่ค่อยมีคุณค่า แต่ถ้าวันหนึ่งเราขาดสิ่งเหล่านั้นไปแล้ว วันนั้นล่ะเราถึงจะรู้สึกได้ว่าเราสูญเสียอะไรไป
ความเห็น (6)
ต้นแก้วมีแล้ว แรก ๆ แดดดี...ดกจัง
ต่อมาต้นจำปีใหญ่กว่าบังแสง...ดอกหาย
แต่แก้วใบประยงค์ไม่เคยเห็น
ต้องเสาะหามาปลูกซะแล้ว
จะรอดไหมน้อ
ขนาดได้แก้วเจ้าจอมมาอย่างยาก...ทำรากเน่าตายไป 1 ต้น (ในกระถาง)
ต้องรีบยกอีกต้นไปให้พี่ที่เขาเลี้ยงเก่ง...ปลูกลงดิน รอไปชื่นชมบ้านพี่เขา
ที่บ้านเราก็ปลูกแก้วไว้สามต้น ดอกก็หอมเหมือนกันนะ แต่ดันไปปลูกไว้ใกล้กับต้นมะลิ ซึ่งมีมากต้นกว่า กลิ่นมะลิมันเลยกลบกลิ่นแก้วไปหมด อ่านบันทึกคุณ นกขมิ้น สนุกจัง เห็นภาพดอกไม้ก็พลอยทำให้สดชื่น ทำให้หายคิดถึงต้นไม้บ้านได้มาก
มีหลายต้นที่บ้านปลูกไว้ริมหน้าต่ง (บ้านนอกไม่ต้องกลัวโขมย)
ตกกลางคืนส่งกลิ่นหอมชื่นใจ
สวัสดีจ้ะคุณนกขมิ้น 
กล้วยร้อยหวีที่บ้านคุณมะเดื่อไม่มีเมล็ดเหมือนกับที่เคยเห็นจ้ะ จึงกินได้สบายปาก ไม่ต้องกล้วเรื่องเมล็ด มีคนบอกคุณมะเดื่อว่า กล้วยที่มีเมล็ด เป็นเพราะ เหง้าของกล้วยจะลอยไม่ได้ฝังลงในดิน เท็จจริงประการใดคุณมะเดื่อก็เห็นได้จากกล้วยร้อยหวีที่บ้านคุณมะเดื่อนี่แหละจ้ะ เพราะปกติกล้วยร้อยหวีจะมีเมล็ดมากเหมือนกล้วยป่า จึงไม่มีใครกิน แต่ที่คุณมะเดื่อปลูกและตัดให้เหลือน้อยหวี ไม่ทราบเป็นเพราะเหตุนี้ด้วยหรือเปล่า จึงไม่มีเมล็ดนะจ้ะ