ณ หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง
นาย๑ "มารับลูกเองเหรอวันนี้"
นาง๑ "จ๊ะ พ่อมันไปส่งเขมร"
นาย๑ "วันนี้รับมากี่คน เอามาทำอะไรวันนี้?."
นาง๑ "๑๐ คนเองเอามาช่วยเกี่ยวข้าว มากกว่านี้ไม่ไหวค่าจ้างมันแพง ตอนนี้ ๒๕๐ แล้วนะไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว หนำซ้ำตอนนี้มันเลือกอีกต่างหากว่าใครให้อะไรมันดีกว่ามันก็ไปนะ อย่างของพี่ให้มันกินข้าวเช้ากับบ่ายกับเรามันถึงมานะ"่
นาย๑ "โห เดี๋ยวนี้มันรู้จักต่อรองเราขนาดนี้เลยเหรอ ปีก่อน ๑๕๐ นีก็ถือว่าแพงแล้วนะพี่ว่าไหม? แล้วอย่างงี้พี่ก็ต้องไปรับไปส่งมันตลอดจนกว่าพี่จะเกี่ยวเสร็จเลยเหรอพี่?"
นาง๑ "ก็ใช่นะสิ ไอ้ราคาค่าจ้างเขมรนี่ก็ยังพอรับได้นะ แต่ไอ้ที่ธุเรศสุดๆนะคือ"พวกเราที่ต้องจ้างเขมร ต้องจ่ายค่าหัวเขมรที่มาให้กับxxxxนะสิ ทั้งๆที่เราได้ขอกับอำเภอแล้วนะ โครตเซ็งเลย"
นาย ๑ "อ้าว ! ยังงี้ก็เท่ากับ"ปล้น"กันซึ่งๆหน้าเลยนะเนี่ย แล้วพวกพี่จ่ายให้มันหัวละเท่าไหร?"
นาง๑ "ก็ใช่งัย ให้มันหัวละ ๑๐ บาท คิดดูเอาเองว่ามีชาวบ้านอีกกี่คนที่เกี่ยวข้าว ยิ่งเดือนหน้าตัดอ้อย ถอนมันอีก ช่างแม่งเถอะถือว่า"ให้ทานหมามันแดก" ไม่ให้มัน มันก็ไม่ให้ลูกน้องมันให้เขมรเข้ามา"
นาย๑ "มันทำกันได้เนาะ โอเคพี่ขอบคุณมากที่เล่าอะไรดีๆให้ฟัง คนข้างนอกอย่างผมถ้าไม่เห็นหรือได้ยินจากปากคนที่ประสบมาก็คงไม่รู้อะไรดีๆๆอย่างที่พี่เลามา ขอบคุณมากครับ"
นาง๑ "จ๊ะ ไม่เป็นรัย คนชายแดนเจอกันแทบทุกคนแหละพี่ว่า ถ้าอยากรู้อยากเห็นต้องลองลงไปสัมผัสดู"
ไม่มีความเห็น