ชายผู้ลุกจากเตียงได้บางเวลา...เยี่ยมบ้าน
คุณจะทำใจได้หรือไม่...ถ้านอนหลับแล้ว...ตื่นขึ้นมาแล้ว...จะลุกจากเตียง....ที่นอน แต่ลุกไม่ไหว แขนขาอ่อนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต
และอีกนั้นแหละคุณจะทำใจได้ไหม ? ถ้าคุณเป็นคนหนุ่มวัยฉกรรจ์อายุเพียง 27 ปี เท่านั้น
กับช่วงชีวิตในวัยสร้างเนื้อสร้างตัว...อนาคตที่สดใสในวันข้างหน้า...ท่ามกลางภรรยาสุดที่รัก ลูกชายที่น่ารัก และครอบครัวที่แสนอบอุ่น…
หลายวันก่อนที่ผู้ป่วยจะลุกไม่ได้...ศีรษะตกพื้น เดินเหินด้วยท่วงท่าโซเซ...ตนเองไม่รู้สึก... แต่ครอบครัวเป็นผู้มองเห็นความผิดปกติของอาการ...นึกว่าง่วงนอน...หรือเมาเหล้า เพราะผู้ป่วยขึ้นอ้อย ทำงานตลอดทั้งคืน มานอนตอนเช้า และต้องใช้เหล้าในการช่วยนอนให้หลับง่าย เพื่อการพักผ่อนเต็มที่ในการตื่นขึ้นมาทำงานในช่วงเย็นๆ
และแล้วบ่ายวันนี้...ผู้ป่วยก็ไม่สามารถลุกขึ้นจากที่นอนได้...แต่รอประมาณไม่นาน ก็สามารถเดินเหินแบบโซเซ...ทำอะไรช้าลง...หลายวันผ่านไป...ผู้ป่วยและญาติสัมผัสกับความผิดปกติใหญ่หลวงเช่นนี้....จึงได้นำส่งที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ
นี้คือข้อมูลส่วนหนึ่งที่ทำให้ทีมสุขภาพได้ออกมาเยี่ยมบ้านผู้ป่วยคนนี้
ตลอดระยะเวลาเกือบ 8 เดือน ที่เริ่มต้นมีอาการแขนและขาอ่อนแรง ...ผู้ป่วยยังไม่ได้รับการวินิจฉัยชัดเจนว่า ตนเองได้ป่วยเป็นโรคอะไรบ้าง ?
คุณหมอบางท่านสงสัยว่า... ป่วยด้วยโรคไข้สมองอักเสบบ้าง.. แต่ยังไม่ฟันธงชัดเจนว่าอะไร? คงมีเพียงแต่บางว่า น่าจะมีความผิดปกติจากสมอง
ชีวิตตลอดระยะป่วย... ต้องเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาล...หลายแห่ง...หลายจังหวัด เพราะศักยภาพของแต่ละโรงพยาบาลกับเครื่องมือทางการแพทย์ที่จำเป็นต้องตรวจร่างกาย
กับวันเวลากับการไม่ได้รับรู้ว่าตนเองป่วยเป็นโรคอะไร? ไม่สำคัญกว่าความต้องการที่จะหายจากอาการของโรค...
ณ เวลานี้ ผู้ป่วยใช้ชีวิตเหมือนเก่า เพียงแต่ไม่ได้ทำงาน...และไปพบแพทย์ตามนัด นั่นนับเป็นสิ่งที่ผิดปกติที่เกิดขึ้นแบบแผนชีวิตที่เปลี่ยนไปแบบพลิกฝ่ามือ
แบบแผนแบบเก่า ...ต้องทำงานตลอดปี... บางฤดูตัดอ้อยขึ้นอ้อยใช้ชีวิตทำงานแบบค้างคาว.... ส่วนฤดูทำนา...เกี่ยวข้าว...ปลูกอ้อย ...ก็ทำช่วยครอบครัว...แต่งานที่ต้องเพิ่มขึ้นต่างจากผู้อื่นในครอบครัว คือ การฉีดยากำจัดศัตรูพืช ซึ่งครอบครัวว่า เป็นสาเหตุหนึ่งของการป่วยหรือไม่?
ก้าวเดินที่ยังเชื่องช้า..แต่หายโซเซแล้ว..แต่มือสองข้างหยิบจับกำอะไรได้ไม่เหมือนเดิม...อ่อนแรง...แต่ผู้ป่วยชอบออกไปนา...ไปดูข้าว..ไปตกเบ็ดหาปลา....เหมือนชาวนาอีสานทั่วไปที่มีความผูกพันกับพื้นนา..น้ำ...ผมเพียงอดห่วงว่า...ต้องมีคนไปเป็นเพื่อนด้วย เพราะกลัวกล้ามเนื้ออ่อนแรงกะทันหันแล้ว...จะพลัดตกลงน้ำได้
แต่ที่น่าแปลกมาก คือ ผู้ป่วยขับรถมอเตอร์ไซด์ได้ปกติ...จนผมอดห่วงความปลอดภัยทางจราจรของผู้ป่วยและผู้สัญจร
ทีมสุขภาพทั้ง...เภสัชกร...นักกายภาพ...นักโภชนาการ....ได้แนะนำและให้กำลังใจผู้ป่วยในการเดินทางการรักษา และหายจากโรค...หายจากอาการลุกจากเตียงได้บางเวลา...เป็นการลุกได้ทุกครั้งเมื่อต้องการลุกขึ้นอีกครั้ง
ถ้าผมมีเวทมนต์พิเศษ...ผมขอให้ผู้ป่วยคนนี้...กลับมาใช้ชีวิตเช่นเดิมอย่างปกติสุขกับภรรยา ลูกและครอบครัว...
เพราะเขาได้ผ่านอุโมงค์แห่งความเจ็บป่วยมายาวนานแล้ว...
ผู้ป่วยบอกผมว่า
“...ผมไม่กลัวช้าที่จะหายช้า... แต่กล้วการหยุดเท่านั้น...”
บ่ายวันนี้ ทีมสุขภาพได้ออกเยี่ยมบ้านผู้ป่วยตามเป้าหมายที่วางไว้จำนวน 4 ท่าน และต้องร่ำลา...และแยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตนเอง
ในฐานะผม...หมออนามัยที่เป็นเจ้าของพื้นที่ในการลงเยี่ยมบ้านของทีมสหวิชาชีพ
ผมขอบคุณความห่วงใยอาทร... สิ่งดีงามทั้งหลายที่เกิดขึ้นระหว่างทีม...ผู้ป่วย...และครอบครัวผู้ป่วย
ที่ช่วยกันคนละนิดคนละน้อย... คนละไม้คนละมือ.... วุ่นวายชุลมุน.... เพราะต้องแข่งกับดวงตะวันในเวลาอันน้อยนิด
ในเวลาอันน้อยนิด...ที่ทำให้ผมได้ยินเสียงหัวใจของทุกคนที่เต้นอย่างเบิกบานในใจ
แม้จะเป็นสิ่งเล็ก ๆ ท่ามกลางความยิ่งใหญ่อื่น ๆ...
แต่ก็เป็นสิ่งเล็ก ๆ ที่มีความหมายอย่างยิ่งสำหรับคนตัวเล็ก ๆ อย่างผม...
--------------------
บันทึกเยี่ยมบ้านย้อนหลัง 3 ท่าน...ของวันนี้
ภูเขาที่สูงชันของราชัน...เยี่ยมบ้าน
(เข็มฉีดยาเบาหวานของคุณแม่ภรรยาผู้ป่วย...ผมแนะนำว่า ให้เก็บใส่ขวดน้ำพลาสติก พอเต็มแล้วให้มาฝากทิ้งที่อนามัย)
ความเห็น (3)
เข็มฉีดยาเบาหวานของคุณแม่ภรรยาผู้ป่วย...ผมแนะนำว่า ให้เก็บใส่ขวดน้ำพลาสติก พอเต็มแล้วให้มาฝากทิ้งที่อนามัย..
May I invited you :-)
ชอบกิจกรรมเยี่ยมบ้าน ให้ รับ ความสุข ความหวัง .. ส่งกำลังใจเด้อค่าคุณหมออิสาน
มาให้กำลังใจ ครับ