สมบัติของ "พ่อ" : ๑๒. หนทางอันประเสริฐ

 

 

 

 

 

     วันนี้เป็นวันเสาร์ เป็นวันหยุด ญาติโยมมาถือศีลปฏิบัติธรรม เพื่อสร้างคุณธรรมความดีเป็นหลักจิตหลักใจ ก่อนจะถวายภัตตาหารสังฆทานจะพานั่งสมาธิก่อน ให้ทุกท่านทุกคนนั่งให้สบาย หลับตาให้สบายเหมือนกับเรานอนหลับ หายใจเข้าให้สบาย หายใจออกให้สบาย เรามีหน้าที่หายใจเข้าให้สบาย หายใจออกให้สบาย ความสงบมันเป็นของมันเอง เราไม่ต้องอยากให้มันสงบ เหมือนเรารับประทานอาหาร เรารับประทานไปแล้วเราก็รู้ว่ามันอิ่มเอง ให้เรามีความสุขในการหายใจ มีปีติในการหายใจ มีเอกัคตาในการหายใจ ใจเราก็เหมือนกับลิงอยู่สงบไม่เป็น เดี๋ยวก็คิดโน่นคิดนี่อยู่สงบไม่เป็น ก็เราไม่ใช่คนตายมันก็ต้องคิดเป็นธรรมดา ให้เราอยู่กับหน้าที่ ช่างหัวมัน ให้อยู่กับลมหายใจของเรา

     คน ๆ หนึ่งก็มีใจกับกายเปรียบเสมือนรถคันหนึ่งกับคนขับเดินทางไปสู่จุดหมายปลายทาง คนขับต้องขับรถดี ๆ สู่จุดมุ่งหมายปลายทาง มันต้องบังคับด้วยพวงมาลัย บังคับด้วยเบรก ด้วยคันเร่ง ด้วยเกียร์ คนเรามันต้องบังคับตนเองให้ทำความดี ถ้าไม่บังคับตนเอง ไม่ขับเคลื่อนตนเองมันก็ไม่ถึงจุดหมายปลายทาง บังคับตนเองให้คิดแต่เรื่องดี ๆ เรื่องไม่ดีอย่าไปคิด บังคับตนเองให้เป็นคนมีระเบียบมีวินัยในชีวิตประจำวัน การจับจ่ายใช้สอยในกรทำความดี เราเป็นนักเรียนต้องบังคับให้ตนเองอ่านหนังสือ สิ่งไหนไม่ถูกไม่ดี เราต้องบังคับตนเองอย่าไปตามใจตนเอง อย่าไปตามอารมณ์ตนเอง มันไม่ถูกต้อง มันเสียหาย ตามใจตนเองมันทุกข์มาก ๆ มันทุกข์หลาย มันไม่สงบร่มเย็น ให้ตามธรรมวินัยตามความดี ตามสิ่งที่ถูกต้อง อย่าไปเชื่อมัน ความขี้เกียจขี้คร้าน มันติดสุขติดสบาย มันฟรีสไตล์ ไม่มีจุดยืนของชีวิต ที่เขาให้เรียนหนังสือเพื่อเราจะได้รู้จักหนทางที่ประเสริฐ รู้จักดี รู้จักชั่ว เป็นนักปรัชญาเราจะได้ขึ้นเป็นนักปฏิบัติในทางศาสนา ก็ให้ทุกคนทุกท่านมีความสำนึกว่าตัวเราต้องปฏิบัติธรรม ปฏิบัติธรรมไม่ได้ว่าเราต้องมาอยู่วัด การปฏิบัติได้แก่หน้าที่การงานทุกอย่างที่เราต้องทำให้ดี รับผิดชอบให้ดี เราต้องมีความสุขในการทำความดี ตั้งแต่เช้าตื่นขึ้นก็ทำความดี เราอย่าไปหลงทิศหลงทาง ที่ได้ทำตามอิสระมันสบายก็จริง มันจะเป็นทุกข์ภายหลัง

     ปัญหาต่าง ๆ ที่มันเกิดขึ้นในโลกนี้ ล้วนมาจากการกระทำของเราเอง ส่วนใหญ่มันไม่อยากสร้างเหตุ เราอยากได้แต่ผล อยากรวย อยากมีคุณธรรม อยากเป็นคนมีสติปัญญา ไม่ได้สร้างเหตุสร้างก็ไม่เพียงพอ เราต้องพัฒนาตัวเองไปเรื่อย ๆ ทั้งจิตใจทั้งความคิด ทางธุรกิจหน้าที่การงาน อย่าไปคิดว่ามันพอ เราต้องพอใจในการประพฤติปฏิบัติของเรา สร้างบุญใหม่ให้เกิดขึ้น อันนี้เป็นผลบุญของกรรมเก่า ให้เราเสียสละให้มาก ๆ อันไหนไม่ดีให้เสียสละออกจากตัวเราให้หมด คนเรามันต้องพยายามกลับมาดูตัวเองให้มาก ๆ ว่าเราต้องแก้ไขในส่วนไหน

     เพราะว่าจิตคนไม่เหมือนกัน คนเราไม่เหมือนกัน มีความโกรธมากโลภมาก หลงมากไม่เหมือนกัน ต้องกลับมาดูตัวเอง เราให้ความสุขกับตัวเอง เป็นคนที่ใจดีใจสบาย เป็นคนที่ติดแอร์คอนดิชั่นเนอร์ เป็นคนกตัญญูกตเวทีรู้คุณพ่อแม่ วัสดุข้าวของ รู้คุณในการทำความดี เพราะตัวเรานี้เองเป็นคนทำลายทรัพยากรธรรมชาติ ทำลายสิ่งแวดล้อม เพราะตัวเราไม่เป็นธรรม มีอัตตาตัวตน มันทำลายธรรมะ ทำลายธรรมชาติสิ่งแวดล้อม ตัวเองมันเร่าร้อนมันก็เผาคนอยู่รอบข้าง เผาพ่อเผาแม่ เผาคนรอบข้าง เผาตัวเองยังไม่พอ ยังไปเผาคนอื่นอีก เผาต้นไม้ เผาสัตว์ เผาตนเอง มันไม่มีนิพพานในหัวใจ

     ให้เรากลับมาหาพระพุทธเจ้า ปฏิบัติตามพระพุทธเจ้า สิ่งที่มันผ่านมาอันไหนดีก็เอาเป็นตัวอย่างอันไหนไม่ดีก็ทิ้งมันไป ทำความดีของเราเรื่อย ๆ ไป มีจุดยืน ตัวเองปฏิบัติตนเอง พัฒนาตนเอง เพราะตัวเราเองต้องปฏิบัติเอง ไม่มีใครมาปฏิบัติให้เราได้ ปฏิบัติไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็เคยชินเอง ต้องเป็นคนมีจุดยืน หนักแน่น ถ้าเราทิ้งหน้าที่การงานเขาเรียกว่าเป็นคนไม่หนักแน่น ถ้าอันไหนมันมั่นคงแล้วให้รักษาจนวันตาย การรักษาศีล การรู้จักอารมณ์ในสิ่งต่าง ๆ การตั้งมั่นในความดีเราต้องตั้งมั่นจนวันตาย จะได้เป็นคนเข้าถึงหนทางอันประเสริฐ ถ้าไม่อย่างนั้น เราจะพลาดหวังในการเกิดมาเป็นมนุษย์

 

 

      ความประมาทสำคัญมาก ประมาทน้อยก็ผิดพลาดน้อย ยิ่งประมาทมากก็ผิดพลาดมาก พระพุทธเจ้าจึงสั่งเราไว้ว่าอย่าพากันประมาท พระอรหันต์ผู้หมดกิเลสท่านไม่มีความประมาทแล้ว ท่านถึงได้เป็นพระอรหันต์ ให้ทุกคนนำเอาพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า เอาพระรัตนตรัยเป็นทางดำเนิน ให้เปลี่ยนแปลงจากของที่คว่ำให้หงายขึ้น จากมืดให้สว่าง ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้สว่างไสว ไม่มืด ไม่มัว ไม่หลง ไม่สะเปะสะปะ นำตัวเองออกจากความทุกข์ ออกจากวัฏฏะ คนเราถ้าไปทำตามใจตนเองมันไม่มีวันจบเพราะเมืองจบไม่มีเมืองพอไม่มี พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ทำตามใจตนเอง ไม่ได้ทำตามกิเลสตนเอง ท่านถึงได้เป็นพระพุทธเจ้า

อตฺทโม ภิกขุ
(บันทึก)
พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๕๔

---

 

 

สมบัติของพ่อ