โชคดีที่น้ำท่วม by พี่ครูอ๊อด (สถาบันโยคะวิชาการ)
.
"คำพูดว่า 'โชคดี' เป็นคำที่มีความหมาย เป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์สำหรับชีวิต เหมือนกับว่าเราตั้งโปรแกรมการมองโลกในแง่บวกไว้ในจิตใจของเราเสมอ เพราะใจเป็นประธาน ใจเป็นหัวหน้าของชีวิต ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยใจ ถ้ามีกำลังใจดีแล้วคิดดี พูดดี ทำดี ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ "
จาก หนังสือ โชคดี ของ พระอาจารย์ มิตซูโอะ คเวสโก
โชคดีที่น้ำท่วม
บันทึกโดย
วรรณวิภา มาลัยนวล (พี่ครูอ๊อด) ; สถาบันโยคะวิชาการ
เข้าอ่านงานใน FB ; Post 22.10.11-20.37pm.
เมื่อเริ่มรับรู้ข่าวจากอุทกภัยครั้งใหญ่อีกครั้งของประเทศในปี 2554 พร้อมไปกับรู้ข่าวการสูญเสียบ้านของอาและญาติพี่น้องที่จังหวัดพระนครศรี อยุธยาหลายหลัง รวมถึงบ้านไม้หลังเก่าของปู่ที่ป่านนี้คงจมอยู่ใต้น้ำหรือถูกกระแสน้ำพัดพา ไปแล้ว วัดที่ครอบครัวนำกระดูกปู่ ย่า ลุง พ่อ อา และญาติผู้ใหญ่ ฝากไว้ที่กำแพงวัด คงถูกปกคลุมมิดไปด้วยน้ำหลาก พระพุทธรูปเก่าของปู่ รวมถึงที่ชาวอยุธยาพื้นเพดั้งเดิมเก็บบูชาและรักษาไว้ตามบ้านเรือน จมลงสู่ธรรมชาติแห่งผืนดินและสายน้ำอีกครั้ง ภาพข่าวสดทุกวันที่ถ่ายทอดทางทีวี เมื่อเห็นว่าวัดวาอารามโบราณสถานมรดกโลกที่เคยแวะเวียนเที่ยวเล่นสมัยวัย เยาว์ บัดนี้จ่อมจมอยู่ในน้ำ ก็ทำให้น้ำใสๆ เอ่อล้นขอบตาอีกครั้ง
เมื่อมวลน้ำเริ่มหลากมาถึงจังหวัดปทุมธานี ญาติผู้น้องอีกคนโทรศัพท์มาบอกว่า ที่บ้านน้ำกำลังเอ่อขึ้นมาและไม่มีทีท่าจะหยุด เมื่อระดับน้ำเริ่มไม่น่าวางใจแล้วจึงรีบขับรถหนีออกมาได้ทัน ทิ้งบ้านใหม่และทรัพย์สินที่ก่อร่างสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงให้อยู่เบื้อง หลัง บ้านจมอยู่ในน้ำแล้วแต่ยังไม่รู้ว่าจะเสียหายขนาดไหน เมื่ออพยพลูกน้อยและภรรยามาอยู่บ้านแม่ของภรรยาที่เมืองทองธานี เขากลับพบว่าน้ำตามหลังมาท่วมซ้ำที่เมืองทองธานี จึงอพยพกันอีกรอบตามสถานการณ์
น้ำปริมาณมากมายเริ่มไหลหลาก เดินทางเข้าสู่จังหวัดนนทบุรี พี่สาวอีกสองคนที่อยู่บางใหญ่และซอยวัดลาดปลาดุกเราเริ่มติดต่อโทรหากัน สอบถามข่าวคราวด้วยความกังวลเป็นห่วงกันและกัน ระยะเวลาไม่กี่วันระดับน้ำก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายทั้งสามบ้านในย่าน จ. นนทบุรี ของสามศรีพี่น้องก็มีอันต้องอพยพเข้าสู่บ้านแม่ภายในวันเดียวกัน
นาทีที่ตัดสินใจว่าต้องขับรถปิกอัพลุยน้ำกันออกมาให้ได้ ทิ้งบ้านทรัพย์สมบัติไว้เบื้องหลัง เป็นนาทีที่ศักดิ์สิทธิ์ในความรู้สึกที่วูบเข้ามาว่า ที่สุดแล้วทรัพย์สินทุกอย่างก็ไม่ใช่ของเรา ทุกอย่างล้วนเป็นอนิจจังอย่างแท้จริง โบกมือลาเพื่อนบ้านบางคนบริเวณหน้าหมู่บ้าน ต่างคนพึมพำขอให้ทุกคนโชคดี ทั้งคนที่เลือกจะไปและคนที่เลือกจะเฝ้าอยู่ รอยยิ้มจางๆ ปนน้ำตาซึมๆ ที่ยังคงมีให้กันและกัน ตลอดเส้นทางที่เคลื่อนมาได้อย่างเชื่องช้า เราได้มีโอกาสตะโกนเรียก เพื่อรับคนอีกสี่ห้าคนที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ข้างทางให้ขึ้นรถไปด้วยกันเพื่อไปลงที่ถนนใหญ่ ทุกคนมีแววตาดีใจที่เราแวะรับ แทนที่จะต้องเดินลุยน้ำออกไปเอง เรารู้สึกโชคดีที่ได้ใช้ทรัพย์สินที่เรามีอยู่ตอนนี้ทำประโยชน์กับคนที่เราไม่รู้จัก
เมื่อพาตัวเองออกมาถึงถนนใหญ่ได้แล้ว รีบติดต่อเพื่อไปรอรับพี่สาวและพี่สะใภ้ที่ยังคงติดค้างอยู่ในหมู่บ้านที่ แถวๆ อ.บางใหญ่ มองจากปากทางเข้าหมู่บ้าน เห็นผู้คนจำนวนมากกำลังอพยพกันสับสนอลหม่านและเปียกปอน พยายามขับรถอย่างช้าๆ เข้าไปในซอย สวนทางกับรถที่หนีน้ำออกมาจอดกันคับคั่งเกือบเต็มซอย แล้วก็พบว่าเมื่อข้ามพ้นสะพานเล็กแคบไปแล้ว ระดับน้ำลึกมากขนาดรถปิกอัพก็ไม่สามารถไปได้ จึงจำต้องกลับรถเพื่อเฝ้ารออยู่ด้วยความกังวล เสียงโทรศัพท์พี่สาวบอกมาว่า โชคดีได้เรือชาวบ้านช่วยรับออกมาได้แล้วและกำลังพยายามจะออกมากันให้ได้
นาทีที่เห็นพี่สาวเดินขึ้นเนินมาได้ก็ทำให้โล่งใจ เมื่อขนของและปีนขึ้นกระบะหลังรถได้ จึงช่วยกันเรียกผู้คนที่ต้องการติดรถออกไปที่ปากทางอีกหลายครอบครัวให้ไป ด้วยกัน แล้วจึงค่อยคืบคลานรถออกจากซอยแคบๆ ที่น้ำปริ่มยางล้อรถไปด้วยความทุลักทุเล คนที่ลงปากทางเอ่ยปากขอบคุณ ดวงตาที่แสดงความซาบซึ้งในช่วงเวลาวิกฤติเรียกกำลังใจเราให้ตื่นกลับมาอีกครั้ง โชคดีที่เราอยู่ตรงนี้และมีโอกาสได้รับใช้ผู้คน ขณะ กำลังจะเลี้ยวรถออก ยังมีคนที่ปากทางรีบวิ่งเข้ามาถามว่าเราจะไปทางไหนกัน พอบอกที่หมายปลายทาง เขาบอกว่าขอฝากคนติดรถไปด้วยได้ไหม ตรงนี้ไม่มีรถเลย เราตอบรับยินดี เขารีบหันไปเรียกครอบครัวที่ขอไปด้วยให้มาขึ้นรถ โชคดีอีกแล้วที่เราอยู่ตรงนั้น เพราะ ไม่อย่างนั้นเขาก็ต้องรออีกนานเพราะไม่รู้จะออกไปจากจุดที่ชุลมุนนี้ได้ อย่างไร ทุกคนรีบปีนป่ายกันขึ้นกระบะด้านหลัง แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อนแต่ทุกคนทางด้านท้ายกระบะก็มอบรอยยิ้มให้กัน เสียงทักทายว่าบ้านอยู่ตรงไหนและเป็นไงกันบ้าง ต่างคนต่างปรับทุกข์ซึ่งกันและกัน โชคดีที่ยังมีเพื่อนร่วมทุกข์ด้วยกันทำให้ ไม่โดดเดี่ยว
แวะส่งเพื่อนร่วมชะตากรรมมาตามทาง แล้วรถก็มาจอดลงตรงหน้า 'ศูนย์อพยพ' อันที่จริงก็คือบ้านแม่นี่เอง แต่เราแอบเรียกกันขำๆ ว่า ศูนย์อพยพ ลูกสาวสามคนของแม่ที่หนีน้ำมาจากนนทบุรีตอนนี้มารวมกระจุกกันอยู่ที่นี่ พร้อมด้วยหลานๆ แถมมาด้วยเจ้าป๊อกกี้หมาอ้วนตัวน้อยของพี่สาวคนโต กับเจ้าโชกุนหมาแก่ตาฟางและขาพิการของพี่สาวคนรองที่หอบหิ้วอุ้มลุยน้ำกัน ออกมาได้ แม่และลูกๆ ช่วยกันกวาดถูบ้านชั้นบน ที่ปล่อยร้างไว้ ไม่มีใครไปนอนที่ชั้นสองตั้งแต่พ่อเสียไปเมื่อ 10 กว่าปีก่อน บ้านเหลือแต่แม่แก่และหลานชายคนโตเท่านั้น วันนี้แม่ดูสาละวน บอกว่าลืมกิน ลืมถ่าย อาจจะงงๆ ว่าวันนี้คนเยอะจนเดินชนกันไปมา
บ้านไม้หลังเก่า กลายเป็นที่พักพิงยามหนีน้ำได้อีกครั้งหลังแยกย้ายจากกันไปนาน โชคดีที่ยังมีบ้านให้กลับมาพักยามพบภัย ไม้เก่าๆ ผุพังเป็นบางส่วน ยังสู้อุตส่าห์ใช้เรี่ยวแรงสุดท้ายที่มี โอบอุ้มทุกชีวิตอันเป็นที่รักไว้ด้วยกันอีกครั้ง โชคดีจริงๆ ที่น้ำท่วม ที่ทำให้รู้ว่าเรายังมีกันและกัน...
..ขอร่วมเป็นหนึ่งในกำลังใจกับผู้ประสบภัยทุกท่าน และขอให้ได้พบโชคดีที่น้ำท่วมตามต้นทุนชีวิตของแต่ละคน...
Update; 22.10.11-21.31pm.
ความเห็น (4)
อ่านช่วงแรก...ตื้อขึ้นมาในคอ
แต่พอเห็นมุมมองชัดเจน...น้ำใจเผื่อแผ่
ดีใจด้วยนะคะ...ที่แม่ (พ่อ) ปลูกฝัง
ครอบครัวเป็นหลักให้กันและกัน
คุณงามความดีคุ้มครอง
เอาใจช่วย สู้ ๆ ค่ะ
ขอบพระคุณ คุณหมอ มากค่ะ สำหรับกำลังใจ
ขอบพระคุณแทนพี่ครูอ๊อดด้วยค่ะ
โชคดีที่ได้อ่านบันทึกของคนดีมีน้ำใจเช่นนี้ค่ะ เป็นโอกาสที่ครอบครัวได้มารวมตัวกันอีกนะคะ ขอให้กำลังใจค่ะ
..เอาใจช่วยเจ้าค่ะ..ขอให้รอดปลอดภัย..ขอให้โชคดี..ยายธีค่ะ