ขอเพียงอ้อมกอด
แค่อ้อมกอด
คุณครูครับ ผมพาลูกมาโรงเรียนครับ
"อ้าว แล้วลูกอยู่ไหนละ เอามาสิ ครูไปเดี๋ยวนี้แหละ"
พอเห็นหน้าครู โกโก้ยกมือไหว้ แต่ข้าพเจ้าดึงโกโก้เข้ามาโอบกอด
เท่านั้นแหละ โกโก้กอดข้าพเจ้าร้องไห้ โฮ้! เลย บอกว่า"ครูขาหนูขอโทษ"
โกโก้เป็นเด็กกลุ่มที่ข้าพเจ้าคัดแล้วว่าเป็นกลุ่มเสี่ยง ข้าพเจ้าชอบเรียกโกโก้ (นามสมมติ เขาบอกว่าให้ข้าพเจ้าเรียกคนเดียว) โกโก้เป็นเด็กวงโยทวาฑิตข้าพเจ้าได้นำโกโก้และคณะศึกษาทักษะชีวิตที่วัดพระพุทธบาทน้ำพุ ลพบุรี หลังจากศึกษาชีวิตที่พระพุทธบาทน้ำพุแล้วสังเกตได้อย่างชัดเจนว่า เด็กๆๆเริ่มกลัว ไม่กล้าแตะภาชนะของวัด เด็กๆได้รับฟังเรื่องเล่าจากคุณตุ๊ก ถึงประสบการณ์ คุณต๊กแต่งงานและอยู่กินกับชายที่เป็นสามีคนเดียว จากนั้น4 ปี คุณตุ๊กไม่สบายไปหาหมอตรวจพบเชื้อHIV
จากนั้นเด็กกลุ่มนี้ได้เข้าปฏิบัติธรรมที่สวนเวฬุวัน วันแรกแห่งการไปศูนย์ปฏิบัติธรรมเด็กกลุ่มนี้ดูไม่ได้เลย ส่งเสียงดัง ไม่เดินเลย นุ่งผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ แม้แม้สมาศีล8แล้วยังปะแป้งแต่งหน้า ทาปาก รีดผม ในกาลนี้ เด็กกลุ่มนี้เข้าร่วมปฏิบัติธรรมพร้อมนักศึกษาพยาบาลศิรินทร วันรุ่ง นักเรียนตื่นไม่ทันทำวัตรเช้า หลวงพี่ไก่ ก็ไม่รอ ฝึกนั่งสมาธิ เดินสมาธิ เด็กไม่นิ่งเลย ยุกยิกทั้งวัน ตอนบ่ายคุณยายยุพินลงมาช่วย สอนมารยาทการลุก การนั่ง การเดิน การไหว้ ที่ดีงามให้ รู้สึกว่าเด็กว่าสัมมาคารวะมากขึ้น ตอนเย็นไม่อาบน้ำ กลัวไม่ทันทำวัตรเย็น ในวันที่2 เด็กตื่นมาทันทำวัตรเช้า คุณยายยุพินพาเดินจงกลมรอบศูนย์ปฏิบัติธรรม ตั้งแต่ตี5 ถึง6โมงเช้า ทานข้าว วิปัสสนาต่อ เริ่มมีบางคนน้ำตาซึมในขณะนั่งสมาธิ หลังทำวัตรเย็นหลวงพี่ฉายVCDการทำแท้ง พระคุณของแม่ พร้อมบรรยายหลักธรรมในชีวิต
ในวันพุธที่31 ข้าพเจ้าเริ่มติดต่ดผู้ปกครองว่าต้องการมาร่วมกิจกรรมบูชาคุณไหม หลายท่านตอบรับทันที และอีกหลายท่านบอกไม่ว่างงานยุง หนึ่งในนั้นรวมทั้งผู้ปกครองโกโก้ด้วย ในกาลนี้โรงเรียนมีรถรับส่งให้ด้วย โกโก้ บ่นว่าทำไมแม่ไม่มา..ข้าพเจ้บอกว่าไม่มากอดครูก็ได้
ในวันพฤหัสที่ 1 โกโก้ขอโทรศัพท์หาแม่เพื่อบอกให้แม่มา แม่ไม่มา ข้าพเจ้าเสียดายเวลาแห่งคุณค่านี้มาก หลายท่านพลาดที่จะได้ฟังคำพูดจากลูกๆๆ ที่เขามีความในใจจะบอก จะสารภาพ วันนั้นโกโก้ร้องไห้โฮ!
ในวันศุกร์ที่2 หลังจากทำวัตรเช้า ทำความสะอาดบริเวณที่พักห้องน้ำแล้วกลับบ้าน พวกเราส่งนักเรียนทุกคนกลับบ้าน ข้าพเจาไปดูงานกับLLENมหาสารคามที่เชียงใหม่อย่างมีความกังวลใจ
วันจันทร์ที่5ข้าพเจ้าได้รับโทรศัพท์จากผู้ปกครองโกโก้ว่า ยังไม่เข้าบ้านตั้งแต่กลับจากวัด ความรู้สึกขณะนั้นข้าพเจ้าน้อยใจมาก คิดว่าทำดีที่สุดแล้วนะ ข้าพเจ้าสอบถามเพื่อนๆๆทราบว่าเขาพักกับเพื่อนที่ต่างหมู่บ้าน จึงได้ติดต่อให้ผู้ปกครองไปรับ.
คำถามแรกที่ข้าพเจ้าถามผู้ปกครองโกโก้ว่า ทำไมไม่ไปให้ลูกบูชาคุณที่วัด คำตอบที่ได้คือ"มันยุงยากแม้ครู" "พ่อมันอยากอาย" เป็นคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน ข้าพเจ้าได้แต่เตื่อนสติว่า ให้เลือกระหว่างลูกกับงาน
โกโก้ร้องไห้บนตักข้าพเจ้า..ร้องไห้เถอะโกโก้ เผื่อสบายใจขึ้น ผิดครั้งเดียวน่าจะเกินพอแล้ว
อนุโมทนาครั้งนี้มอบแก่ อ.วิชชา ที่ให้ข้อคิดว่า
"เด็กกลุ่มนี้ต้องการความเมตตากว่าปกติ ต้องให้อภัยมากๆๆๆต้องให้โอกาสมากๆๆๆ"
สาธุ
นั่งวิปัสสนา ได้อยู่กับตนเอง คนเดียวเงียบๆๆ
หลวงพี่ไก่ พระนักพัฒนาแห่งศูนย์ปฏิบัติธรรมสวนเวฬุวัน(สาขาขอนแก่น)
ความเห็น (5)
- ชอบเรื่องของคุณครูมาก
- ครูให้ความรักเมตตาต่อศิษย์เสมอนะครับ
- ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องดีๆ
- น้ำตาซึมครับอาจารย์..พ่อแม่เป็นอย่างนี้เยอะ เรื่องลูกตัวเองแท้ๆ ยกให้เป็นภาระครูหมด แม้จะเข้าใจ..หลายคนต้องหาเช้ากินค่ำ แต่แค่ครูไม่มีทางพอครับ สำหรับใจเด็กๆ
- ขอบคุณประสบการณ์ดีๆนี้ครับ
วิทยา กมลเลิศ
โอกาสมีให้นักเรียนเสมอ แต่ทุกคนอย่าใช้โอกาสเปลืองนัก ครูก็เหนื่อยทุกคน จะคอยแก้ปัญหาอย่างเดียวก็ไม่ได้ ต้องมีเวลาที่จะต่อยอดความคิดของตนเองบ้าง แต่สิ่งที่ทำมาก็เป็นความรู้ เป็นรั้วที่จะต้องป้องกันให้คนอื่นๆ ให้อยู่ในกรอบ เพ่อรอเวลาที่เขาจะคิดได้ด้วยตนเอง ขอร่วมด้วยช่วยกันนะ
แวะมาเป็นกำลังใจให้กับคุณครูค่ะ
สงสารโกโก้ด้วย "อ้อมกอด" สำคัญจริงๆ
โดยเฉพาะกับเด็กที่กำลังจะหลงทาง
ขอบคุณคุณครู แทนโกโก้ด้วยค่ะ