ธรรมมะ บ้างไรบ้าง

ที่มา : บทความจากหลวงปู่(ท่านพุทธทาสภิกขุ) เวปวัดบางพระ

อุปสรรคหรือมารคือความเห็นแก่ตัว....
เวลาที่เหลืออยู่เล็กน้อยนี้จะขอพูดเรื่องอุปสรรค หรือมาร มารคืออุปสรรค
ป้องกันไม่ให้เป็นอย่างนั้น เรามีมารที่ทำให้เราไม่ได้รับสิ่งที่ดีที่สุด หรือ
เรามีมารที่ทำให้โลกนี้ไม่มีสันติภาพ สิ่งเหล่านี้เราเรียกกันว่ามารหรือ
อุปสรรค กำลังมีอยู่ในโลกและมีมากขึ้นๆ โลกนี้ก็จะวินาศก็เพราะสิ่งนี้

เมื่อโลกยังไม่เจริญ ยังเป็นคนป่า คนไม่นุ่งผ้านั้น มันไม่ค่อยจะมีมาร
เรื่องนี้ พอมีความเจริญ มารนี้มันก็มากขึ้นๆ ท่านลองทายซิว่ามันคือ
อะไร? คำตอบก็คือ...'ความเห็นแก่ตัว' มารร้ายทั้งหลายทั้งหมดทั้ง
สิ้นมันรวมอยู่ที่ความเห็นแก่ตัว ขันธมารก็เพราะความเห็นแก่ตัว กิเลส
มารก็เพราะความเห็นแก่ตัว มารไหนๆก็เพราะความเห็นแก่ตัว เมื่อเห็น
แก่ตัวแล้วมันก็เกิดกิเลส แล้วมันก็ได้รับผลของกิเลส คือจมอยู่ในกอง
ทุกข์ ความเห็นแก่ตัว มันเป็นสิ่งที่มีอยู่ทั่วไป แล้วก็ไม่รู้จัก แล้วก็ไม่
สนใจ

ขอให้รู้จักและสนใจ อาตมาขอยืนยันว่าคุ้มค่าที่สุด ในการที่เราจะมา
ศึกษากันเรื่องความเห็นแก่ตัว ซึ่งกำลังทำให้โลกวินาศ มนุษย์ทีแรก
ไม่ได้เห็นแก่ตัว มนุษย์สมัยคนป่าไปเก็บของในป่ามากิน เก็บเช้ากิน
เช้า เก็บเย็นกินเย็น ต่อมามีคนเห็นแก่ตัวไปเก็บมาไว้มากๆ กินหลายๆ
วัน มันก็เกิดความขาดแคลนไม่พอกิน มันก็เกิดความยุ่งยากลำบาก
กิน มันก็ต้องปลูก ต้องฝัง ต้องเลี้ยง ต้องสร้าง มันก็เห็นแก่ตัว มันก็
ทำลายล้าง ขโมย มันก็เดือดร้อนเห็นแก่ตัว ใครมีอะไรมันก็คอยขโมย
กัน มันก็เป็นเรื่องยุ่งยากลำบาก ไม่มีความสงบสุข เพราะความเห็น
แก่ตัว ต่อมายิ่งเจริญ ยิ่งอยากกินดีอยู่ดี สวยงาม เอร็ดอร่อยยิ่งขึ้น
มันก็ต้องเบียดเบียนกันมากขึ้น


เดี๋ยวนี้เจริญทางวัตถุสูงสุด ความเห็นแก่ตัวก็มากขึ้นในโลก ไปเทียบ
กับสมัยคนป่าแล้วน่าหัวเราะ คนป่าจะหัวเราะคนสมัยนี้ที่เจริญด้วยวัตถุ
แล้วก็ยิ่งเห็นแก่ตัว หาความสงบสุขไม่ได้ แม้นอนก็ฝันร้าย เรียกว่า
ความเห็นแก่ตัว

มาระบุกันที่ความเห็นแก่ตัวดีกว่า ผู้เห็นแก่ตัวเป็นอย่างไร?
ผู้เห็นแก่ตัวขี้เกียจ ไม่อยากทำงานแต่จะเอาประโยชน์ ผู้เห็นแก่ตัวก็ลำเอียง ไม่ให้
ความยุติธรรม คอยแต่จะคัดค้าน หาความสนุกสนานด้วยการคัดค้าน
คนเห็นแก่ตัวบิดพลิ้ว ไม่ทำสิ่งที่ควรจะทำ คนเห็นแก่ตัวทำอะไรชุ่ยๆ ไม่
ละเอียด ไม่ประณีต ไม่สุขุม คนเห็นแก่ตัวทำอะไรก็เอาเปรียบผู้อื่น ตระหนี่
ขี้เหนียวแล้วก็คดโกงซึ่งหน้า ผู้เห็นแก่ตัวอิจฉาริษยา ผู้เห็นแก่ตัวไม่สามัคคี
ผู้เห็นแก่ตัวไม่กตัญญูมันอกกตัญญู ผู้เห็นแก่ตัวลบหลู่พระคุณของท่าน
ผู้เห็นแก่ตัวยกตนข่มผู้อื่น ผู้เห็นแก่ตัวโกรธง่ายโกรธเร็ว คนบ้าๆบอๆ อะไร
ก็ไม่รู้ คนเห็นแก่ตัวก็ชอบใส่ความผู้อื่น คนเห็นแก่ตัวไม่ซื่อตรงแม้แต่เวลา
ไม่ซื่อตรงต่อเวลา ไม่ซื่อตรงต่อเพื่อนมนุษย์


คุณลองคำนาณดูว่า ผู้เห็นแก่ตัวเป็นอย่างนี้ มันจะทำอะไรได้ มันเป็นเสนียด
จัญไรที่สุดในโลกนี้ คือผู้เห็นแก่ตัว มันเห็นแก่ตัวๆอย่างที่มีอยู่เดี๋ยวนี้ ดูเถอะ
ความเห็นแก่ตัวมีอยู่กี่มากน้อย ทวีขึ้นตามความเจริญทางวัตถุ ความเจริญ
ทางวัตถุล่อให้หลงในความสวยงาม ความเอร็ดอร่อย ความสนุกสนาน คนก็
ต้องเพิ่มความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ตัวก็มากขึ้นในโลก แล้วความเห็นแก่-
ตัวก็สร้างปัญหา ที่เรียกว่าปัญหาโลก ปัญหาของคนทั้งโลก...ฯ

                     ที่มา : บทความจากหลวงปู่(ท่านพุทธทาสภิกขุ)

[นู๋กบ]

ไม่ได้ต้องการคัดลอกเพื่อละเมิดแต่อย่างได อยากให้ผู้ที่ได้อ่านได้ระลึกถึงว่า การทำงานร่วมกับคนอื่นต้อง มันต้องไม่มีความเห็นแก่ตัวมาข้องเกี่ยวเลย