นิทานอีสป:โรงฟอกหนัง

            ชายฐานะดีผู้หนึ่งไปปลูกสร้างบ้านในชุมชนแห่งหนึ่ง  พอเข้าพักอาศัยก็มีกลิ่นเหม็นโชยมาจากใกล้ๆบ้าน เมื่อออกไปตรวจดูจึงรู้ว่ากลิ่นเหม็นมาจากโรงฟอกหนังซึ่งเจ้าของนำออกมาผึ่งแดดผึ่งลมคราวละมากๆ  เขาปรับทุกข์กับคนฟอกหนัง และเจรจาขอให้ย้ายโรงฟอกหนังไปอยู่ที่อื่น  คนฟอกหนังรับปากแต่ขอเวลาไปหาสถานที่ใหม่ให้ได้ก่อน

             ช่วงแรกๆ ชายฐานะดีไปติดตามความคืบหน้าบ่อยๆ และทุกครั้ง คนฟอกหนังก็ขอเวลาอีกสองสามวัน เหตุการณ์เป็นเช่นนี้ได้ไม่นานนัก ระยะเวลาของการติดตามทวงสัญญาก็ค่อยๆ ห่างออกๆ เป็นลำดับ จนในที่สุดเขาก็ไม่มีปัญหากับกลิ่นหนังฟอกและไม่ไปรบกวนคนฟอกหนังอีกเลย

            สิ่งที่ตอนแรกๆสุดจะทนได้นั้น ขอเพียงมีเวลาได้คุ้นเคยสักพักหนึ่งก็จะกลายเป็นสิ่งที่รับได้โดยไม่ยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งอบายมุขทั้งปวง

            สังคมไทยปล่อยให้เยาวชนรู้เห็นกับพฤติกรรมของผู้ใหญ่ประเภท ขี้ก้อนใหญ่ให้เด็กเห็น ซ้ำๆซากๆจนคุ้นเคย  จนเขาโตเป็นผู้ใหญ่ที่ขี้ก้อนใหญ่เสียเอง สืบทอดกันมารุ่นแล้วรุ่นเล่า   ปัจจุบันนี้ในบางวงการ(เช่นเรื่องคอรัปชั่นที่ปรากฏในโพล) แทบจะพูดได้ว่า ขี้ก้อนใหญ่ขนาดไหนๆ ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหม็นไปเสียแล้ว