ครั้งหนึ่ง เราเคยพิชิตภูกระดึง

มันมาอีกแล้ว กระเช้าขึ้นภูกะดึง

คนไม่เคยไปก็คงอยากได้ คนแก่คงอยากขึ้นไปเห็น

คนที่เดินไม่ไหวก็คงอยากให้สร้าง

แต่ คุณลืมไปหรือเปล่าว่า เสน่ห์แห่งภูกระดึงคืออะไร

ภูกระดึงเป็นชือภูเขาที่ตามตำนานเล่าไว้ว่า มักจะมีผู้ได้ยินเสียง

แว่วมาจากบนยอดเขาคล้ายเสียงระฆัง จึงคิดว่าเป็นระฆังของพระอินทร์

ยอดเขาที่ตัดเป็นที่ราบกว้างใหญ่สลับกันเนินเขาเตี้ย ๆ

สิ่งที่สร้างเสน่ห์ให้ภูกระดึงเป็นที่นิยมนั้นก็คือ วิว ที่มอง มาจากผาหล่มสัก

ซึ่งถือว่าเป็น land markของที่นี่ จุดชมวิวพระอาทิตย์ตกวันที่ฟ้าเปิดช่างสวยงามมากมาย

นอกจากนี้ยังมีทั้งต้นไม้ป่าสนไว้ให้ได้ชม

น้ำตกสวย ๆ น้อยใหญ่ให้ได้เดิน ศึกษาธรรมชาติ มีสระอโนดาต

มีลานวัดพระแก้ว นอกจากนั้นแล้วเสน่ห์ที่ดึงดูดไม่น้อยก็คือ

วิธีการขึ้นไปยอดภู

จากจุดเริ่มต้น ที่ทำการอุทยาน 

หน้าตาสมาชิกเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ยังละอ่อนกะอยู่เหมือนตอนนี้เลย

 

 

เราต้องเดินขึ้นไป ใช้ระยาทาง ปีนเขา ประมาณ 5 กิโลเมตร ผ่านซำต่าง ๆ

พักบ้าง เหนื่อยบ้างอะไรบ้างไม่รีบร้อน

ทำให้ใจเราได้สัมผัสความเรียบง่ายจากธรรมชาติ

 

 แต่ละซำก็มีที่พัก มีร้านขายของ ของป่าบ้าง ของที่ระลึกบ้าง ของกินบ้าง

ไอติมเซเวนเซ่นภูกระดึงอร่อยมาก ๆ เลย ทุกคนคงจำกันได้

แล้วเราก็เดินต่อไป

 

 แวะถ่ายรูปบ้างอะไรบ้าง...

 

มันเป็นเวลาที่เราได้มิตรภาพข้างทาง

 

 ได้ดูต้นไม้ใบหญ้าที่หาไม่ได้ในป่าคอนกรีต

 

ได้พูดคุยกับชาวเขา ชาวเราที่เดินสวนทาง หรือเดินร่วมทาง

ได้ช่วยเหลือ ได้ช่วยซื้อ ได้เลือกกิน ได้ความรู้สึกถึงความพยายาม

ได้รู้สึกถึงความรัก ได้รู้จักเพื่อน

 

 

จากนั้นเมื่อถึงหลังแป แล้วก็เดินทางราบต่ออีก 3 กิโลเมตรกว่าจะถึงที่พัก

 

การเดินทางใช้เวลาร่วม 4-5ชั่วโมง แต่รู้มั๊ย มันเป็นเวลาที่น่าจดจำ

 

 

เห้อ มันเป็นอะไรที่กระเช้าให้ไม่ได้

มันเป็นความปวดเมื่อยที่สุขใจอะไรทำนองนั้น

ฉันยังจำได้ ผ่านมาเกือบ 4ปีแล้ว ครั้งแรกที่ขึ้นภูกระดึง

วันนี้ ฉันก็ยังอยากให้เก็บเสน่ห์ไว้ให้คนรุ่นหลังได้เล่ากันต่อ ๆไป

ว่าฉันขึ้นภูกระดึงแล้วนะ สนุกยังไง มีความสุขแค่ไหน

ธรรมชาติยังสมบูรณ์เพียงใด ผาหล่มสักยังอยู่ดีมั๊ย

ร้านไอติมเปลี่ยนไปยังไง มากกว่า ที่จะลอยละลิ่ว

แล้วไปนั่งยิ้ม เจ๋อ อยู่ที่ยอดภูด้วยกระเช้าแสนกลนั่น...

แต่หากจะทำ แล้วทำให้ดีกว่าเดิม ก็คงต้องบอกว่า

ทำไปเถอะ เพราะฉันมีความทรงจำที่ดีกับที่นี่แล้ว

เพราะครั้งหนึ่งฉันเคยเป็นผู้พิชิตภูกระดึง

[โสภณ เปียสนิท]

เพราะไม่ชอบการอยู่ในกลุ่มชนมากมาย จึงทำให้ไม่ได้ไปเที่ยวเสียที

ตอนนี้จะไปไม่ไหวแล้วมั้ง 

[sr]

I had a chance to 'prove my self-confidence' and my physical readiness.

Thanks to ภูกระดึง.

I did not conquered ภูกระดึง but I submitted to ภูกระดึง whole-heartedly.

Long live ภูกระดึง and many more generations come to see what they have to enjoy.

Let us look after ภูกระดึง.

And take our rubbish back home!