สุดยอดของของการโฆษณาทางโทรทัศน์
ในช่วงระยะ 10 กว่าวันที่ผ่านมา มีโฆษณาอยู่ชิ้นหนึ่ง ที่เผยแพร่ทางทีวี ผมดูแล้ว ถึงกับนิ่งอึ้งและสลดหดหู่ใจอย่างที่สุด ครั้งแรก ๆ ที่ดู ผมน้ำตาคลอเบ้าเลยครับ ต้องขอชมเชย คนที่คิดโฆษณาชิ้นนี้ มันสะท้อนถึงวิธีคิดของคนในสังคมเราได้เป็นอย่างดี
"...เรื่องราวของพ่อลูกคู่หนึ่ง พ่อรักลูกมากที่สุด ส่งเรียนในโรงเรียนฝรั่ง ขับรถมอร์เตอไซด์ไปส่งลูกที่โรงเรียนทุกวัน แล้วรีบกลับมาขายของในตลาด หากินตัวเป็นเกลียวก็เพื่ออนาคตของลูก แต่ลูกค่อนข้างอับอายที่พ่อเป็นใบ้ พูดไม่ได้ แสดงท่าทีรังเกียจต่าง ๆ นา ๆ ตัวพ่อเองก็รู้ ก็ได้แต่จำทน สุดท้ายคงทะเลาะกัน ลูกตัดสินใจฆ่าตัวตาย ภาพที่พ่อขอให้เอาชีวิตของเขาไปแทน ขอให้หมอเอาเลือดของคนใบ้อย่างเขาไปให้ลูก ทั้งหลายทั้งปวง มันเป็นเรื่องของความรัก ความผูกพันในความเป็นพ่อ ของชายใบ้คนนี้..."
ผมเชื่อว่าพวกเราคงเห็นโฆษณาชิ้นนี้ กันทางทีวีกันแล้ว และคงมีไม่น้อยที่มีอารมณ์คล้ายผม ความรักของพ่อ อาจจะมีให้ลูกน้อยกว่าแม่ แต่พ่อทุกคนรักลูกอยากเห็นลูกทุกคนมีความเจริญก้าวหน้า ก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งชีวิตที่มีแต่ความสวยสดงดงาม และประสบความสำเร็จในชีวิต ทุก ๆ ด้าน
ผมเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยจิตสำนึกของความเป็นพ่อ พ่อที่รักลูก และอยากเห็นความก้าวหน้าของลูก โดย...ต้องไม่ลืมว่า ชีวิต เราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นได้ ขอให้คุณพ่อของลูก ๆ ทุกคนมีความสุขนะครับ
ใน การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ประสบการณ์ในการทำงานกศน.
ความเห็น (13)
สวัสดีค่ะ คุณสมนึก
พอดีปรางเข้ามาอ่านบันทึกนี้ แล้วเห็นคำสำคัญใส่เป็นประโยคไว้ ก็เลยอยากจะขอแนะนำบันทึกคำสำคัญ : ใส่ให้ถูกวิธี เลือกคำที่เหมาะสม เพิ่มโอกาสการค้นหาและการเชื่อมโยงบันทึก ซึ่งจะช่วยให้เข้าใจวิธีการใส่คำสำคัญมากยิ่งขึ้น และยังเป็นประโยชน์ต่อการใช้งานด้วยนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับคุณมะปรางเปรี้ยว
ขอบพระคุณมากนะครับ สำหรับข้อแนะนำที่เป็นประโยชน์สำหรับผม
อยากเห็นโฆษณา ละครทางโทรทัศน์ส่งเสริมการสร้างค่านิยมที่ดีงามให้กับคนในสังคมแบบนี้ค่
อยากให้เขียนยาวกว่านี้ครับ ถ้าเป็นไปได้อยากรู้ประสบการณ์การเลี้ยงลูกของคุณพ่อครับ
บทความที่คุณลุงเขียน ทำให้เราได้มองย้อนกลับมาที่ความเป็นจริง เด็กปัจจุบันโตมาในสภาพแวดล้อมที่มีความเจริญทางวัตถุรอบกาย จึงโหยหาความมี ความอยากได้ ถ้าไม่มีคือแปลกแยกจากคนอื่น ส่งผลให้พ่แม่ส่วนหนึ่งต้องดิ้นรนให้ลูกทัดเทียมคนอื่น ยิ่งให้ ยิ่งไม่พอ ยิ่งไล่ตาม ยิ่งหนีห่าง เวลาที่จะได้ใกล้ชิดกลับยิ่งห่างออกไป เมื่อถึงวัยรุ่นยิ่งแปรปรวนสอนยาก ตามเพื่อนคิดถึงแต่ตัวเองจนเข้าขั้นทำร้ายตัวเองประชดก็ได้
อยากอ่านบทความคุณลุงเรื่อยๆ เพราะให้ทรรศนะที่ดี บางอย่างได้ดูผ่านตาแต่ไม่ได้สนใจ ชอบบทความคุณลุง
ดิฉันเป็นคนนึงที่ค่อนข้างจะคิดมากในเรื่องการมีครอบครัวและการมีลูกมากๆเลยค่ะ บทความของคุณลุงทำให้นึกถึงคนรอบๆตัวของดิฉันหลายๆคนที่ตัดสินใจมีครอบครัว มีลูกทั้งอาจจะเพราะความผิดพลาด หรือบางคนอาจจะเกิดจากถึงวัยที่ควรจะมี แต่ขาดการวางแผนทั้งในด้านทางการเงิน และความพร้อมทางด้านจิตใจ หรือด้านอื่นๆ เลยคิดว่าต้องดินรนทุกวิถีทางเพื่อหาเงินให้ได้มากที่สุดแล้วส่งเรียนในโรงเรียนแพงๆ แล้วก็คิดว่านั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่จะให้ลูกได้ พอปัญหาตามมาคนเป็นพ่อแม่ก็ตามแก้ปัญหาให้ลูกโดยไม่สอนให้ลูกเป็นคนรับผิดชอบ แล้วก็อ้างว่าหาเงินก็เหนื่อยแล้ว
การเป็นพ่อคนยากกว่าการเป็นลูกคนนะครับ
ลูก จะอะไรกตามไม่ว่าจผิดพลาดแค่ไหน
พ่อ มีหน้าที่ให้อภัยครับ
โฆษณานี้ ดูกี่ทีก็น้ำตาไหล
ลูกคบกับแฟน พอทะเลาะกันก็เสียใจน้อยใจแฟน อยากให้เขามารัก จนทิ้งขว้างชีวิต ทอดทิ้งร่างกายจิตใจอันมีค่าของตนเอง ที่พ่อเฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูมาด้วยความเหนื่อยยาก
ชอบฉากที่พ่ออุ้มลูกหารถไปโรงพยาบาล พยายามสื่อสารกับหมอให้รักษาลูก ยินยอมให้เอาชีวิตของตัวเองไปแทน
ครูชอบฉากไหนมากที่สุดค
จิตวิญญาณของความเป็นพ่อ มันลึกซึ้งเกินบรรยาย ..ผมถึงกับนำ้ตาไหลเลยเมื่อชมภาพยนต์ชุดนี้ มันเป็นอย่างงั้นจริงๆในสังคมเรา
ขอให้กำลังใจคุณครูในการเขียนบทความออกสู่สังคมตลอดไปครั
อ่านแล้วซึ้งถึงความรักของพ่อที่ให้ลูกจริงๆค่ะทำให้เข้าใจว่าความรักของพ่อที่มีให้ลูกก็ไม่ได้น้อยไปกว่าความรักของแม่เลย
มุ้งมิ้งถุงเท้าย้วย
วันก่อนหนูเพิ่งดูภาพยนตร์เรื่อง Her Love Biols Bathwater ค่ะ
ในเรื่องนี้คุณแม่ที่เป็นตัวเอกของเรื่องให้ลูกสาวเรียนภาษามือไว้
แล้วหนูก็ได้พบเหตุผลที่น่าประทับใจในตอนจบ :)
พอได้อ่านเรื่องราวของคุณพ่อที่เป็นใบ้เลยคิดถึงหนังเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ
ว้าว ได้อ่านความรู้สึกของผู้เป็นพ่อ เพิ่งรู้ว่ามีความซึ้งในมุมที่คุณแม่ๆทั้งหลายอาจจะคาดไม่ถึงคะ ความรักมันเป็นนามธรรม ขึ้นชื่อว่ารักแล้วมันเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่มากจริงๆคะ คุณน้าก็ใช้พลังงานนั้นอยู่มันสวยงามจริงๆใช่ไหมคะ เราจะใช้มันอยากเต็มกำลังกันคะคุณน้า
หนูดูโฆษณาชุดนั้นแล้วร้องไห้ นึกถึงคุณพ่อตัวเอง และได้งานเขียนที่กินใจออกมา ของคุณอาก็เช่นกันนะคะ