ตอนฉันเป็นนักเรียนประถม

นักเรียนบ้านนอก

ตอนฉันอายุ10ขวบน้ำท่วมทั้งอำเภอ เราใช้เรือและแพไม้ สนุกมาก ไม่รู้สึกเดือดร้อนเลยจะกินอะไร อยู่อย่างไรไม่รู้สึก แต่เดี๋ยวนี้ฉันเห็นน้ำท่วมแล้วรู้สึกแต่ละคนทุกข์เหลือเกิน และเขาก็ลำบากจริงๆ น่าสงสาร อยากช่วยเหลือจริงๆ ช่วยเหลือแบบเยอะเลยนะ จากความร่ำรวยของฉันเอง(ความฝัน) อยากเป็นลูกเศรษฐีหมื่นล้านแสนล้าน จะเอาดอกเบี้ยและกำไรไปช่วยเหลือและพัฒนาคนที่ลำบาก คนที่ีความสามารถให้เขาได้ช่วยเหลือชาติต่อไป

เล่าเรื่องโรงเรียนดีกว่าเนาะ ฉันจำได้น้อยมากเพราะคงอยู่แบบบ้านๆมากเกินไปจึงจำอะไรไม่ค่อยได้ ที่จำได้แม่นที่สุดก็คือคุณครูและเพื่อน จนปัจจุบันเพื่อนก็ยังคงติดต่อกันอยู่ พบปะสังสรรกันทุกปี เจอกันก็ใช้ภาษาพ่อขุน กระชับความสัมพันธ์ทุกปี

ในช่วงประถมปลาย ป.6ฉันมีโอกาสไปเรียนในเมืองไกลจากบ้านประมาณ 60กว่ากิโลฉันอายุ12 ปี ต้องไปสอบเรียนต่อเอง ไปโรงเรียน ซื้อหนังสือ หาห้องเรียน พบอาจารย์เอง ค้นหาทุกอย่างที่จำเป็น ต้องปรับตัวกับเพื่อนใหม่ โรงเรียนใหม่ ฉันเรียนพอใช้ได้ ฉันต้องอาศัยบ้านญาติอยู่นอนกับคนใช้ ซื้อข้าวทานเอง อยู่แบบโหด มัน ฮา สุดยอด สนุกดี ก็ไม่มีเสียใจเลยที่ได้มีประสบการณ์ดีๆพอ ป.7 ฉันได้ขึ้นรถเมล์โดยสารประจำทางไปกลับทุกวัน เพราะไม่มีที่พัก ไม่มีเงิน จ่ายเงินค่ารถเป็นรายเดือน รถช้ามาก ทางโค้งมาก เมาแล้วอ๊วกบ่อยจนเคยชินแล้วและไม่ชอบการเดินทางมาจนบัดนี้ ตื่นตี4ขึ้นรถตี5กลับถึงบ้าน2ทุ่มไปเรียนสายประจำ ออกกำลังกายเอง กวาดโรงเรียนเอง แอบทานข้าวเช้าในห้องเรียนเสมอ มีเพื่อนช่วยบังอาจารย์ให้ขอบคุณมากนะ จากนั้นฉันก็เรียนจบป.7 โปรดติดตามตอนต่อไป  อิอิอิ