ครูดี ครูเพื่อศิษย์ : ครูต้องอยู่กับศิษย์

ครูที่ดี ต้องอยู่กับลูกศิษย์ ถึงเวลาสอนต้องอยู่ในห้องเรียน ออกนอกห้องเรียนจิตใจก็ควรจดจ่ออยู่กับความเป็นไปของศิษย์ที่เปรียบเสมือน "ลูก"

สำหรับผู้บริหารการศึกษาแล้ว อุบายใด ๆ ที่จะทำให้ตัวครูอยู่ในโรงเรียน ตัวครูอยู่ในห้องเรียน ถือว่าเป็นอุบายที่ถูกต้องแล้วในเบื้องต้น

อุบายใด ๆ ที่สามารถทำให้จิตใจของคุณครูอยู่ในห้องเรียน ในขณะที่ตัวอยู่ในห้องเรียนนั้นถือว่าเป็นอุบายที่ถูกต้องแล้วในท่ามกลาง

และกลอุบายใด ๆ ที่สามารถทำให้จิตใจขอบคุณครูจดจ่อ คำนึงถึง คิดหมุนวนเปรียบเสมือนหนึ่งการมี "โยนิโสมนสิการ" ในการที่จะทำให้ศิษย์เจริญก้าวหน้าในขณะที่ตัวครูอยู่นอกห้องเรียน อยู่ในทุกสถานที่นั้น ถือว่าเป็นอุบายที่ถูกต้องแล้วในที่สุด

นโยบายหลัก ๆ ที่ดึงครูออกจากห้องเรียน ต้องพาครูก้าวขาออกจากประตูโรงเรียน นโยบายนั้นถ้าละเสียได้พึงละเว้นเสีย

ความก้าวหน้าใด ๆ อาชีพของครูจะต้องเกิดขึ้นจากตัวครูที่อยู่ในห้องเรียน ในโรงเรียนที่ครูประจำการนั้น

พึงละเว้นความก้าวหน้าที่เกิดขึ้นในห้องประชุม สัมมนาตามโรงแรมหรู ๆ หรือเชิญคุณครูไปประชุมเชิงปฏิบัติการในมหาวิทยาลัยใหญ่ ๆ เพราะนั่นทำให้ครูออกห่างจากศิษย์

ครูที่เดินออกห่างจากห้องเรียนเท่าไหร่ ครูคนนั้นก็จะกลายเป็นนักวิชาการมากขึ้น

ครูที่ดีต้องอยู่ใกล้ชิดเด็ก ๆ ให้เด็ก ๆ อยู่ในสายตาครู และให้ศิษย์มีครูเป็นตัวอย่าง

เด็กมาโรงเรียน ห่างจากพ่อจากแม่ ผู้บริหารการศึกษาไม่ควรทำให้เด็กห่างจากคุณครูอีก

ความอบอุ่นจากครอบครัวในช่วงกลางวันที่พ่อแม่ฝากคุณครูไว้ ผู้บริหารการศึกษาไทยควรมอบจิตใจของคุณครูสร้างความอบอุ่นนั้น

วิชาการสำคัญนักหรือ หรือความอบอุ่นในดวงใจสำคัญกว่า

หากเราเน้นวิชาการมาก เด็กไทยก็จะลุ่มหลงอยู่ความวังวนของตัวอักษร

จริยธรรม คุณธรรมที่เกิดขึ้นมาจากพื้นฐานของจิตใจก็อยู่ลึกลงไปมากจนยากที่จะขุดค้น

คนเก่งนั้นมีอยู่เยอะแล้วในเมืองไทย ทำไมผู้บริหารการศึกษาไทยถึงไม่สร้าง "คนดี"

เด็กดี ต้องพึ่งครู ครูดีต้องอยู่กับลูกศิษย์

ขอให้ครูอยู่กับศิษย์ เพียงแค่นั้นก็เป็นครูดี ครูเพื่อศิษย์แล้ว...

 

ปภังกร วงศ์ชิดวรรณ

28 มิถุนายน 2554