สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด

ขอบคุณที่ให้ความรู่้ ขอบคุณที่สอนวิชาชีวิต

และแล้วก็มาถึงวัน วันที่เราต้องมานั่งเรียนวิชานวัตกรรมและเทคโนโลยีเพื่อการศึกษา ฉันจำได้ว่า ครั้งแรกที่เรียนวิชานี้ เป็นเรื่องการถ่ายภาพ ตอนนั้นยอมรับว่า "วิชาอะไร ทำไมเขาสอนกันแบบนี้เหรอ" เวลาสั่งงานก็สั่งเยอะมาก ทั้งที่รู้ว่าเราทำกันหนัก เวลาส่งงาน อาจารย์ก็ตรวจละเอียดมาก อ่านทุกตัวอักษร ในใจเราคิดว่าตั้งแต่เรียนมา ไม่เคยมีอาจารย์คนไหนที่สอนแบบนี้ ยอมรับนะค่ะว่าตอนแรกไม่ชอบวิชานี้เลย นี่เป็นคำสารภาพที่มาจากลูกศิษย์คนนี้

แต่ตอนนี้รู้แล้วว่า สิ่งที่อาจารย์สอนหนูไปนั้นไม่ใช่แค่ใช้กล้องในการถ่ายภาพแล้วให้มันออกมาเป็นรูปภาพที่สวยงาม แต่เราต้องใช้ใจในการถ่ายภาพสื่ออารมณ์ สื่อความหมาย ไม่ใช่แค่ต้องการให้เราทำงานส่งเยอะๆ แค่ต้องการฝึกลูกศิษย์ให้มีความพยายาม ความอดทน เวลาส่งงานตรวจละเอียดมากก็ใช่ว่าต้องการตรวจเพื่อให้คะแนนมากมาย แค่ต้องการให้ลูกศิษย์เป็นคนละเอียดรอบคอบ

ในการเรียนวิชานี้ หนูรู้สึกว่าอาจารย์ได้มอบแต่สิ่งดีๆ ให้หนูไม่เพียงสอนให้หนูมีความรู้เท่านั้น อาจารย์สอนวิชาความเป็นคนให้หนูด้วย สอนในสิ่งที่หนูคาดไม่ถึง ว่าอาจารย์ในมหาวิทยาลัยยังมีวิธีสอนแบบนี้ด้วยเหรอ สำหรับการปิดการเรียนการสอน เป็นการเรียนครั้งสุดท้ายหนูยังไม่ได้ขอบคุณอาจารย์เลย "ขอขอบพระคุณอาจารย์มากเลยค่ะ ที่มอบแต่สิ่งดีๆให้ศิษย์คนนี้ ถึงแม้ว่าจะปิดการเรียนการสอนไปแล้ว แต่คำว่า อาจารย์กับลูกศิษย์ก็ยังเหมือนเดิมค่ะ" นี่คือคำสารภาพ(บาป) ของลูกศิษย์คนนี้ค่ะ