คำว่า "พ่อ" และ "แม่"

ไม่มีรักไหนเท่ารักของพ่อแม่ หรือคนในครอบครัว รักที่มอบให้ และการเห็นคนที่คุณรักมีความสุข

วันนี้ฉันและเพื่อน ๆ ได้ดูวีดิทัศน์เรื่องหนึ่ง มีแต่ภาพไม่มีเสียง แต่ถึงอย่างนั้นแล้วยังทำให้ฉันร้องไห้ ... แม่คลอดลูก

... หญิงคนหนึ่งกำลังคลอดลูก เธอโดนเข็มฉีดยาฉีดตรงช่องคลอด จากนั้นหมอใช้มีดกรีดให้กว้างที่สุด ค่อย ๆ เอาเด็กออกมา ภาพที่เห็นมีแต่เลือดเต็มไปหมด หมอค่อย ๆ เอาหัวเด็กออกทีละน้อย ทีละน้อย หมุนหัวเด็กและไหล่ไปมาเพื่อให้เด็กหลุดออก คิดดูว่าขณะที่หมุนตัวนั้น ลำตัวของเด็กที่อยู่ในร่างกายแม่ก็หมุนไปด้วย หญิงคนนั้นคงทรมานมาก ...

ฉันคิดถึงแม่ขึ้นมาทันที น้ำตามันไหลเมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันพยายามเก็บอาการไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ความคิดถึงแม่มันล้นออกมามากมายเกินบรรยายเลยจริง ๆ ยิ่งคำพูดของคุณหมอพงศ์ศักดิ์ ที่ได้บอกว่า ยังมีอีกหลายคนเวลาวันเกิดของตัวเองก็ชวนเพื่อนไปเลี้ยงฉลองกัน แต่ไม่ได้คิดถึงแม่เลย ไม่เคยคิดว่าแม่จะลำบากขนาดไหน กว่าจะอุ้มท้อง กว่าจะคลอด เหมือนดังคำที่ว่า วันเกิดลูกเกือบคล้ายวันตายแม่ ...

น้ำตาของฉันมันก็ล้นออกมา ฉันเคยเป็นอย่างนั้น เคยไปฉลองกับเพื่อน แต่ไม่เคยไปคุยกับแม่เลย ความคิดนี้เปลี่ยนไปตอนฉันได้ดูกลอนบทหนึ่งตอนมัธยมเป็นกลอนเกี่ยวกับพระคุณแม่ รวมทั้งได้ฟังพระเทศนาเกี่ยวกับพระคุณแม่ ยิ่งตอนนี้อาจารย์เอาวีดิทัศน์เรื่องนี้มาให้ดูฉันก็ยิ่งคิดถึงแม่มาก แม่ดูแลฉัน รักฉันมาก แม่บอกกับฉันเสมอว่า ตั้งใจเรียนนะลูก แม่ไม่ขออะไรมาก ขอให้ลูกเป็นคนดี ขอให้ลูกสุขสบาย เท่านี้แม่ก็พอใจแล้ว แม่มักจะอวยพรให้ฉันเสมอ ฉันก็รักแม่เหมือนกัน

ยิ่งคุณหมอบอกว่า เคยมีเด็กคนหนึ่ง เรียนจบไปทำงานกรุงเทพ ไม่เคยกลับบ้านเลยเขาแต่งงานไปมีครอบครัวที่สุขสบาย ทิ้งให้พ่อ แม่อยู่ตามลำพัง หลายปีต่อมาเขากลับบ้านเพื่อกลับไปหาเพื่อน ๆ พ่อกับแม่ดีใจมาก แต่เขาไม่สนใจ แล้วพอตอนเช้าวันหนึ่ง พ่อซึ่งเป็นต้อกระจก มองไม่ค่อยเห็น มองเห็นวัวสลัว ๆ อยู่แต่ไกล เขาถามลูกชายว่า "มองให้พ่อหน่อย นั่นเป็นอะไร พ่อมองไม่เห็น ลูกก็ตอบว่า วัว พ่อ วัว (ตอบแบบรำคาญ)" แล้วพ่อก็ถามอีก "มองให้พ่อหน่อย พ่อมองไม่เห็น" ถามซ้ำอีกสองครั้ง ลูกก็ตอบแบบรำคาญ สุดท้ายลูกตวาดใส่ พ่อไม่พูดอะไร เดินลงบ้านไป

... พ่อร้องไห้

พ่อบอกกับลูกว่า "พ่อถามสามคำลูกก็ตวาดใส่ แต่ตอนลูกเป็นเด็กลูกถามมามากมายพ่อไม่เคยว่าให้เลย ยินดีจะตอบให้ทุกครั้ง"

น้ำตาของฉันมันก็ยิ่งล้นออกมา ฉันสงสารพ่อคนนั้น คิดถึงพ่อตัวเอง ตอนที่ฉันทำงานต้องมาขึ้นรถโดยสารทุกวันในตอนเช้า พ่อของฉันตื่นแต่เช้าเดินทางจากบ้านพ่อมาหาฉันที่บ้าน (ประมาณ 15 นาที)มารับฉันไปขึ้นรถ ทั้งที่ฉันเดินไปขึ้นรถเองได้ แต่พ่อก็ยังมารับฉันทุกวัน ฉันสงสารพ่อมาก ดูแลฉันอย่างดี พ่อต้องตากแดดเกือบทุกวันทำงานเพื่อฉัน ฉันรักพ่อมาก

พอเรียนจบอาจารย์ให้เขียนบรรยายความรู้สึกที่มีออกมาให้หมด ความรู้สึกจากใจจริง หลาย ๆ คนคงรู้สึกเหมือนฉัน ความรู้สึกที่มีมันมากกว่าคำบรรยาย พอเลิกเรียนย่าโทรหาฉัน ความรู้สึกก็ยิ่งล้นออกมาเรื่อย ๆ ด้วยความรู้สึกที่เรียกว่า " รัก "

หากย้อนกลับไปหลาย ๆ คนคงคิดถึงพ่อและแม่ รวมถึงคนในครอบครัวเหมือนอย่างฉันในตอนนี้

เขียนใน GotoKnow โดย paweena
ใน "เปิดใจไปกับ...paweena"

คำสำคัญ (Tags): #paweena#eti 5701#คิดถึง#นวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการศึกษา#นักศึกษา ป.บัณฑิต (สควค.)#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#พ่อ#รหัส 53#ร้องไห้#แม่

หมายเลขบันทึก: 441378เขียนเมื่อ 29 พฤษภาคม 2011 20:38 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:44 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน