เรื่องของชัดเจน ตอนชอบเล่า

นับถอยหลังถึงวันอำลา

ขอเบรคเวลาอ่านจุดอ่อนสักนิด (แต่ก็อยากให้กำจัดจุดอ่อนต่อไป)ขอเขียนเรื่อง ชัดเจน ไทยแท้ สักนิด

     วันที่11 พฤษภาคม 2554 น้องๆชาวสนก.นำโดย ดร.อรทัย รองวันเพ็ญ ดร.อ้อน ดร.เอ๋ ปิ๋ว หมู (นักร้องเสียงดีประจำวง)น้องๆ จัดparty เล็กๆให้ที่ภูเขางามนครนายก บรรยากาศดี

 อะไรไม่สำคัญสำคัญว่าเราพอใจ ต้องขอบคุณ มีความสุข สนุก(ร้องเพลงจบเป็นครั้งแรก) ได้เห็นความเป็นมิตรที่มอบให้ จากแววตาจากคำพูดและความตั้งใจที่ทุกคนมีให้

  

                                       ขอโพสท่าถ่ายรูปก่อนกลับหน่อยค่ะ

พี่เองก็ตั้งใจที่จะมาร่วมงาน ไม่ให้น้องๆผิดหวัง (เห็นอย่างนี้พี่ก็เลือกนะคะว่าจะให้ใครเลี้ยง) 

        คงมีคนหลายคนที่ไม่อยากพูดถึงวันที่เราจะอำลาวงราชการ มันบอกว่าเราแก่มากๆ เราจะเหงามากๆ เราจะไร้ความหมายมากๆแต่สำหรับชัดเจน คงไม่ใช่ อยากบันทึกว่า...รอเวลานี้ รอเวลาที่จะบอก และก้าวออกมา..อย่างความภูมิใจ ..เป็นข้าราชการจนถึงวันที่ต้องอำลาอย่างทรนง ชีวิตข้าราชการมีแต่ให้ ทุกอย่างกับเรา ไม่เคยผิดหวังที่รับราชการ มั่นใจว่าชีวิตจากนี้ไปจะมีความสุขกับกีฬาโปรด กับงานเขียนที่จะถ่ายทอดประสบการณ์ อาจจะท่องเที่ยวบ้าง(ไม่ค่อยชอบสักเท่าไร)

   2 รูปนี้จะพาเพื่อนกลับ รับรองขับรถดี

..ป๋าแม่ ให้ชีวิต ให้การศึกษา พบกับความรักที่เราถูกเสมอและมีครอบครัวที่อบอุ่น แม้จะเวลานั้นจะสั้น ..และราชการเลี้ยงดูมาตลอด รัก ภูมิใจในความเป็นข้าราชการ ป๋าบอกว่าดีใจที่ลูกรักงาน ชอบทำงาน เป็นข้าราชการที่ดี(เหมือนป๋า) ค่ะวันนี้ลูกรัก ภูมิใจในชีวิตข้าราชการ รักอาชีพนี้ รักโรงเรียน รักครู ค่ะ

( ต่อไปจะขอถ่ายทอดเรื่องราวสนุกๆ หวานๆ เข้มๆแต่มีสาระ ให้อ่านไม่ว่ากันนะคะ)

         ต่อสักนิดนะคะ เกิดที่จังหวัดบุรีรัมย์ชาวอีสานอย่าเพิ่งโกรธที่พูดภาษาถิ่นอีสานไม่ได้ทั้งลาวและเขมร ความที่เป็นลูกข้าราชการย้ายไปเรื่อยๆ... จำได้ว่าอ่านหนังสือออกตอนป.4 แต่เขียนไม่ได้ อย่าถามเลยว่าเรียนโรงเรียนอะไร สงสารโรงเรียน  จริงๆไม่ได้เรียน คิดว่าครูคงเกรงใจพ่อแม่ หรือไม่ก็สงสารเดินตามพี่ตลอดติดพี่มาก พี่เรียนเก่งคงสอนอ่านไม่รู้ตัวจำได้ว่าคำแรกที่พี่สอนเขียนคือ คำว่านกแก้ว เพราะชอบนก นกเอี้ยง(เขียนยากพยายามอยู่นาน) แล้วพี่ก็พาเขียนชื่อนกต่างๆสมุดทั้งเล่ม (ของพี่)เต็มไปด้วยนก แม่หนักใจไม่เรียนแต่ไปโรงเรียนทุกวันไปเรียนกับพี่สาวที่รักน้องมากจนถึงทุกวันนี้ เวลาไปโรงเรียนต้องมีเก้าอี้ส่วนตัว(เก้าอี้หวายตัวเล็กๆ ) นั่งข้างๆพี่ตลอด เลิกเรียนก็นำกลับบ้านเช้าก็ลากไปใหม่

จบป.4 พร้อมๆกับพี่ แต่ขึ้นม.1มีความจำเป็นต้องแยกโรงเรียน เข้าโรงเรียนรัฐบาลไม่ได้อายุยังไม่ครบ 7 ปี ฉายแววเกเร แม่บอกว่าดีใจมากอ่านออกเขียนได้ตอนขึ้นม.1 แต่ที่แปลกมากคือ พออ่านได้ก็ชอบอ่านทันที (อ่านหนังสือทุกชนิดยกเว้นหนังสือเรียน) 

และรู้สึกว่าจะอ่านเก่ง อ่านเร็ว จับใจความได้เร็ว ได้คะแนนวิชาย่อความเกือบเต็มพอๆกับเรียงความ ..เพราะจำได้ว่าทุกเช้าวันพุธ จะไปตลาดเป้าหมายคือแผงหน้งสือพิมพ์ ซื้อผดุงศิลป์ (หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ปัจจุบันไม่มีแล้ว)ให้ป๋า และจะใช้เวลาให้เร็วที่สุด จะขอยืมสกุลไทยอ่าน อ่านจนจบโดยเฉพาะเรื่องสายใจ เช้าวันจันทร์ก็อ่านเดลิเมย์วันจันทร์ (ไม่มีแล้ว) เพราะป๋าให้ไปซื้อหนังสือบางกอก ต้องรีบอ่านรักประกาษิต  ละอองดาว ฯลฯ รีบอ่าน รีบจำเพื่อมาเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนนั่งรออย่างใจจดจ่อสามารถเล่าได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง มีเพิ่มเติมนิดหน่อย ตามจินตนาการ  โดนครูดุเป็นประจำพราะทำให้เพื่อนเรียนไม่รู้เรื่อง เพื่อนจะคอยถามว่า   "แล้วไงต่อ..ต่อซิ.ต่อซิ " คิดดูเถอะว่าเวลาเรียนจะเป็นอย่างไร ครูทำโทษให้เล่า เรื่องละอองดาวหน้าชั้น( ครูอาจอยากรู้ก็ได้) วันนั้นไม่รู้สึกอายว่าถูกทำโทษเล่าหน้าตาเฉย ทำเสียงเล็กเสียงน้อย ... ก่อนจะจบยังบอกว่าโปรดติดตามอาทิตย์หน้า มารู้ว่าถูกทำโทษก็ตอนที่ครูสั่งไม่ให้เพื่อนตบมือ และหงอยเหมือนไก่ป่วย กลับมานั่งที่อย่างสงบเสงี่ยม... กลับมาถึงบ้านเล่าให้แม่ เล่าให้พี่ฟัง พี่บอกฉันอายเขามาก ดีที่แกไม่เรียนโรงเรียนเดียวกับฉัน ไม่งั้นฉันคงไม่กล้าไปโรงเรียน ... แต่แม่บอกว่า ถ้าเราอยู่กรุงเทพฯ แม่จะพาลูกไปสมัครเล่นละครวิทยุ ...ไม่รู้แม่พูดจริงหรือเปล่า (น่าจะได้เล่นละครวิทยุจริงๆนะชอบ) 

         ชอบอ่านมาก เรื่องเพชรพระอุมา อ่านทั้งวันทั้งคืน จนแม่จะไม่ให้กินข้าว คิดว่าในใจว่าเมื่อไหร่แม่จะไปธุระ จะอ่านให้สนุกไปเลยไม่ต้องหลับต้องนอน คงเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เป็นคนชอบพูด ชอบเล่าแต่แปลกไม่ชอบเล่านิทาน เรื่องชอบพูดเห็นชัดชอบเสนอตัวโต้วาที เรื่องโต้วาที ขอให้บอกใครทำไม่ได้เธอจะเสนอตัวทันทีและขอเป็นฝ่ายค้านด้วย มันสนุกมากเพราะจะคอยคิดตลอดเวลาว่าถ้าเขาพูดอย่างนี้เราจะพูดอย่างไร เราจะหาเหตุผลอะไรมาหักล้างดี รอเมื่อไหร่จะมีกิจกรรมโต้ว่าที พอมีการโต้วาทีเธอจะกระตือรือร้นมาก วิชาอื่นก็แค่เอาตัวรอดเท่านั้นจนกระทั่ง..มศ.4-5  โรงเรียนสตรีประเทืองวิทย์ ยมราช ก็เพิ่มเด็กไม่ชอบเรียนอีกหนึ่งคน โรงเรียนอยู่ใกล้ลานสเก็ต ใกล้โรงหนัง(โคลิเซี่ยม)เธอก็สำรวจหมด แถมไปสนามศุภชลาศัยง่ายมากก็เรียบร้อยเริ่มชอบนักกีฬา (ชอบดูกีฬา) กรี๊ด นักจักรยานทีมชาติ ปรีดา จุลละมณฑล (หล่อมาก) สมัยศึก กฤษณสุวรรณ พวกเขาเข้ามาในโรงเรียน โรงเรียนแทบแตกเราอยู่แถวหน้าเช่นเคย แต่มันก็ไม่เลวร้ายอะไร ได้ทำเรื่องที่ชอบคือเขียนเรื่องสั้นส่งขายได้เงินมา1500บาท 1200 บาท พาเพื่อนไปเล่นสเก็ตหมด พบเพื่อนดีชวนไปฝึกพากย์หนังชอบมาก แต่แม่ พี่เป็นห่วงเกรงจะไม่ปลอดภัยจึงยุติ .. โอ้ในที่สุดก็จบมศ.5 ในปีที่มีข่าวข้อสอบรั่วทั้งประเทศ ..อยากเรียนมช.ก็สอบเข้าได้แต่เดินไป เดินมาไม่เท่าไหร่ก็กลับบ้าน เรียนไม่เป็นไม่จะรู้เรียนอย่างไร...คราวนี้แม่ดีใจบอกว่าดีลูกมันไกลมาเรียน กรุงเทพฯดีกว่า.. อนาคตมืดมน...โชคดีมีคุณน้าสะใภ้เป็นอาจารย์สอนวิทยาลัยครูพระนครศรีอยุธยาและแล้วเธอก็ก้าวสู่แวดวงครูนับตั้งแต่นั้นมา..

    ..เป็นนักศึกษาวัยรุ่นเต็มที่แต่งกายไม่ค่อยจะเป็นนักเรียนครูสักเท่าไหร่ เพราะชอบนุ่งกระโปรงยีน ค่อนข้างสั้นมาก (น้อยกว่านักศึกษาปัจจุบัน) คงเป็นเพราะหน้าตาแปลกๆจึงเป็นที่หมายปองของชายหมุ่มพอควรแต่ออกจะข้ามรุ่นเป็นรุ่นพี่ต่างสถาบันมากกว่า มีประสบการณ์เป็นนักศึกษาฝึกงาน พบนักกีฬา นักศึกษาฝึกงานรุ่นพี่สมใจค่ะชอบนักกีฬา ชอบดูกีฬา ชึวิตวัยนักศึกษาจะวนเวียนสนามกีฬา สนามศุภชลาศัย  เรียนจบแยกย้ายไปทำงานต่างก็เริ่มต้นใหม่.. ถึงป่านนี้คงอายุอานามเลย60ไปหลายแล้ว เรื่องเรียนไม่เท่าไหร่ เรียนภาษาอังกฤษ  ภาษาไทย สังคม ชีวะ พอที่จะออกไปทำมาหากินได้ แต่ชอบรับอาสาเขียนบทละคร ให้เพื่อนๆแสดง(ได้คะแนน) ชอบเขียนเรื่องสั้นๆขายได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ที่แน่ๆอยู่อยุธยาก็หลงใหลในความเป็นเมืองแห่งประวัติศาสตร์ ซึ้งในวรรณคดี โดยเฉพาะนิราศภูเขาทอง

        ถึงหน้าวังดังหนึ่งใจจะขาด    คิดถึงบาทบพิธอดิศร โอ้ผ่านเกล้าเจ้าประคุณของสุนทร.......

            ราวปี 2510 จังหวัดพระนครศรีอยุธยาไม่มีความซับซ้อนทางสังคม โดยเฉพาะถนนหนทาง สิ่งก่อสร้างมากเหมือนปัจจุบัน ยังสามารถไปนั้งตาลอยนึกถึงเรื่องราวในประวัตศาสตร์ ที่วัดไชยวัฒนาราม ที่ชวนคิดถึงตำนานความรักเจ้าฟ้ากุ้ง และเจ้าฟ้าสังวาลย์ ..เดินเก็บดอกลั่นทม (ลีลาวดี) นำมาเรียงร้อยเป็นเรื่องสั้น เรื่องฝากหลง ให้เพื่อนอ่านเพื่อนชอบมากส่งไปขาย ได้เงิน 2000 บาท หลงเป็นสุนัข พันธุ์ไทยผสม เราพบหลงที่วัดไชยวัฒนาราม หลงนั่งมองเดินตามไปถึงหอพัก เราไม่มีสิทธิเลี้ยงสุนัข... ในที่สุดมันกลายเป็นสื่อรักของชายหมุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งที่รักกันมากและจบลงด้วยความเศร้า ด้วยการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของหลงและหญิงสาวคนนั้น...จากวิทยาลัยครูพระนครศรีอยุธยาก้าวสู่มศว.มหาสารคาม มีวีรกรรมนักศึกษามากขอข้ามไปเพราะหนักไปทางนักไฮปาร์ค นักกิจกรรมนักศึกษา จนต้องจบที่มศว.ประสานมิตร จบสักทีต้องอำลาประเทศไทย (ป๋าแม่โล่งใจ)ไปใช้ชีวิตที่สหรัฐอเมริกา เกือบปี ..แต่ด้วยอะไรหลายอย่าง รวมถึงคิดถึงแฟน(มาช้าไปแฟนกราบลาไปแต่งงาน) สอบบรรจุเป็นครูครั้งแรกเป็นโรงเรียนเดียวเท่านั้น โรงเรียนท่าตูมประชาเสริมวิทย์..จากนั้นก็ก้าวสู่บทบาทศึกษานิเทศก์ เรียนต่อที่ จุฬาลง    กรณมหวิทยาลัย และการมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่น..เขาเป็นนายทหาร ชาวปทุมธานี ตลอดเวลา 23 ปี ที่บ้านเล็กๆจังหวัดนนทบุรีและที่จังหวัดสุพรรรบุรี เป็นสมบัติที่เขารัก เขาตั้งใจที่ทำทุกอย่างเพื่อเรา แต่เรากลับสนุกกับงานจนบางครั้งลืมที่จะดูแลเขา ทำให้ครอบครัวมีเพียงเราเท่านั้น        

     ( เป็นไงคะพอจะสนุกบ้างไหมคะ ถ้าอยากอ่านต่อ ตามไปอ่านเล่าเรื่องความรักนะคะ)    

        

[นาย ฐานิศวร์ ผลเจริญ]

• สวัสดีครับ อาจารย์ชัดเจน
• "เรื่องของชัดเจน" ถูกใจครับผม

[ชัดเจน ไทยแท้]

ขอบคุณทุกท่านเข้ามาอ่าน ถ้าอยากให้เขียนต่อบอกด้วยค่ะความจริงทำเป็นหนังสือแต่ไม่มีงบพิมพ์

อ.ฐานิศวร์ เข้าให้กำลังใจขอบคุณมาก

[นาย ฐานิศวร์ ผลเจริญ]

• สวัสดีครับอาจารย์
• แวะเข้ามาอ่านเพิ่มเติม น่าสนใจมากๆ ครับ
• เป็นประสบการณ์สอนพวกเราได้เลยครับผม
• เยี่ยมมาก อ่านแล้วก็อยากติดตามตอนต่อไป

[ครูจันทร์ทิวา จันทรมาศ]

อาจารย์คะ ชอบมาก เขียนให้อ่านต่อหน่อยสิคะ ดูรูปสาวน้อยที่ชายหาด แรกๆ เอ๊ะใครรู้สึกคุ้นๆนะ

[ชัดเจน ไทยแท้]

พอจะมีแฟนๆให้กำลังใจเขียนต่อบ้างนะคะ เขียนเล่าเรื่องความรัก ครูจันทร์ทิวา ตามไปอ่านดีใจจัง

[นางเตือนใจ ศรีหาคลัง]

ชอบเรื่องราวของอาจารย์มากค่ะจะเป็นคุณครู

ที่ดีเหมือนอาจารย์ค่ะ