เรื่องเล่าจากความจริง

ความทรงจำ ความเป็นอยู่และความหวัง

อดีต คือ ความทรงจำ มีทั้งความทรงจำที่ดีและความทรงจำที่เลวร้ายแต่ส่วนใหญ่เรามักจะจำได้แต่ความทรงจำที่ดีมากกว่า

ผมเกิดที่ หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ในอำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน จำได้ว่าตอนนั้น ถนนเวลารถวิ่งผ่านฝุ่นก็จะตลบไปหมด บ้านผมเป็นร้านขายของชำเล็ก ๆ ติดกับถนน หลังคาบ้านมุงด้วยใบตองซึ่งก็ไม่ต่างจากบ้านหลังอื่น

แม่ต้องตื่นตอนตีสามทุกวันเพื่อไปตลาดซื้อของกลับมาขาย ส่วนผมก็จะตื่นตอนตีห้าครึ่งเพราะแม่จะกลับมาพอดี ก็จะต้องช่วยกันจัดร้านและขายของ เป็นอย่างนี้ทุกวันตอนเด็ก ดูเหมือนจะเป็นเด็กขยันแต่จริง ๆ แล้ว ผมว่าคงเป็นเพราะสถานะการณ์บังคับมากกว่า

ครอบครัวไม่ได้มั่งมีอะไรแต่ก็พอมีกินทุกมื้อ ครั้งหนึ่งที่ยังจำไม่เคยลืม ตอนนั้นเด็กมากน่าจะอยู่ประมาณ ป.1 หรือ ป.2 เนื่องจากแม่ไม่มีเงินค่าขนมให้ แม่จึงเอามะละกอสุกหั่นใส่ถุงให้เอาไปกินแทน ซึ่งเราเป็นเด็กก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่ผมว่าตอนเด็กผมมีความสุขมากนะ เวลาเลิกเรียนเสร็จผมก็จะไปตามหาแม่ที่ไร่ทุกวัน เพราะว่าไร่ติดกับแม่น้ำ ทั้ง แม่ ลุง ป้า น้า อา รวมถึงเด็ก ๆ ก็จะพากันเล่นน้ำ มีความสุขมาก

ยิ่งนึกถึงเวลากลับจากไร่ เด็กเล็ก ๆ คนหนึ่งเดินตามหลังแม่ ไปตามคันนา ในบรรยากาศที่ตะวันพลบค่ำ นึกถึงทีไร ผมว่าเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความสุขจริง ๆ และนี่แหละคือ อดีต นี่แหละคือ ความทรงจำ

หลังจากเรียนจบ ปวส. ช่างไฟฟ้ากำลัง ความคิดตอนนั้นคือ หางานที่ได้เงินเยอะ ๆ เมื่อจบผมก็ได้งานทันที งานแรกในชีวิต ช่างซ่อมบำรุงเครื่องจักร อาจจะไม่ค่อยตรงสายที่เรียนมาเท่าไหร่ แต่ก็พอได้ใช้ความรู้บ้าง

เงินเดือน เดือนแรกได้หมื่นกว่าบาท คิดว่านี่แหละใช่เลยงานที่เราต้องการ ไม่รู้ว่าคนอื่น ๆ จะเป็นเหมือนผมหรือเปล่า เวลาเรามีเงินเยอะ ไม่รู้เป็นอะไร รายจ่ายมันมักจะเยอะตามไปด้วย เงินเก็บแทบไม่มี แต่ก็ยังดีพอมีเงินส่งทางบ้าน

ยิ่งทำเหมือนยิ่งไม่ใช่ การค้นหาตัวตนเริ่มมา แต่ผมว่า มันมาช้าไปหน่อยนะ ก็ต้องออกจากงานมาทำงานอิสระส่วนตัว จากเงินเดือนหมื่นกว่าบาท ตอนนี้เหลือพันกว่าบาทเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขกับอิสระที่ได้รับ แต่ในแง่ของความสำเร็จของชีวิต ถือว่าล้มเหลวสิ้นดี

การค้นหาตัวตน บางคนก็ใช้เวลาไม่มาก แต่บางคนก็ใช้เวลามากพอดู แต่สำหรับผม การได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบหรือว่าใช่สำหรับตัวเรา มันไม่มีคำว่าสายเกินไป ถึงแม้ต้องเสียเวลาในการค้นหาอยู่นานกว่าจะเจอ

นี่แหละคือระบบการศึกษาของไทย คือไม่ได้ต่อว่าแต่อยากจะสะท้อนให้เห็นว่า เด็กหลายคนที่เรียนจบมาด้านหนึ่งแต่กลับต้องไปทำงานอีกด้านหนึ่ง ในปัจจุบันยังคงมีอีกเยอะ เพราะตอนเราจบ ม.6 เรายังไม่รู้เลยว่าเราชอบ เราถนัดด้านไหน แต่เรากลับต้องเรียนตามกระแสสังคม ขอให้มีที่เรียน

ปัจจุบัน คือ ความเป็นอยู่ เป็นอยู่ในตัวตนของเรา บางคนอาจจะได้เป็นอยู่ในสิ่งที่อยากเป็น แต่บางคนก็ไม่ได้เป็นอยู่อย่างที่คิด

ตอนนี้ก็เริ่มมองเห็นภาพ การที่เราจะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ก็คือ คณิตศาสตร์ ผมอาจจะไม่ได้เก่งอะไรมากมาย เกี่ยวกับคณิตศาสตร์ แต่ความชอบมันมากมายเหลือเกิน การที่เราจะได้ทำงานที่เกี่ยวข้องกับคณิตศาสตร์ มันก็คงพอจะทำให้เรามีความสุขกับการทำงานนั้น

อนาคต คือ ความหวัง ความหวังที่อาจจะเกิดขึ้นจริง หรืออาจจะไม่เกิดขึ้นเลย เคยได้ยินบทความบทหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนแต่ง เขาบอกว่า ร่างกายอยู่ได้ก็เพราะอาหาร แต่จิตใจอยู่ได้ก็เพราะความหวัง คิดว่าทุกคนก็คงมีความหวังแต่อาจจะแตกต่างกันไป

ความหวังสำหรับผม คงไม่ใช่ความหวังที่ยิ่งใหญ่อะไร ได้ทำในสิ่งที่ชอบ มีการงานและครอบครัวที่ดี ซึ่งหลายคนก็คงหวังไว้เหมือนกัน ใครจะหวังสิ่งใดไว้ก็ขอให้สมปราถนากันทุกคนก็แล้วกัน ขอบคุณครับที่พยายามอ่าน สาระอาจจะไม่มากแต่ก็เขียนจากใจ

pittaya

เขียนใน GotoKnow โดย pittaya
ใน เปิดใจไปกับ pittaya

คำสำคัญ (Tags): #pittaya77#การศึกษา#นวัตกรรมการศึกษา#นวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการศึกษา#นักศึกษา ป.บัณฑิต (สควค.)#รหัส 54...#สื่อการเรียนการสอน#แบบเรียนสำเร็จรูป

หมายเลขบันทึก: 438444เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 16:08 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:42 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (59)

เด็กชายเคมี

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 22:21 น. ()

สวัสดีครับ คุณ pittaya 77

ไม่มีคำว่าสายกับการที่เราจะเริ่มต้นสิ่งดีๆในชีวิต

อนาคตจะเป็นอย่างไรไม่มีใครกำหนดให้เราได้นอกจากตัวเราเอง

ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ ฉบับนี้ได้สอนอะไรให้กับผมมากมาย

สู้ต่อไปนะครับ ขอบคุณครับ

konnarak

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 22:42 น. ()

สวัสดีคะ พี่ pittaya

ดิฉันก็คิดเหมือนกันกับพี่ ไม่มีคำว่าสายเกินไปที่เราจะเริ่มต้นไหม

อย่างที่พี่บอกร่างกายอยู่ได้ก็เพราะอาหาร แต่จิตใจอยู่ได้ก็เพราะความหวัง

ถ้าเราไม่มีความหวัง เราจะอยู่เพื่อใคร เราจะอยู่เพื่อตัวเองหรือคนอื่น

อนาคตอยู่ที่เรากำหนด เราสามารถเลือกได้ แต่เราจะเลือกอะไรขึ้นอยู่ที่เรา

ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ ฉบับนี้คะ

Bio_Zen

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 23:24 น. ()

สวัสดีครับ คุณ pittaya

"การได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบหรือว่าใช่สำหรับตัวเรา มันไม่มีคำว่าสายเกินไป"

เห็นด้วยครับอย่างน้อยชีวิตที่ใช้ไปมันก็ได้อะไรมาหลายอย่าง มันไม่เห็นเปล่าครับ

Mr.cartoon

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 23:25 น. ()

สวัสดีครับ คุณ pittaya ไม่มีคำว่าสายสำหรับการเริ่มต้นสิ่งใหม่ครับ ให้กำลังใจครับ

Quantumphysics

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 23:44 น. ()

สวัสดีครับ พี่pittaya

ความหวังทำให้เราอยากจะก้าวไปอนาคตจริงครับ

อันนี้เห็นด้วย เหมือนว่า จะรู้ว่าทำวันนี้เพื่ออะไร

แต่หากเราหวัง ไปยึดมากไป อาจจะไม่ดีหรือเปล่าครับ

หากผิดหวังอาจทำให้จิตใจล้มเหลวหรือเปล่าครับ

หรือว่า อาจจะหวังเล็ก ๆ พอประมาณให้กระชุ่มกระชวย

ยินดีกับว่าที่ ครูพี่ pittaya นะครับ ได้ทำงานที่ตัวเองชอบ

และ ขอให้ผลิตเด็กดี เยอะ ๆ นะครับ

ขอบคุณครับ

dekdeeka

เขียนเมื่อ 8 พฤษภาคม 2011 00:08 น. ()

สวัสดีค่ะ พี่ก้อง วิชาการผสมความธรรมชาติลงตัวมากๆๆกับบทความบทนี้ ชอบค่ะชอบค่ะ แต่อย่าลืมมาอ่านของเราด้วยน่ะค่ะ ขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

Ongkuleemarn

เขียนเมื่อ 8 พฤษภาคม 2011 01:03 น. ()

สวัสดีครับ ว่าที่คุณครู pittaya ;)...

ครูมีคำแนะนำครับ

๑. ครูเฝ้ารอการเปลี่ยน "รูปประจำตัว" ครับ อย่างใจจดใจจ่อด้วย

๒. คำเน้น นอกจากเป็นสีแล้ว อาจจะใช้ "ตัวหนา" ช่วยได้ครับ

๓. ย่อหน้าตามหลักการพิมพ์เอกสารอาจจะไม่ต้องใช้ครับ ชิดซ้ายเลยก็ได้นะครับ

๔. บรรทัดสุดท้ายของบันทึก เว้นเพียง ๑ บรรทัดก็พอครับ มิฉะนั้น ช่องว่างมากเกินไป

๕. พบคำผิด เช่น "เร็วร้าย" แก้เป็น "เลวร้าย" , "แหล่ะ" แก้เป็น "แหละ"

ลองแก้ไขนะครับ

"... ไม่มีทางสายใดยาวเกินกว่าสองเท้าที่ก้าวไม่หยุด ...

ขอให้กำลังใจครับ ;)

koon_chadaporn

เขียนเมื่อ 8 พฤษภาคม 2011 09:17 น. ()

สวัสดีคะพี่ pittaya

ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันเรื่องราวดีดีนะคะ

weat_it47

เขียนเมื่อ 8 พฤษภาคม 2011 10:50 น. ()

สวัสดีครับคุณ pittaya

การค้นหาตัวตนของเราาจใช้เวลาไม่เท่ากัน แต่ก็ต้องหาให้เจอครับ

เพราะมันเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขเมื่อหาเจอครับ สู้ๆ

ขอบคุณครับ

kungnang

เขียนเมื่อ 8 พฤษภาคม 2011 11:25 น. ()

สวัสดีค่ะคุณ pittaya

ร่างกายอยู่ได้ก็เพราะอาหาร แต่จิตใจอยู่ได้ก็เพราะความหวัง

ฉันเห็นด้วยกับประโยคนี้เป็นอย่างยื่ง คนเราอยู่ได้เพราะความหวังจริงๆคะ

ขอเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปคะ

Nooyui

เขียนเมื่อ 8 พฤษภาคม 2011 11:47 น. ()

สวัสดีค่ะคุณ pittaya

คนเราอยู่ได้ด้วยความหวังทั้งนั้นแหละค่ะ

ขอเป้นกำลังใจในการก้าวไปสู่เส้นทางตามที่หวังไว้นะคะ

ขอบคุณค่ะ

parrot

เขียนเมื่อ 8 พฤษภาคม 2011 12:21 น. ()

สวัสดีค่ะ พี่ pittaya

ไม่มีคำว่าสายเกินไปสำหรับคนที่ลุกขึ้นมาสู้อีกครั้ง เป็นกำลังใจให้ค่ะ

pittaya