หัวใจเกือบสลาย.....ของครอบครัวฉัน

เมื่อรุ่งสร่างของวันนี้ฉันต้องตกใจตื่นด้วยเสียงโทรศัพท์ของน้องชายที่กำลังจะออกไปซื้อน้ำแข็งมาขายตามกิจวัตรของเขา ฉันลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ตอนตีสามกว่า ๆ เสียงตามสายกระซิบอาจเพราะไม่อยากให้ใครคนหนึ่งได้ยิน "ลงมาข้างล่างหน่อย ไลหมานถูกรถชน" ปากของฉันก็มูจับทันที แล้วก็วางสายลงมาข้างล่างทันที

การเดินผ่านที่นอนใครบ้างคนทำให้ฉันต้องเงียบที่สุด...! แต่ก็ต้องทำใจเพราะต้องเปิดประตูเพื่อออกไปยังบ้านพี่ชาย ที่กำลังเป็นลมล้มพับเพราะเพื่อนลูกชายคนสุดท้องโทรมาบอกว่า หลานฉันอยู่โรงพยาบาลยังไม่รู้ว่าเป็นอะไรมากหรือปล่าว...."เป็นไรมากหม่ายบัง" ฉันนั่งลงข้าง ๆ พี่ชายที่หน้าซีดแววตาที่คล้อด้วยน้ำตาบอกถึงความกลัว

"หม่ายรู้ให้จ๊อดกับเชษไปแลแล้ว" สี่คนที่รู้เรื่องพยายามที่จะโทรหาเพื่อสอบถาม น้องชายฉันยังไม่ไปซื้อน้ำแข็งเพราะจะโทรบอกพี่คนโตของบ้านนี้ ฉันโทรหาคนรองที่เป็นผู้หญิง ว่าให้มาที่บ้าน เสียงปลายสายดูเป็นกังวล แต่ไม่อยากให้ตกใจไปมากกว่านี้เลยบอกแค่ว่ารถเชี่ยว..........

"มึงไปแลหลานที่ตะ กูไม่หานไปแล" พี่ชายฉันบอก ถึงไม่บอกฉันก็ต้องไปเพราะนี่คือหน้าที่หลักยามที่บ้านมีเรื่องต้องเข้าโรงพยาบาล(อดีตที่เคยทำ) สุดท้ายฉันเดินกลับเข้าไสวนทางกลับใครบางคนที่เราไม่อยากให้รับรู้ ก็ไม่บอกอะไร เราก็ปิดเธอไม่มิดเ พราะเธอเดินออกไปที่หน้าบ้าน สงสัยว่าทำไมน้องชายยังไม่สตารทรถ

เสียงเธอร้องไห้ดัง ทำให้ฉันที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าต้องวิ่งลงมาก่อนด้วยเป็นห่วงกลัวเธอจะเป็นลม แล้วฉันก็วิ่งไปหาจับแขนที่สั่นเทาของเธอบอกว่า เข้าบ้านเดี๋ยวฉันไปดูหลานเอง....

ฉันขี่รถพ่วงพาพี่ชายมุ่งหน้าสู่โรงฆ่าสัตว์ที่ใกล้บ้าน(ฉันเรียกอย่านี้ตลอดหลังจากการตายของหลานฉันสองคนเพราะความชุ่ยของที่นี่) "มึงเข้าไปแลให้เห็นกับตานะกูไม่หานเข้าไป" พี่ชายบอก

พลางที่ขับรถในใจก็คิดว่า ขอแต่อัลเลาะห์อย่าได้มีอะไรเลย ฉันกลัวคนข้าง ๆ และเธอที่บ้านจะทำใจไม่ได้ แล้วพระเจ้าก็ให้ตามคำขอนั้น

ฉันจอดรถหน้าโรงฆ่าสัตว์ แล้วเดินมุ่งหน้าสู่สถานที่ฉุกเฉิน สายตามองไปรอบ ๆ ระหว่างเดินเห็นวัยรุ่นมากมายวุ่นวายไปหมด แล้วหลานฉันล่ะ ไลหมานอยู่ไหน รีบสาวเท้าอย่างไม่รู้ตัว ด้วยสายตาที่ไม่มีแว่นทำให้ฉันมองเห็นไม่ชัดและด้วยความืด มีเด็กผู้ชายสูง ๆ ยืนอยู่ตามตังมีผ้าก๊อตสีแดงแต้มติดเต็มไปหมด ที่หัวก็มี คล้าย ๆ กับหลานฉัน หัวใจฉันชื่นขั้นมาทันที่

พอเดินเข้าไปใกล้ ๆ ไม่คิดอะไรแล้วรู้อย่างเดียวฉันต้องพาหลานฉันกลับบ้านเพื่อไปหาพี่ชายให้ได้ พลันมือก็คว้าแขนหลานเบา ๆ "ไปกลับบ้านปะรออยู่ แก่ก็รอ มะก็รออยู่ ทุกคนเป็นห่วงรู้ไหม" "ครับ" หลานรับคำแล้วก็เดืนตามอย่างว่าง่าย "เราไม่เอายาทีเพราะไม่มีเบี้ย" "ไม่พรือเดี่ยวให้บังมาเอา"

ฉันจูงหลานมาถึงหน้าบัง สายตาที่มองต่างจากเมื่อครู่นี้อย่างเห็นได้ชัด "กูนึกว่าต้องเสียลูกไปอีกแล้วหล่าว"

แล้วฉันก็พาหลาน พี่ชาย ตัวเองกลับบ้าน ตามหลังฉันด้วยเสียงของเพื่อน ๆ หลานว่าน้าขับรถดี ๆ นะ ฉันตอบกลับไปว่า "พวกเธอก็กลับบ้านได้แล้วพ่อแม่รออยู่" "ครับ"