รักที่โอบอุ้มเราไว้ในโลก (2-107)
วันนี้ตอนกลางวันรู้สึกหิวผิดปกติ....
ปกติแล้วจะไม่ค่อยได้ทันหิว เพราะมักจะโดนเสียง “ตู๊ดๆๆ” ของอินเตอร์คอมหน้าห้องเรียกให้สะดุ้งโหยง เนื่องจากผู้เขียนสิงสถิตอาศัยอยู่ชั้น 5 ของบ้าน การติดต่อสื่อสารของครอบครัวนี้จึงต้องใช้อินเตอร์คอมที่ติดไว้ระหว่างชั้นสื่อสารกัน (เดินขึ้นลงกันไม่ไหว)
เสียง ”ตู๊ดๆๆ” ที่คุ้นเคยนี้เป็นเสียงเรียกจากพี่สาวที่จะต้องคอยโทรมาตามว่า “กินข้าวได้แล้ว ลงมาเร็วๆ” พี่สาวรู้นิสัยน้องสาวว่าชอบอู้ไม่ค่อยยอมลงมาทันทีที่เรียก ต้องสำทับว่า “ลงมาเร็วๆ”
วันนี้เกือบบ่ายโมงแล้ว รู้สึกท้องร้อง เงยหน้ามองนาฬิกา ... อ้าว...ทำไมวันนี้พี่สาวไม่เรียก หรือว่าชักเบื่อไม่อยากตามแล้ว ต้องคอยเรียกเด็กโข่งให้มากินข้าวทุกวัน คงเหนื่อยแล้ว...อย่ากระนั้นเลย ลงไปเองก็ได้ ก็มันหิวแล้วนี่
พอลงไปด้านล่างจึงได้ทราบว่าพี่สาวและพี่เขยไม่อยู่ออกไปธุระนอกบ้าน เหลือหลานสาวอยู่คนเดียวเฝ้าโยงหน้าร้านอยู่ ความหิวทำให้ไม่ได้ซักอะไรมากนัก รีบจัดการอาหารกลางวันที่มีอยู่...
กลับขึ้นมาทำงานของตัวเองต่อจนเย็น ระหว่างกำลังเพลิดเพลินกับการทักทายเพื่อนในโลกออนไลน์ เสียง “ตู๊ดๆๆ” ก็ดังขึ้น...ถี่ๆๆ คราวนี้กระวีกระวาดลุกขึ้นเพื่อไปรับสาย
....รู้สึกดีใจที่ได้ยินเสียงนี้...อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน....
แต่ก่อนนั้นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงจะเฉย ๆ บางครั้งกำลังทำงานเพลิน ๆ ก็จะรู้สึก “รำคาญ” เล็ก ๆ ด้วย แต่ครั้งนี้...ต่างไปจากที่เคย...
พี่สาว : ฮาโหล ๆ พี่สาวเธอมาแล้วนะ ลงมากินข้าวได้แล้ว ลงมาเร็วๆ (ประโยคเดิม...อิอิ)
ผู้เขียน : จ้า...เจ้ไปไหนมาอ่ะ วันนี้...
พี่สาว : ไปธุระกับเฮีย (พี่เขย) ลืมบอกเธอไว้ สงสารจังเลย...
ผู้เขียน : อ้าวววว....สงสารทำไม...
พี่สาว : ก็สงสารว่า...วันนี้พี่สาวไม่อยู่ไม่มีใครตามกินข้าว อดหัวโตเลยเป็นไงล่ะ...ฮ่าๆๆๆ
ผู้เขียน : อิอิ...ลงไปเดี๋ยวนี้เลย เย็นนี้มีอะไรกินอ่ะ...หิวๆๆๆๆ
พี่สาว : ลงมาละกัน ของชอบเธอทั้งนั้น...ลงมาเร็ว ๆ ...
ตอนแม่จากไปเมื่อปี 2548 เคยคิดกลัวว่าต่อไปจะอยู่อย่างไร อยู่กับใคร ไม่มีคนที่เรารัก รักเรา เอื้ออาทรเราแล้ว คนขี้อ้อนอย่างเราจะอยู่ได้อย่างไรกัน เมื่อย้ายมาอาศัยกับพี่สาวคนโตและครอบครัว กลับไม่เคยรู้จักคำว่า “เหงา” อีกเลย
รู้สึกขอบคุณความรัก เมตตา อาทรของพี่สาวพี่เขย หลาน ๆ ที่ต้อนรับสมาชิกเช่นเรา...โลกนี้ไม่ได้เหงาหรือน่ากลัวอะไร เพราะยังคงมีคนที่รักเราและเรารักเขาเหล่านั้น...ความรักนี่เองที่โอบอุ้มเราไว้ในโลก...
อย่าลืมทะนุถนอมรัก และแสดงให้เห็นว่าเรารู้สึกซาบซึ้งขอบคุณต่อความรักความอาทรที่คนรอบข้างมีต่อเรานะคะ
“กินข้าวได้แล้ว ลงมาเร็วๆ” คิดถึงประโยคนี้แล้วให้ได้ยิ้ม....อยู่นานสองสามนาน
ขอบคุณความรักจากเจ้นะจ้ะ
รักเจ้จัง!!!
ความเห็น (28)
- สวัสดีค่ะ
- "... อย่าลืมทะนุถนอมรัก และแสดงให้เห็นว่าเรารู้สึกซาบซึ้งขอบคุณต่อความรักความอาทรที่คนรอบข้างมีต่อเรานะคะ...."
- ค่ะบางครั้งเราลืมดูแลตอบ กับคนที่รักเรา แต่เรากับไปวิ่งไล่ตามดูแลคนที่ไม่ใส่ใจที่จะดูแลเราอย่างจริงจัง
- ขอบคุณข้อความที่กระตุ้นเตือนนี้ค่ะ
- สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก
-
...บ่อยครั้งกว่าที่เราจะรู้ซึ้งถึงคุณค่าบางสิ่งก็ต่อเมื่อต้องสูญเสีย...
คิดได้แล้วเสียดายเสียใจคงไม่มีประโยชน์นะคะ - คิดถึงพี่สาวที่บ้านเหมือนกันค่ะ บางทียกมาให้ถึงห้อง...นี่คือความโชคดีของชีวิต
ที่มีแม่คนที่สองถึงสองคน - อ่านบันทึกนี้รู้สึกอบอุ่นไปด้วยค่ะ
- ขอบพระคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
- อ่านบันทึกน้องแล้วชักหิวข้าวหมือนกัน
- เขียนได้น่าอ่านเหมือนเดิม...ยินดีด้วยนะคะกับความสุขคามอบอุ่นใจที่ได้รับ
- หายไปนานรู้มั้ยว่ามีพี่อีกคนที่คิดถึงน้องอยู่นะคะน้องคนไม่มีรากที่น่ารัก
พี่หญิงปิงอิงอุ่นรักจ๋า อ่านแล้วรู้สึกอิ่ม ยิ้มในใจ โลกนี้มิเหงาเพราะมีคนที่เรารัก นะคะ :)
- ถ้อยคำธรรมดาจากคนที่ห่วงใยเราอย่างจริงใจทำให้อบอุ่นภายในอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ค่ะ
- รู้สึกซาบซึ้งในความสัมพันธ์ของพี่น้องที่เหลืออยู่ในโลกใบนี้หลังจากที่สูญเสียผู้กำเนิดไปค่ะ อ่านบันทึกนี้แล้วเหมือนอ่านตัวเองไปด้วยค่ะ เพราะเหลือน้องชายอยู่คนเดียว แม้เขามีครอบครัวแล้ว แต่ก็มักเรียกให้ไปเที่ยววันหยุด วันสำคัญต่าง ๆ อยู่เสมอค่ะ
- จะหมั่นดูแลรักษาความรักที่เหลืออยู่นี้ให้มั่นคงและยาวนานค่ะ
- ขอบคุณมากมายค่ะ
ได้อ่านเรื่องของน้องแล้ว
คิดถึงความหลังฝังใจที่มีต่อพี่ชาย
เลยเอามาเขียนบ้าง
เรื่องมันเกิดนานมาแล้ว
ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆของน้อง ที่ทำให้คนแก่จำความหลังได้ครับ
ÄÄÄÄÄÄ......ยายธีเหงามากๆเลย..ชีวิตที่ปราศจาก..คนที่รักเราและอุ้มชู...ให้เราระเริงอยู่ในโลก..มายากล..ลูกนี้..หลง..และระเริง...ไฝ่หารัก...รักๆๆๆนั้นยิ่ง..กว่าสิ่งใด...(ทั้งๆที่ยังมี"ตา..ตี..ตรา"อยู่อีกทั้งคน..อ้ะะะๆๆ)....ลองกลับไป..อีกฝั่งโลก.เรียกร้องหาความรักและความอบอุ่น...อ้ะๆๆ....เลยไปเจอตอ..ทำให้ได้คิด....."น้องสาว"พูดว่า....ก็ทำได้แค่นี้...กินข้าวไหม..ปลาทู..ซื้อมาให้..อยู่ใต้ช่องแข็ง"..ไม่งง..อีกต่อไป...อีกฝั่งโลก...ต้องเดินไป..ซื้อปลามากินเอง..และนั่งกินอยู่คนเดียว...เหมือนอีกฝั่งโลก..ผิดกันบางครั้ง..บางครั้งบางคราวเท่านั้น.....ÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄÄ...คิดถึงค่ะ..ยายธี
โลกนี้ไม่ได้เหงาหรือน่ากลัวอะไร เพราะยังคงมีคนที่รักเราและเรารักเขาเหล่านั้น...ความรักนี่เองที่โอบอุ้มเราไว้ในโลก...
ชอบประโยคนี้มากนะครับ ..คุณคนไม่มีราก
...
มีความสุขในการใช้ชีวิต ทุกวัน นะครับ
เป็นกำลังใจให้จบ ปริญญาเอกไวไว นะครับ
แล้วจะรอชอบภาพแห่งความสุขของคุณคนไม่มีรากภาพนั้น
อย่างลืมนำมาแบ่งให้ชื่นชมความสำเร็จของชีวิต อีกมุมหนึ่งของคุณคนไม่มีรากด้วย นะครับ
สวัสดีค่ะพี่
ลำดวน
ได้ข้อคิดจากพี่ด้วยเช่นกันค่ะ..."บางครั้งเราลืมดูแลตอบ กับคนที่รักเรา แต่เรากับไปวิ่งไล่ตามดูแลคนที่ไม่ใส่ใจที่จะดูแลเราอย่างจริงจัง..."
ดังนั้นเราควรหยุดและมีเวลาใส่ใจกับคนที่รักเราอย่างแท้จริงด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะอ.
ธรรมทิพย์
อ่านแล้วได้ยิ้มละมุนละไมไปด้วยค่ะ
และจริงดังที่อาจารย์กล่่าวค่ะ... เรามักจะเห็นคุณค่าของสิ่งใดคนใดก็ต่อเมื่อเราสูญเสียไป...เสมอเลย
ขอบคุณข้อคิดดี ๆ ค่ะ
สวัสดีครับอาจารย์
แหะ แหะ สงสัยกำลังปั่นวิทยานิพนธ์จนลืมเรื่องราวอื่น ๆ ไป
เอาใจช่วยให้บรรลุผลเร็ว ๆ นะครับ...
สวัสดีค่ิะพี่
Preeda
พี่ดาที่เป็นพี่สาวคนหนึ่งที่น้องไม่เคยลืมเลยค่ะ
ต้องขอโทษพี่ด้วยค่ะ เพราะช่วงนี้มีเวลาน้อย ได้แต่เขียนบันทึกไว้ แต่ไม่ค่อยมีโอกาสมาตอบคอมเม้นท์ไว้ค่ะ
ด้วยความระลึกถึงยิ่งค่ะ
สวัสดีจ้ะน้อง LA
พี่เคยเขียนไว้หลายที่นานมากแล้วว่า... ปุถุชนนั้นจะรู้สึกมีความสุขเมื่อ "ได้รัก" และ ได้รู้ว่าเรา "เป็นที่รัก"
น้องว่าจริงไหมจ้ะ
สวัสดีค่ะคุณ
Sila Phu-Chaya
ดีใจที่ได้ทักทายค่ะ
สายสัมพันธ์ที่แนบแน่นและตัดอย่างไรก็ไม่ขาดในความคิดของคนไม่มีรากคือ..."สายใยของการเป็นพี่น้อง" ค่ะ
รู้สึกดีใจที่มีพี่น้องมากมาย และถูกพ่อแม่สอนมาตั้งแต่จำความได้ว่า "พี่น้องต้องรักกัน เพราะในโลกนี้หากพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว ก็จะมีพี่น้องนี่แหละที่จะรักและจริงใจกับเราอย่างไม่มีเงื่อนไขและไม่เปลี่ยนแปลง"
ขอบคุณค่ะ ระลึกถึงเสมอค่ะ
แอบไปกด ชอบ ใน FB บ่อย ๆ ค่ะ
พี่
คนบ้านไกล คะ
ตามไปอ่านแล้วบันทึกของดีใจที่มีพี่ แล้ว ชอบค่ะ
ดีใจที่ได้ช่วยทำให้สายใยของพี่น้องได้ถักทอหนาแน่นขึ้นค่ะ
ความดีความงามของคนเราควรหมั่นคิดถึงบ่อย ๆ ...นะคะ
เรียน อาจารย์คนไม่มีราก
สายสัมพันธ์พี่น้อง มีความอบอุ่น มีความผูกพัน เอื้ออาทร ที่ใครก็ตามกระทำต่อกันก็ยังสู้ความเป็นพี่น้องไม่ได้ครับ
อ่านแล้วมีความสุขตามไปด้วยครับ
อรุณสวัสดิ์เสาร์สุขสงบค่ะพี่หญิงปิง
"พี่น้องต้องรักกัน เพราะในโลกนี้หากพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว ก็จะมีพี่น้องนี่แหละที่จะรักและจริงใจกับเราอย่างไม่มีเงื่อนไขและไม่ เปลี่ยนแปลง"
ชอบจังค่ะ มานั่ง เดิน นอน ยืน ยัน ว่า ใช่เลย ไม่มีมากไป ไม่มีน้อยไป ถูกใจ ใช่เลยค่ะ ดีใจที่มีทั้ง พี่ น้อง .. แล้วคนที่เป็น ลูกโทน ล่ะคะพี่ อย่างหลานเจ้าตาปั๋ง นี่ เค้าเคยเปรยออกมาแก้ตัวเวลาซนหนักว่า " ก็ใช่สิ อาปิ๊ มีพี่น้องมากมาย"
นอกจาก "เวลา"แล้ว
พี่คิดว่า
"ความรัก" จากคนที่รักเรา หรือเรารัก หรือรอบข้าง นั่นแหละนะคะที่...ทำให้คนแต่ละคน
มีความสุขยามสุข
ลุกขึ้นมาใหม่ยามล้ม
เป็นโอสถ เยียวยา...
สวัสดีค่ะคุณ
แสงแห่งความดี
ดีใจที่ชอบประโยคเชย ๆ ของคนไ่ม่มีรากค่ะ
และขอบคุณสำหรับกำลังใจจากมวลมิตร...
เรื่องภาพนั้น นิสัยส่วนตัวก็ไม่ค่อยชอบลงภาพตัวเองค่ะ เพราะไม่เห็นว่าน่าดูอะไรนัก ชมภาพวิวทิวทัศน์ ใบไม้ใบหญ้าดีกว่าค่ะ ฮา ๆ
ฝากความรักและระลึกถึงให้หลานทั้งสองคนด้วยนะคะ
คุณ
หนานเกียรติ
ขอบคุณกำลังใจที่คอยมากระตุ้นเตือนค่ะ
สวัสดีค่ะท่านผอ.
พรชัย
ดีใจที่ชอบและมีความสุขค่ะ
เป็นความสุขใจอย่างหนึ่งของผู้เขียนบันทึกแทบจะทุกคนนะคะ...ที่ว่าเมื่อคนอ่านบอกว่าชอบและมีความสุข...เราก็สุขใจไปด้วย
ขอบคุณค่ะ
จ้ะน้อง LA
คนมีพี่น้องมากก็ได้เปรียบล่ะนะ...ยืนยันด้วยคนจ้ะ
ส่วนคนไม่มีพี่น้อง ก็...ไม่รู้จะว่าไงดี....
เห็นใจจริง ๆ ฮา ๆ
สวัสดีค่ะพี่
ภูสุภา
เห็นด้วยกับข้อความของพี่ที่ว่า...
"ความรัก" จากคนที่รักเรา หรือเรารัก หรือรอบข้าง นั่นแหละนะคะที่...ทำให้คนแต่ละคนมีความสุขยามสุข ลุกขึ้นมาใหม่ยามล้ม เป็นโอสถ เยียวยา..."
และขอให้เราทุกคนได้มีโอกาสได้ รัก และ ได้เป็นที่รัก ...นะคะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคนไม่มีราก
- ขอบคุณบันทึกดีๆที่ทำให้มีรอยยิ้มค่ะ
อ่านไปก็นึกภาพตามไปด้วยครับ
ได้อมยิ้มไปด้วยครับ
สวัสดีค่ะพี่คนตัดไม้
วันนี้ก็เ้ข้าไปจุฬา ฯ ค่ะ แต่ีต้องกลับมาคุยกับ Co-adviser เลยไม่ได้แวะไปเยี่ยมพี่ค่ะ