สมัยผมเรียนจบใหม่ ๆ ผมนึกไปเองว่า
ผมมีความรู้เก่งกว่าใคร ๆ
โดยเฉพาะชาวบ้านที่ผมต้องทำงานด้วย
ทำไม ? ชาวบ้านแถบอีสาน บ้านนอกคอกนา จริงนะ
บอกให้ดูแลสุขภาพแล้วก็ไม่เชื่อ
พอป่วยมาก็บอกว่าไม่รู้....ไม่เข้าใจ
ผมไม่เคยรักงานที่ทำ...ชาวบ้านที่อยู่ด้วย
ผมทำมันไปเรื่อย ๆ ไม่มีชีวิตและความรักกับสิ่งที่ทำ
ถ้ามีโอกาสที่ดี ผมคงไม่มาเป็นหมออนามัยหรอกนะ
เป็นวิชาชีพด้านสุขภาพระดับล่างสุดของกระทรวง
นานวัน จู่ ๆ ผมกลับมีความสุขและความรักกับงานที่ทำ
ผมได้กำไรจากงานที่ทำ...อุ่นใจอย่างประหลาดในยามท้อแท้
ชาวบ้านทุกคนรัก และต้องการผม
ข้างหน้าของผมมีโอกาสได้ทำดีทุก ๆ วัน
ตอนนี้ ผมกราบไหว้ชาวบ้านทุกคนโดยไม่ยากเย็น
และไม่เสียศักดิ์ศรี
ทุกคนเป็นครูของผม...เป็นคนในครอบครัวของผม
คุณค่าของคนไม่ได้อยู่ที่เปลือกที่ห่อหุ้ม
การอยู่เพื่อคนอื่น...ได้ทำงานที่เรารัก
ผมเห็นทุกชีวิตที่มีคุณค่า
และไม่มีชีวิตใดเลยที่จะต้อยต่ำไปทุกเรื่อง
การเข้าใจชีวิตผู้อื่น...ทำให้ผมเข้าใจตัวเอง...เข้าใจโลก
งานของผมอาจไม่เติบโตทางตัวเลข
แต่ยิ่งใหญ่มากมายต่อจิตใจผม
มนุษย์ทุกคนอาจไม่มีเป้าหมายของชีวิต
ทั้งที่อายุ และตำแหน่งก็มากมาย
แต่ชาวบ้านทุกท่าน...มอบโอกาส
ให้ผมมีเป้าหมายของชีวิต
ชาวบ้านทุกคน คือ สิ่งมหัศจรรย์ต่อชีวิตของผม
ขอบพระคุณมากครับ
....ขอให้คุณทิมดาบ..มีความสุขและประสพแต่ความสงบแห่งจิตใจ....และน้ำตาจงเหือดแห้งไป..กลายเป็น..ห้วงมหรรนพสายใยความรักแห่งนที....(จนกว่าชีพชีวันจะบัล...ลัย..ด้วยสายรักจาก..นทีชล)...ยายธีจ้ะ
ขอให้เราคิดดูว่าในชิวิตของเราคนหนึ่งอย่างเก่งก็อยู่ได้ 75 ปี
เกินนี้ไปถือว่าเป็นกําไรชิวิต ขอเป็นกําลังใจให้ตลอดไป...
เ
กินนี้ถือว่าเป็นกําไรชีวิตทําไมเราจะเสียเวลาครุ่นคิดเรื่องไร้สาระ