หวังดีแต่ประสงค์ร้าย..(หรืออย่างไร?)

          ท่ามกลางอากาศที่แปรปรวน และความรวนเรของธรรมชาติที่บาดใจ บาดความรู้สึกใครหลายคน... หลายคนในเวลาเดียวกันที่กำลังต่างหน้าที่ และต่างความรู้สึก ทจึนามิ กับ ภัยพิบัติภาคใต้ และอากาศหนาวเหน็บทั่วเมืองไทย  มันเกิดอะไรขึ้น.. ความพินาศซ้ำซาก ความสูญเสียที่เกิดขึ้นกับมวลมนุษยชาติ.. ธรรมชาติกำลังจะบอกอะไรเรา?..

ความไม่แน่นอน มันคือความแน่นอน เกิดขึ้นเมื่อไหร่ ไม่รู้ ไม่มีใครชี้วัด กำหนดได้ แม้แต่แผ่นดินไหวที่เขย่าขวัญคนไทยทั่วทุกภาค.. ธรรมชาติกำลังจะสอนเราเรื่องอะไร?... มันเป็นของมันอย่างนี้ อุตุพยากรณ์ก็ไม่สามารถที่จะชี้ชัดในอิทธิพลของจักรวาลได้ทุกเรื่องราว มีเพียงข่าวที่อ่านออกหน้าโทรทัศน์ที่ใช้คำว่า "คาดว่า..." นั่นแหละคือคำพยากรณ์!!!

รถคันเก่าคร่ำเข้ามารอรับได้เวลาพอดี แต่ละคนแต่ละงาน เมื่อเชิญก็ต้องมาทำงาน ซึ่งเป็นงานที่รักและมีความสุขยามได้ใกล้ชิดคนป่วยไข้ ได้สัมผัส ได้จับมือ ได้ให้ธรรมะ ข้อคิดต่างๆ ในทุกรูปแบบของเพื่อนที่ร่วมอยู่ ร่วมเป็น ร่วมตาย กับเราในชาติภูมิ และในโลก ซึ่งแต่ละคนถือว่าเป็นทรัพยากรที่สำคัญของโลกเลยทีเดียว...

การมาไม่สำคัญเท่ากับการจากไป.. ซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะทำอะไรให้กัน เลือกแต่สิ่งที่ดีดีก่อนที่จะให้กำลังใจในครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินทางไกล และจากไปแสนนาน...

นี่แหละคือพันธสัญญากับหัวหน้าตึกผู้ป่วยแต่ละตึกที่เราต้องเข้ามาช่วยกัน มาทำงานเป็นทีมในการดูแลผู้ป่วยและผู้เยี่ยมไข้..กำลังใจจากใจที่ต้องการจะมอบให้โดยไม่มีเงื่อนไข   หลายครั้งที่โดนญาติผู้ป่วย ผรุสวาท หยาบคาย กับพยาบาลบและนักบวช  ต่อหน้าธารกำนัล.. เป็นธรรมดาของชีวิตที่มีความเห็นหรือทิฐิต่างกันไป.. มองกันไปคนละเรื่อง

หนุ่มน้อยวัยรุ่นใส อายุราว 20 ปี นอนอยู่บนเตียงในห้องพิเศษ ณ ตึกพักฟื้นผู้ป่วยแห่งหนึ่ง.. กำลังผ่อนคลายและสนุกกับอุปกรณ์สื่อสารจนลืมภาวะของการอาการป่วยไปได้ขณะหนึ่ง  ผู้เยี่ยมไข้อีกสองคนกำลังสนใจกับรายการทีึวี ไม่มีทีท่าจะละสายตา.. หญิงวัยกลางคนท้วม ผมเผ้าและใบหน้ายุ่งเหยิงกับการทำความสะอาดห้องพัก ที่บุตรชายกำลังรักษาตัวอยู่  หน้ากากสองชั้น และกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อโรคคลุ้งเต็มห้องไปหมด  ดูเหมือนว่างานในห้องพักฟื้นผู้ป่วยจะไม่หมดสิ้นไป  จึงไม่ให้ความสนใจกับคณะพลังใจที่ได้นัดแนะกันไว้ ว่าจะมาเยี่ยมไข้ คุยกันแบบสบายๆ..

เก้าอี้นุ่มๆ ได้จัดเตรียมไว้ข้างเตียงผู้ป่วย ทางด้านริมกระจกระเบียง.. บรรยากาศในห้องทึมๆ ปิดด้วยผ้าม่า เพื่อป้องกันแสงมาโลมเลียผิวของผู้ป่วย.. อาการของหนุ่มน้อยเป็นแผลทั้งตัว.. ซึ่งเป็นการสำแดงของโรคภัยที่เข้ามารุมเร้า หรือมารายงานตัวกับเจ้าของสังขาร  มาแสดงความเป็นมิตรกัน.. ซึ่งมันรุนแรงเกินความพอดี..  อาการอิดโรยของหนุ่มผู้ยังเยาว์ แต่ยังพยายามฝืนเล่นเครื่องมือสื่อสาร เพื่อหลบสายตาพระอาจารย์ผู้มาร่วมสนทนาธรรม..

เพียงไม่กี่ประโยคที่ร่วมสนทนาด้วย.. สร้างความไม่พอใจให้กับผู้เป็นแม่ของหนุ่มน้อย.. อาการโกรธขึ้ง หน้าแดงก่ำ เหมือนกับเคียดแค้นให้กับทางคณะผู้เยี่ยมผู้ป่วยเพื่อให้กำลังใจมานาน.. หลายคำที่ตอกย้ำ ต่อว่าพยาบาลผู้อาสาอย่างรุนแรง ในการสนทนาระหว่างพระและผู้ป่วย..

บุตรชายผู้ป่วย เป็นคนค่อนข้างอ่อนไหวและไวต่อความรู้สึกของคนรอบข้าง จึงไม่จำเป็นอะไรที่จะต้องมีพระมานั่งคุยด้วยเยี่ยงนี้... ฯลฯ (อีกหลายคำค่อนข้างรุนแรง).... หลายต่อหลายคนสับสนกับพฤติกรรมของแม่ผู้ป่วยรายนี้... ที่ค่อนข้างดื้อและไม่เกรงใจใคร 

ความรัก ห่วง อาลัยในบุตรที่นอนป่วยมาแรมเดือน ที่บ้านและโรงพยาบาล ไม่อยากให้ใครมาแสดงความรู้สึกไม่ดีต่อผู้เป็นสายเลือดหน่อเนื้อ.. จึงเกิดความเครียดในการดูแลปรนนิบัติเอาใจใส่ในโรคที่รุมเร้าและรุนแรง รักษาไม่หาย.. สติจึงวกวนในเรื่องราวชีวิตประจำวันของลูกและโลกภายนอก ซึ่งไม่มีใครปรารถนาจะเข้าเยี่ยม..

ความรักของแม่ที่ทำทุกอย่างเพื่อลูก ให้สะอาด ปลอดเชื้อโรค แต่ดูเหมือนจะประสงค์ร้ายกับบุตรชายตัวเอง ที่ยิ่งทำความสะอาดมาก  ผู้ที่นอนอยู่บนเตียงก็ยิ่งคิดมากเป็นการใหญ่.. เหมือนกับว่าลูกชาย.. เป็นบุคคลที่น่ารังเกียจ น่ากลัว ในอาการของโรคร้าย ฯลฯ  แต่ไม่สามารถจะพูดได้...

รักของแม่ที่มีต่อลูก..... บางอย่างจะเป็นการตอกย้ำหรือเป็นการฆ่าลูกทางอ้อม.. ความพอดี หรือความเอาใจใส่ การกระทำอีกหลายๆ อย่าง จะเป็นตัวชี้วัดอีกหลายเรื่องราวของคนในครอบครัว... ก่อนที่เราจะร่ำลากันไป..