นางฟ้าผู้หน้าสงสาร

นางฟ้าผู้หน้าสงสาร(ไม่รู้ว่าตัวเองฉลาดน้อย)                

ณ กระท่อมเล็กๆ ที่แสนจะอบอุ่นหน้าเชิงเขา ยังมีนางฟ้าผู้แสนจะงดงาม ทั้งรูปร่างหน้าตา กิริยาท่าทางและจิตใจที่โอบอ้อมอารี ชอบช่วยเหลือผู้คนเป็นยิ่งนัก เธอได้รับพรพิเศษจากจิตใจที่ดีงามของเธอ โดยที่เธอสามารถใช้พลังวิเศษที่จะช่วยเหลือผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยาก เจ็บไข้ได้ป่วย หรือแม้แต่ได้รับอันตรายไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ได้ และเธอก็ทำหน้าที่นั้นได้อย่างยอดเยี่ยม ซึ่งเธอรับรู้ได้เสมอว่า ทุกครั้งที่สามารถช่วยเหลือผู้คนให้พ้นภัย เธอได้รับความสุขอย่างเปี่ยมล้น และนับวันยิ่งทวีคูณ        

วันหนื่งมีชายผู้หนึ่ง เดินผ่านมายังหน้ากระท่อมของเธอ และขอความช่วยเหลือจากเธอ ว่าเขาหิว ต้องการเงินเพื่อไปซื้ออาหารและค่าเดินทางเพื่อกลับบ้าน เธอเพ่งพินิจมองชายผู้นั้น ก่อนจะตอบไปว่า  ฉันมีเงินไม่มากหรอกน่ะ แต่ฉันมีความสุขมากที่มีโอกาสช่วยเธอ ฉันเพียงแค่อยากบอกเธอว่า ขอให้เธอใช้เงินนี้ให้เป็นประโยชน์กับเธอให้มากที่สุด และฉันก็มั่นใจว่าคนแข็งแรง และกำลังดีอย่างเธอคงหางานดีๆ ทำได้ไม่ยาก ฉันขอเป็นกำลังใจให้เธอน่ะ                

ชายผู้นั้นรู้สึกสับสนเล็กน้อยกับคำพูดของนางฟ้า เมื่อเขารับเงินแล้ว เขาก็จากไป เหลือเพียงความสุขที่นางฟ้าได้รับ และคำขอบคุณของนางฟ้าที่มีต่อชายผู้นั้น ที่ให้โอกาสเธอได้ทำหน้าที่ มาหาเธอถึงกระท่อมและขอความช่วยเหลือจากเธอ ให้โอกาสเธอได้รับความสุขในวันนี้ และวันที่ไม่คาดคิดก็มาถึง                

เด็กน้อยน่ารักคนหนึ่งกำพร้าแม่ และพ่อก็ไม่สามารถเลี้ยงดูได้ จึงขอความช่วยเหลือจากนางฟ้า ให้ช่วยเป็นผู้อุปการะเลึ้ยงดู นางฟ้ามีความยินดีและมีความสุขอย่างที่สุด วันเวลาผ่านไป เด็กน้อยค่อยๆ เติบโตอย่างงดงาม เป็นเด็กที่มีจิตใจโอบอ้อมอารี  

ทุกครั้งที่กลับจากโรงเรียน ถ้าเด็กน้อยไม่เห็นนางฟ้า ก็จะวิ่งตามหา ร้องตะโกน ด้วยความรักอันไร้เรียงสา บริสุทธิ์ และจะดูแลเรื่องอาหาร ทำความสะอาด เอาใจใส่ในทุกเรื่อง ทำให้นางฟ้าหลงรักเด็กคนนี้มาก เพราะความดีที่เด็กน้อยได้มอบให้นั่นเอง แต่นางฟ้าไม่รู้เลยว่า พลังวิเศษของตนลดลงไปทุกวันๆ โดยนางฟ้าหลงลืมข้อตกลงที่ว่า การช่วยเหลือทุกครั้งต้องมาจากจิตใจที่บริสุทธิ์ มิฉะนั้นพลังวิเศษของเธอจะหมดสิ้นทันที                  

แต่ในเวลานั้นเธอหาได้รู้ไม่ว่า เธอได้หมดสิ้นพลังวิเศษนั้นแล้ว เพราะเธอหลงรักเด็กน้อยคนนั้นมาก เมื่อใดที่ไม่มีเด็กน้อยอยู่ เธอรู้สึกเหงา และโดดเดี่ยว เธอพยายามทำทุกวิถีทางที่จะทำให้เด็กน้อยคนนั้นอยู่กับเธอนานที่สุด แม้จะเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำก็ตาม  

พื้นที่ที่เธอให้กับเด็กน้อยก็น้อยลงไปทุกที เด็กน้อยรู้สึกอึดอัดมากขึ้นกับความรักของเธอ เด็กน้อยเหมือนไม่ได้มีความเป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่กับเธอ แต่ด้วยความรัก เคารพเขาจึงทำตาม แต่ไม่ได้มาจากใจที่จะทำ ที่สำคัญเขาโตขึ้นและมีความคิด ความอ่าน ที่คิดว่ามันเป็นของเขา                

ในที่สุดเขาตัดสินใจจากเธอไปอย่างไม่มีวันกลับมาอีกเลย.......................      

นางฟ้าเสียใจเป็นที่สุด..ในเวลานั้น ..............แต่เมื่อถึงวันนี้นางฟ้ารู้สึกขอบคุณเด็กน้อยคนนั้นเป็นที่สุด ที่มอบความอิสระ ให้กับนางฟ้าอีกครั้ง และอยากบอกเด็กน้อยคนนั้นว่า                                            

ฉันโง่เองและขอโทษ.......แต่ฉันมั่นใจว่าเธอจะมีชีวิตที่ดี และมีความสุข และฉันก็จะมีความสุขอย่างที่เธอ..........เป็น

[โสภณ เปียสนิท]

เด็กคนนี้รักนางฟ้า คงอยากเป็นนางฟ้าบ้างนะครับ

[อ.นุ]

กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ