นิทานที่ 41 สาวปากบอน

 

 

จักกล่าว หญิงอ่อนแอ้น        สาวแก่โสภา

     ผิวพรรณงาม                แต่ปากบอนยามเว้า

     สรรหาข้อ                     คำเคืองสับส่อ

     ยุแหย่วุ่น                      คนใกล้เคียดกัน

    

     มวลพี่น้อง                    แหนงหน่ายหนีนาง

     สรรหาความ                 ป่วนสังคมวุ่น

     ผิดกันย้อน                   คารมนางแต่ง

     คนฮ่วมบ้าน                  เห็นแล้วหลีกไกล 

 

ครั้งหนึ่ง นางนุ่งซิ่น             ผืนก่านลิงลาย

     หมาเหลียวเห็น              เห่าหอนเหมือนท้วง

     เจ้าของเอิ้น                   เอาหมาให้เซาเห่า

ปากบอน หากล่าวเว้า          ว่าเขาป้อยด่านาง

 

ยกคดี ก่อสร้าง                  ขึ้นฮอดลุงกวาน *

     เขาเสียเงิน                   แก่ความนางอ้าง

      หมดคดีนี้                    วางแผนหาใหม่

ใผใผ ก็พ่ายแพ้                 เสียให้แก่นาง

 

ข่าวแผ่ ไปฮอดเจ้า             พระยาใหญ่ครองเมือง

ให้เสนา นำนาง                  ห่างไกลซาวบ้าน

ทุกเรื่อง คำพระยาเว้า         นางสอยต้อยต่อ

บ่ให้ ตกฮอดพื้น                 หาห้อยใส่ไฟ

  

พระยา ลงโทษให้               ไปซ่อยในครัว

     ไปหมกฮำ                    สู่กินกันเปี้ย

มึงอย่า ไปหาเว้า                อาหารกันหล่อย*

ให้ปิด ความลับไว้               อายหน้าไพร่พล

 

นางอด ทนบ่ได้                  เข้าป่าหาลม

ซับซึม นำเทพา                 ฮักสาลำไม้

ฟังเด้อ! พระยาเมืองนี้         กินฮำเซ้าค่ำ

เฮียมหมก ยอยื่นให้            แลงเซ้าดั่งหมู

 

ต่อมา กลองใหญ่ก้อง          แตกฮ่านเสียงฟาว *

     พระยาเมือง                  สั่งคนหาไม้

     มาเจาะสร้าง                 กลองหลวงแทนที่

เมื่อตี เสียงดั่งคนปากเว้า     ฮำฮำ ก้องจากกลอง

 

หมอโหร ลงเลขตั้ง              ตามสั่งพระยาถาม

ทูลว่า มีคนไป                    ปากลมนำไม้

เสียงกลอง เลยดังเผี้ยน*    ฮำฮำ ยามตีหน่ำ

พระยา คิดฮ่ำฮู้                  กูควรฆ่าอีปากบอน ซอบแล้ว!

 

(11 กุมภา 2011)

 

* ลุงกวาน(บ้าน) – ผู้ใหญ่บ้าน

* หล่อย (ลาว) – ก่อนจะเป็นอัมพาต

* แตกฮ่าน – ร้าวเป็นรอย

* ดังเผี้ยน – ดังผิดปกติ