43. โรงเรียนบ้านคำบาก....มีครูสองคนแล้ว
พฤศจิกายน 2512 นักเรียนโรงเรียนบ้านคำบากก็ได้เฮ เหตุเพราะในบ่ายของวันนั้น
ขณะที่ผมกำลังสอนให้เด็กชั้น ป.2 อ่านไทยบนกระดานดำ โดยให้เด็กเก่งออกมาอ่านก่อน เด็กจะถือไม้ไผ่เหลากลมประมาณนิ้วก้อย ยาวเมตรเศษ ชี้ตัวหนังสือบนกระดานดำ อ่านเสียงคัง เด็กในชั้นก็จะอ่านตาม เสียงดังไปไกล หรือจะพูดให้ถูกก็น่าจะบอกว่า ตะโกนอ่าน
ส่วนเด็กชั้นอื่นๆ ผมให้คัดไทยบ้าง ชั้น ป.4 ก็จะเขียนจดหมายหรือเรียงความ โดยกำชับให้ทำเงียบๆ แต่...ก็เงียบได้ไม่ถึง 10 นาที ตามประสาเด็ก
ช่วงบ่ายจึงเป็นช่วงที่เสียงอึกทึกครึกโครมเป็นที่สุด
หลังจากเด็กเก่งอ่านไปหมดแล้ว เด็กปานกลางอ่านบ้าง ผมต้องคอยฟังและดูไปด้วยว่า สำเนียงเขาจะเพี้ยนไหม ตัว ร ล เสียงควบกล้ำต้องชัดเจน ซึ่งเด็กบ้านคำบากอ่านออกเสียงได้ชัดเจนดี
พอถึงเด็กอ่อน ผมต้องดูเพิ่มขึ้นอีกว่า เขาจะชี้ตรงคำที่อ่านหรือเปล่า เด็กพวกนี้ความจำจะดี พออ่านทีหลัง ก็จะจำได้แทบหมดกระดาน ดังนั้น เวลาที่เขาออกมาอ่าน ต้องดูว่าเขาชี้ถูกไหม แต่แทบทุกคนชี้ถูก
ผมจะช่วยเขา โดยพอเขาอ่านจบ ก็จะชี้ให้อ่านทีละตัวสลับบนล่างไปมา แทบทุกตัวที่ผมชี้ เขาจะอ่านไม่ได้ ก็ต้องสอนการผัน จนอ่านได้ (ที่เขาเรียกว่า "เป็นนกแก้วนกขุนทอง" เลยห้ามท่องบทอาขยาน)
โรงเรียนใกล้เลิก เด็ก ป.2 อ่านหมดทุกคนแล้ว กำลังคัดตามกระดานดำลงกระดานชนวน เด็ก ป.1 กำลังวาดรูป หลังจากที่คัด ก ไก่ ถึง ฮ นกฮูก เสร็จแล้ว และผมตรวจโดยใช้ชอล์คให้คะแนนทุกคน สวยมากก็ให้เต็ม 10 สวยน้อยก็ลดหลั่นลงมา เด็กคนไหนได้มากก็อวดเพื่อน
ผมกำลังตรวจเรียงความของเด็ก ป.3 และ ป.4 ในขณะที่พวกเขาท่องสูตรคูณกันอย่างสนุกสนานเสียงดังลั่น ดังมากกว่าเด็ก ป.2 อ่านบนกระดานดำถึงสี่ห้าเท่ากระมัง
เสียงรองเท้าหนักๆ กระทบบันไดอาคารเรียนขึ้นมา ผมเงยหน้าขึ้นจากสมุดเรียงความเด็ก ลุกขึ้นยืนด้วยความแปลกใจ เสียงเดินที่ได้ยินไม่ใช่เสียงชาวบ้านแน่นอน
ผมออกมาที่ระเบียงก็เห็นตำรวจตระเวนชายแดนนายหนึ่ง สะพายเป้ ถือปืนยาว กำลังยืนดูป้ายแสดงจำนวนนักเรียนที่ติดอยู่ข้างฝาตรงหน้าบันได และยังมี ต.ช.ด. อีกหลายนานยืนเป็นกลุ่มห่างจากบันไดเล็กน้อย
"มีวิทยุฉบับหนึ่งมาถึงครูครับ" เขายื่นกระดาษบางๆ แผ่นหนึ่งให้ผม หลังจากเราต่างยกมือไหว้กันแล้ว
ผมรับมาและก้มลงดู ยังไม่ได้อ่านเขาก็บอกลา แล้วเดินลงอาคารตาม ต.ช.ด. คนอื่นที่เดินล่วงหน้าไปหลังอาคารมุ่งสู่ป่า หลังจากที่เห็นผมเดินออกมาจากห้องเรียน
ผมตื่นเต้น แปลกใจมาก เพราะโดยปกติจะเป็นหนังสือฝากผู้ใหญ่บ้านหรือชาวบ้านมา แต่ครั้งนี้เป็นวิทยุและ ต.ช.ด. ถือมาเอง รีบก้มลงอ่าน
ผมถอนหายใจโล่งอก แล้วเดินยิ้มเข้าไปในห้องเรียน ซึ่งตอนนี้เริ่มมีเสียงกระซิบกระซาบ หลังจากเงียบจนวังเวงตอนที่เห็น ต.ช.ด.
"นักเรียนทุกคนฟังทางนี้" ผมพูดเสียงดัง เพื่อให้ได้ยินทั่วทุกคน
"มีวิทยุมาจากอำเภอ" ผมหยุด เรียกร้องความสนใจ ซึ่งได้ผล เด็กทุกคนเงียบตั้งใจฟัง
"อำเภอได้แต่งตั้งให้ ครูสมหมาย มาเป็นครูที่โรงเรียนบ้านคำบาก ตั้งแต่วันที่.....พฤศจิกายน 2512"
เด็กชั้น ป.4 เฮลั่น เด็กชั้นอื่นต่างซักถามกัน ดูวุ่นวายไปหมด ผมปล่อยให้เขาคุยกัน เดินถือกระดาษเขียนวิทยุที่มีลายมือสวยงามอ่านง่ายของพนักงานวิทยุ วางบนโต๊ะ แล้วนั่งลง ในใจยินดีมาก สุดท้ายผู้บริหารการศึกษาระดับอำเภอก็มองเห็นความสำคัญของเด็กชายแดน
สักพักหนึ่ง ผมก็แปลกใจเพราะเสียงเด็กเงียบ เงียบเกินไป ผมกวาดสายตามองไปทั่วห้อง ก็สบสายตาเด็กแทบทุกคน พวกเขาทุกคน ทุกคนจริงๆ มองมาทางผม
"นี่...พวกเรา...เป็นอะไร...ไม่ดีใจเหรอ...." ผมสงสัย
"ดีใจครับ..." เด็ก ป.4 คนหนึ่งตอบ
"แต่.....ครูครับ" เด็กคนเดิมพูดขึ้นอีก แล้วนิ่งไป
"แต่...อะไรล่ะ" ผมถามอย่างสงสัยมาก
ทันใด เด็กชั้น ป.3 และ ป.4 แทบทุกคนต่างพูดขึ้นเกือบพร้อมๆ กัน
"ครูได้ย้ายไหมครับ...."
เรื่องนี้นี่เอง โรงเรียนบ้านคำบากไม่เคยมีครูเกินหนึ่งคน พอมีครูใหม่มา ครูเก่าก็จากไป บางครั้งครูใหม่ยังไม่มาสอน ครูเก่าก็จากไปก่อนแล้ว
"พวกเธอว่าอย่างไร..... พวกเธออยากให้ครูย้ายไหม" ผมแกล้งถามลองใจ
"ไม่ครับ..ไม่ค่ะ" เสียงดังเซ็งแซ่อีกวาระหนึ่ง พักเดียวก็เงียบ
"ถ้าอย่างนั้น....ครูก็ยังไม่ย้าย"
คราวนี้เสียงเฮลั่นห้อง
หลังสวดมนต์ไหว้พระประจำวัน ไม่เพียงแต่เด็กๆ ที่กลับบ้านด้วยอาการยิ้มแย้มแจ่มใส บางคนถึงกับกระโดดโลดเต้น ผมเองก็เดินยิ้มกริ่ม
ครูสมหมาย นายแน่มาก
ความเห็น (14)
สวัสดีค่ะ
โรงเรียน ครู นักเรียน กระดานชนวน นึกถึงครูบ้านนอกอีกแล้วค่ะ เขียนต่ออีกนะคะจะติดตามอ่านค่ะ
ขอแสดงความยินดีกับครูและนักเรียนโรงเรียนบ้านคำบากด้วย
และขอชื่นชมครูคำหมายที่กำลังจะมาเป็นครูใหม่ที่โรงเรียนนี้นะคะ
สวัสดีค่ะคุณเปลวเทียน
สวัสดีครับ ครูคิม 
ไม่ได้เจอกัน นาน น้าน นานแล้วนะครับ
ดีใจที่ได้ข่าว และทราบว่าสบายดี
คนที่เป็นครูอาชีพ มิใช่อาชีพครู ก็มักจะคิดถึงโรงเรียน เด็กๆ กันทุกคนแหละครับ
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่านและให้กำลังใจ
สวัสดีครับ 
ขอบคุณครับ
คงไม่ต่อว่าผมนะครับ ที่อีกหนึ่งเดือนหลังจากนั้น
ผมก็ถูกย้ายออกจากบ้านคำบาก
เพราะอะไร.... อีกไม่นาน ผมคงได้เขียนต่อครับ
สวัสดีครับ คุณยาย
ดอกอีหยังนอนี่...คือดอกเอ็นอ้า....แต่ว่าดอกใหญ่กว่า
ใบกะคือ แต่ใบเรียวกว่าเอ็นอ้า....
งามหลาย...
สบายดี..คือกันเด้อคราบบบบ
ขอบคุณเด้อ คราบบบบ
สวัสดีค่ะคุณเปลวเทียน
- ดอกไม้ประจำตัวคุณครูค่ะ คุณยายชอบมากๆเจอที่ไหนก็ถ่ายรูปเก็บไว้ ภาพนี้เก็บมาจากอำเภอสีดา โคราชกันเองจ้า
ส่วนดอกนี้เก็บมาจากหน้าบ้านแถวๆนี้แหละจ้า
สวัสดีคุณยาย
อืม....นั่นซินะ,,,,,,
กล้วยไม้ออกดอกช้า ฉันใด
การศึกษาก็เลยช้าไป เช่นนั้น
(ญี่ปุ่น เกาหลี แซงไปไกลแล้ว เวียดนามกำลังจะแซง...ว้าวววว)
ผมรู้สึกว่า..คุณยายจะชอบกุหลาบมาก....
ทำให้ผมนึกถึง "มัทนะพาธา" น่าสงสารเธอนะครับ
มีภาพสวยๆ มาฝาก วาดโดยศิลปินหนุ่มชาวจีน
(ไม่ทราบชื่อครับ...เพราะคำบรรยายเป็นภาษาจีน...ผมบ่ฮู้เรื่องนอ...อิอิ)
สวัสดีครับ
"ลำบาก" เพียงการเดินทางครับ
"คำ" ในภาษาอีสาน นอกจากหมายถึง ทองคำแล้ว ยังหมายถึง ที่ลุ่มมีน้ำขังตลอดปี และกว้างพอสมควร หากกว้างใหญ่มาก เรียก "กุด" หรือ บึงนั่นเอง
บ้านคำบาก เป็นหมู่บ้านอุดมสมบูรณ์ครับ มี "คำ" แทบจะรอบหมู่บ้าน และมีต้นกะบากใหญ่หลายต้น ยืนเรียงรายอยู่ด้านตะวันตกของหมู่บ้าน ชาวบ้านอาศัยยางจากต้นกะบากนี่แหละ มาทำเป็นขี้ไต้
ขอบคุณนะครับที่แวะมา
สวัสดีค่ะคุณเปลวเทียน
สวัสดีค่ะคุณเปลวเทียน
- ดอกหยังก็บ่ฮู้เนาะ แต่มันงามดี คุณยายชอบค่ะ
- วันนี้มีกุหลาบอายุน้อยกว่าคุณยายนิดหน่อยมาฝากค่ะ กำลังจะโรยแล้ว
คุณยายครับ
ขออภัยที่ตอบช้า หายไปนานไม่ใช่ว่า "ไม่คิดถึง" แต่..มีภารกิจวุ่นวายกับเตรียมการนำเที่ยวภูเก็ต
ขอบคุณสำหรับดอกกุหลาบแสนสวย
ขึ้นชื่อ "กุหลาบ" บานนานแล้ว ก็ยังสวยครับ