จดหมายถึงครู l งานถูพื้นช่วยให้จิตเบา

 

วันศุกร์ที่ ๒๕ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๔

กราบสวัสดีค่ะครู

                วันนี้เป็นวันที่เหมือนข้างในไม่ได้พัก มันคิด ออกแบบ วางแผนอยู่ตลอดเวลาเกี่ยวกับ layout ของวารสารเรื่องเล่าจาก ศูนย์วิทยาศาสตร์การแพทย์ที่ ๖ (ขอนแก่น) ตั้งแต่เมื่อคืนจนเลยเที่ยงคืนมันจะวน ๆ ตื่นเช้ามาก็มาลุยต่ออีก พอได้ลงมือทำก็จะทำต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ กว่าจะออกจากบ้านก็สายแล้ว วันทั้งวันมันทุ่มให้กับสิ่ง ๆนี้ แม้บางช่วงต้องออกไปประชุม ก็เหมือนถูกตัดช่วงเวลาการประชุมเป็นอีกส่วน จดจ่ออยู่กับการประชุม ในห้องประชุม มีความไม่พอใจปรากฏขึ้นมา กับการไปรับรู้บางเรื่องที่รู้สึกว่า “ทำไมเราต้องหมดเงินเยอะ ๆไปกับการจัดงานแบบนี้ แทนที่จะเอาไปลงพื้นที่พัฒนาคน หรือพัฒนางาน” มันก็ได้อยู่ แต่รู้สึกว่า “ได้น้อยค่ะครู” แล้วรู้สึกถึงกระแสของการแย่งชิงกันกลาย ๆ อย่างบอกไม่ถูก เมื่อโทสะปรากฏขึ้นก็นึกย้อนถึงคำสอนครูบาอาจารย์ที่ว่า “ไปโกรธตอบคนที่โกรธเรานั้นมันโง่” แม้จะรู้สึกแปลก ๆ กับหน้าที่ที่รับมาจากห้องประชุม ก็ไม่ได้อะไรค่ะ นั่งลงที่โต๊ะ ลุยงานวารสารต่อ เหมือนถูกบังคับทำเลยค่ะครู แต่ไม่รู้ใครบังคับ ข้างในมันบีบให้ทำ รู้สึกเหนื่อยเพราะเมื่อคืนนอนน้อย เหมือนรู้สึกหนัก ๆ แต่ไม่เข้าใจว่า “หนักอะไร” จนกระทั่งกลับมาบ้าน ข้างในหนักดิ้นรน จึงลงมือถูบ้าน ทำความสะอาดบ้าน อยู่ดี ๆ ความรู้สึกหนักที่เหมือนแบกโลกก็เบาลง ผ่อนคลาย หากถามครูก็คงได้คำตอบว่า “ก็มันไม่ภาวนา” ใช่แล้วค่ะครู ณ ขณะที่รู้สึกหนัก ๆ ก็ คิดว่า “ฉันหนัก” จนมารู้สึกเบา ณ ขณะที่ถูกบ้าน

เมื่อน้องนีมาถึงก็โทรหาให้แวะไปรับ

อ้อครูค่ะ พรุ่งนี้ไม่ได้ไปสอนเด็ก ๆ ที่วัดแล้ว พระอาจารย์ท่านมีกิจกรรมให้เด็กทำแล้ว จึงนัดใหม่เป็นวันที่ ๑๒ มีนาคม ๒๕๕๔ ค่ะครู

ว่าด้วยเรื่องศีล โดยหยาบ ๆ ก็ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ขโมยของใคร แม้จะไปทำงานสาย ๆ หน่อย แต่ก็นั่งทำงานตั้งแต่ที่บ้าน เหมือนทำงานไม่ต้องรอนาฬิกา ไม่แย่งแฟนใครค่ะ แต่กามที่บีบคั้นก็ยังปรากฏอยู่ค่ะ ไม่โกหกใคร อืม....แต่วันนี้ก็โทรไปแจ้งเครือข่าย ชี้แจงเหตุผล ทำไมถึงยังไม่ได้ในสิ่งที่รับปาก เขาไว้ ไม่ดื่มเหล้าและของมึนเมาค่ะ แต่ก็ยังขาดสติ