จดหมายถึงครู l ๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

 

                                                ณ ห้องนอน บ้านพักฯขอนแก่น

วันอังคารที่ ๒๑ เดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๔

กราบสวัสดีค่ะครู

                ติ๋วนั่งลงเขียนจดหมายกว่าหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสามวันที่ผ่านมา เขียนอย่างไรก็ดูไม่ได้เรื่อง ความรู้สึกปรากฏเป็นโทสะขึ้นมา มันยาว เหมือนมีเรื่องราวอยากเล่าไปหมด แล้วก็จับใจความไม่ได้ ติ๋วไม่ได้เจริญสติอยู่ขณะที่เขียนจดหมายหาครูเลยจริง ๆ คำพูดนี้สะเทือนเข้าไปในใจ ประหนึ่งพึ่งยอมรับ การเขียนเรื่องราวไม่ยากค่ะครู แต่เขียนอย่างมีสติ แล้วถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร สำหรับผู้ไม่เจริญสติอยู่นั้นยาก พยายามกับตนเองหลายที แต่ก็รู้สึกว่า “ไม่พัฒนา” พยายามหาวิธีเขียนจดหมายอย่างไรให้ถ่ายทอดสิ่งที่ได้เรียนรู้มากกว่าการบรรยายบรรยากาศ รู้สึกว่าตนเอง “ไม่ค่อยมีสมาธิค่ะครู” สติขาดบ่อย ศีลก็ด่างพร้อย หากว่าโดยหยาบก็ ไม่ฆ่า ไม่ขโมย ไม่แย่งแฟน ไม่โกหก ไม่ดื่มเหล้า แต่ที่ลึกกว่านั้นในแต่ละข้อแห่งศีล รับรู้กับตนเองว่า “ก้าวไม่ผ่าน” ตลอดสามวันเดินทางตลอด ความอ่อนล้าปรากฏขึ้นแก่ร่างกาย เผลอสติเมื่อไหร่ก็รู้สึกเหนื่อยค่ะครู แต่พอมีสติอยู่ก็พออยู่ได้ กราบขออภัยครูค่ะที่รู้สึกว่า “ยังทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร”

รักและเคารพครูค่ะ.............เจ้าติ๋ว