รักทุกคนที่ได้พบ...คบทุกคนที่จริงใจ

วันจันทร์ที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

ทุก ๆ วันมีเรื่องราวผ่านเข้ามาในชีวิตเรามากมาย แต่เราก็แทบจะจำเรื่องเหล่านั้นไม่ได้เลย

และทุก ๆ ปี เรามีวันพิเศษที่บอกเล่าถึงความดีงามของชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ หรือวันพิเศษของตนเองและครอบครัวหลายวัน แต่ก็พบว่า เราแทบจะจำความหมายลึกซึ้งของวันเหล่านั้นไม่ได้เลย

ยกเว้นวันนี้...วันแห่งความรัก หรือวันวาเลนไทน์ ที่ใครหลายคนต่างรอคอยด้วยใจจดจ่อ

มีเรื่องราวของวันพิเศษนี้ รายงานให้รับรู้ก่อนล่วงหน้ากว่าสัปดาห์ มีโพลหลายสำนักว่า วัยรุ่นจะมีพฤติกรรมทางเพศหรือไม่ อย่างไร ?

จนผมอดคิดไม่ได้ว่า ผมผิดปกติหรือไม่ ถ้าไม่มีการกระทำที่บ่งบอกถึงการแสดงความรักในวันนี้

พวกเราให้คุณค่าของความรักขีดเป็นกราฟคู่ขนานกับความใคร่มากไปหรือเปล่า ?

พวกเราให้ความสำคัญกับสถานที่ของการกระทำที่บ่งบอกถึงการแสดงความรักมากไปหรือเปล่า มีวัยรุ่นแถวบ้านผมบัญญัติศัพท์ใหม่ของรีสอร์ทที่ผุดขึ้นราวกับดอกเห็ดในชนบทว่าเป็น ‘โรงแรมขยายโอกาส’

พวกเราให้ความหมายของความรักเพียงในแง่การให้ดอกกุหลาบ ติดสติกเกอร์รูปหัวใจ ให้ของขวัญ และชอตโกแลต เท่านั้นหรือ ซึ่งเมื่อเช้า ผมไปส่งลูกชายที่โรงเรียนประถม พบว่า มีร้านค้าขายสินค้าเหล่านั้นมากมายในวันนี้ บางร้านตกแต่งซุ้มเหมือนงานแต่งงาน ทั้งที่กลุ่มผู้ซื้อ เป็นนักเรียนชั้นประถมเท่านั้น

ถ้าพวกเราคิดได้แค่นี้ ผมบอกได้เลยว่า...พวกเราก็เหมือนปลาที่ติดอยู่ในร่างแหแล้วนะ...

พวกเรากำลังทำความรักให้เป็นสิ่งฟุ่มเฟือย ไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นของชีวิต

รักทุกคนที่ได้พบ...คบทุกคนที่จริงใจ... เป็นถ้อยคำของชื่อบันทึกของผมในวันนี้ ผมพบตอนไปประชุมที่วังน้ำเขียว ผมชอบมาก จึงไปค้นหาว่า ใครคิดคำพูดนี้ ถามเด็กในรีสอร์ทบอกว่า เมื่อคืนนักการเมืองมาจักงานครับ

ผมเลยถึงบางอ้อครับ นักการเมืองรักประชาชนถ้วนหน้า จริงไหมครับ ? ในมุมมองความรักของผม บริบทของผมที่มีพ่อ มีแม่ พี่น้อง และเพื่อน รวมถึงภรรยาหนึ่งลูกอีกหนึ่ง ผมนิยามความรักได้ ดังนี้

1. ความรักของผมมีหลายรูปแบบครับ มีความรักหลายแบบที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม และมีหลายรูปแบบของความรักที่ผมอาจจะได้สัมผัสหรืออาจจะไม่รู้จักรสชาติในระยะเวลาของชีวิตที่มีอยู่ ผมเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง และเรียนรู้ที่จะรักทุกคนที่ได้พบ...คบทุกคนที่จริงใจ

 

2. เมื่อมีความรักเกิดขึ้นแล้วเรียนรู้ที่จะเข้าใจ และให้อภัย เพราะแม้ถึงเวลาอันสมควรความรักของผมอาจจะหยุดเดินทาง กลิ่นและรสชาติความหอมหวานต้องมีวันหมดอายุ สิ่งเดียวที่ทำให้ความรักของผมยั่งยืนและยืนยาว นั่นก็คือ ความเข้าใจ และให้อภัย

 

3. เด็กจะเป็นผู้สร้างโลกในอนาคต เหมือนคำสอนของท่านพุทธทาสจริง ๆ ครับ ในเมื่อพ่อและแม่สร้างเขาขึ้นมา ต้องเลี้ยงลูกด้วยความรักและถนุถนอม เพราะเด็กเกิดขึ้นมามีชีวิตและจิตใจ ไม่ใช่ตู้เย็น หรือเครื่องซักผ้า ที่ซื้อมา แล้วเสีย แล้วซ่อม และทิ้งไป

 

สรุปนิยามความรักของผมในวันนี้ คือ ต้องรักตัวเอง เคารพตัวเอง นับถือตัวเอง เมื่อมีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นในหัวใจ เราก็จะทำชั่วไม่ได้ รักดีและรักที่จะทำดีโดยถูกต้องและสมบูรณ์ เพียงแต่ถูกต้องยังไม่พอต้องสมบูรณ์ (พุทธทาส, 2546, พระคุณแม่) คือ เต็มเปี่ยมและเต็มที่ด้วย.

[โสภณ เปียสนิท]

“รักตัวเรา” เท่าใดรักให้ทั่ว

“รักครอบครัว” ทุกคราพาอบอุ่น

รับผิดชอบกอปรเกื้อและเจือจุน

เป็นต้นทุนแนวทางแห่งสังคม