ดวงตะวันส่องฟ้า มัวแสง
วันใหม่ใจอ่อนแรง ร่วงล้า
เหตุมนุษย์เริ่มแสดง สัญชาต- ญาณเฮย
เผยชั่วและต่ำช้า มอบให้แก่กัน
ความผูกพันแน่นแฟ้น เลือนหาย
แสงแดดลับดับมลาย ทั่วฟ้า
เมฆลบกลบกระจาย มืดมิด
ชีวิตคนถ้วนหน้า ชั่วครั้งบางครา
ตราบทิวาที่ต้อง แปรผัน
ลมโบกพัดหุนหัน โปร่งฟ้า
ฝนล้างม่านมืดอัน แฝงอยู่
เพียงม่านเปิดเมฆอ้า สร่างเศร้าสดใส
ให้แดดแดงส่องพื้น ใจชน
เปรียบดั่งธรรมสอนตน ต่อสู้
นำทางสู่แห่งหน ดียิ่ง กว่านา
เย็นฉ่ำจิตผ่อนรู้ ชุ่มชื้นคลายเหงา
เงาแสงฉาบพร่างแพร้ว กระไอ ลอยเฮย
รุ้งรุ่งเรืองเจิดใส แจ่มคุ้ง
ดังแรกรักถักใจ พันผูก กันนา
ทอถักสลับสอดรุ้ง เชื่อมโค้งเลื่อมลาย
พรายพรรณหลากม่านฟ้า แสงสี
หลากรสรักดื่มนที เหือดสิ้น
เจ็ดสีเจ็ดรักพลี สวยสด
หลากรสชื่นปากลิ้น ต่างลิ้มรสรัก
ทอถักสานสอดรุ้ง ร้อยกรอง
เป็นรักแท้น่ามอง เพริศแพร้ว
ตะวันสาดแสงทอง งามผ่อง
รุ้งรักปักกอแก้ว ก่อเกื้อสุขใจ
ไก่อ่อน
ไม่มีความเห็น