แม่คุณ...แม่คูณของฉัน...(ภาคต่อ)

เสียงไม้กระทบกับตัวระฆังเป็นเป็นช่วง สลับกับเสียงก้องกังวานของระฆัง...เมื่อไม้นุ่มสัมผัสกับระฆังโดยรอบเป็นจังหวะ...

          ขนมและนมจากสายการบิน (บิณฑบาตร) มากมายที่พระสหายกุฏิเดียวกันท่านเตรียมความพร้อมในการที่จะนำไปทำบุญกับผู้ป่วยตามตึกต่างๆ ที่โรงพยาบาล หลังจากได้รับนิมตร์จากหัวหน้าพยาบาลประจำตึกมะเร็ง..

โยมคูณที่เคยเล่าให้ฟังเมื่อวันเกิดของอาตมาที่ได้ไปเยี่ยม.. วันนี้แม่คูณเปลี่ยนไปหลังจากได้รับยา แต่สุขภาพและกำลังไม่ไหวที่จะต่อสู้กับโรคภัย..ด้วยความห่วงใยของหัวหน้าพยาบาลประจำตึก จึงได้นิมนตร์เยี่ยมอีกครั้งก่อนจะกลับบ้าน สำหรับแม่คูณแล้วในการเยียวยารักษาอาการป่วยไข้ ทางโรงพยาบาลเรียกว่า "การดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคอง" คือการดูแลรักษาตามอาการ เพื่อสุขภาพจิตที่ดีกว่า ไม่มีการทรมานหรือรังแกผู้ป่วย (อาจจะเป็นอย่างนั้น) ให้กำลังใจกันด้วยวิธีการต่างๆ อย่างน้อยเป็นความสุขของผู้ป่วยในระยะสุดท้ายที่ต้องถ้อยทีถ้อยอาศัยกับทางพยาบาลดูแลไข้..

ในช่วงสายของวันประมาณเที่ยงกว่า เมื่ออาตมาไปถึงเห็นโยมแม่คูณอยู่ในสภาพหลับตาเหมือนเช่นเคย แต่ลิ้นแข็งไม่สามารถสื่อสารได้ ใช้อุปกรณ์ทางการแพทย์บางอย่างในการดูแล ซึ่งอยู่ใกล้กับโต๊ะทำงานของพยาบาลมากที่สุด สร้างความอุ่นใจให้กับคุณพ่อแสวงคู่ชีวิตได้มาก..

ตามอาการของโยมแม่คูณสามารถกลับไปดูแลรักษาด้วยตนเองที่บ้านได้ในระยะสุดท้ายของชีวิต ซึ่งถือว่าเป็นความอบอุ่นที่เคยอยู่มานานกับครอบครัว แม้จะลำบากไปบ้างแต่ด้วยความเคยชิน จึงถือว่าเป็นความรู้สึกอบอุ่นที่ได้กลับมาเยียวยาที่บ้านกับคู่ชีวิต.."โยมพ่อแสวง"...

หลากเรื่องราวที่ได้คุยกับโยมพ่อแสวงในช่วงบ่าย ด้วยดวงหน้าที่ยิ้มสดใส เข้าใจธรรมะมากขึ้น ไม่มีการฟูมฟาย มีแต่การเป็นอยู่ ณ ปัจจุบันของชีวิต และรวมถึงการให้กำลังใจทุกครั้งเมื่อมีโอกาส.. หลายสิ่งอย่างที่ได้ถ่ายทอดให้โยมพ่อแสวงได้ดูแลอาการของโยมแม่คูณ  โยมเล่าให้ฟังถึงวิธีการต่างๆ ซึ่งอธิบายได้ทุกเรื่องอย่างแม่นยำ...

เสียงระฆังแห่งสติ ดังขึ้นเป็นระยะๆ ในห้วงอันยาวนาน แต่ฟังแล้วรู้สึกสงบ เย็น ค่อยๆ ให้จังหวะในการภาวนาของโยมแม่คูณ  การภาวนาที่เงียบสงบ แต่ฟังสรรพเสียงภายนอก ซึ่งบ่งบอกให้ล่วงรู้ว่า "ฉันกำลังตั้งใจภาวนา" จากอากัปกิริยาที่ขยับเป็นช่วงๆ ของริมฝีปาก.. อาตมาคาดหวังว่า เสียงระฆังจะสร้างความสงบ เย็น และเป็นจังหวะของอารมณ์ที่ต้องเริ่มภาวนาให้บ่อยขึ้น..หลังจากนี้..

เสียงไม้กระทบกับตัวระฆังเป็นช่วง สลับกับเสียงก้องกังวานของระฆังเมื่อไม้นุ่มสัมผัสกับระฆังโดยรอบเป็นจังหวะ เมื่อฟังแล้วสงบ เย็นสบาย.. เวลาในการภาวนาผ่านไปอย่างรวดเร็ว.. จาก 1 เป็น 2 และ 3 ชั่วโมงตามลำดับ... โยมก็ยังภาวนาอยู่เช่นเดิม..

บ้านที่กุดรัง... เป็นบ้านชนบทธรรมดาที่มีที่ดินทำกินไม่มาก มีน้องสาวคนสุดท้องอยู่ด้วยอีกคน ซึ่งพิการที่ขาเมื่อยังสาว ตอนนี้ใช่ขาเทียมและใช้ชีวิตได้ปกติ สามารถดูแลตัวเองได้ดี ไม่ต้องรบกวนพี่เขยกับพี่สาวให้มากความ... ระหว่างที่รักษาอาการป่วยในโรงพยาบาล น้องสาวก็ดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดี...

สองตายายไม่มีบุตรร่วมกัน มีเพียงแต่หลานและเหลนที่รักเท่านั้นที่ช่วยกันดูแล  ตอนนี้ทั้งหมดใช้ชีวิตอยู่โคราช เดินทางมาถึงในช่วงเย็นย่ำ ด้วยหลายสาเหตุ ทำให้ความอาดูรในตัวของคนป่วยเริ่มทวีทับถม..

เมื่อทุกคนมาพร้อมกัน..พานขันธ์ 5 ได้ถูกจัดเตรียมจากฝ่ายพยาบาลประจำตึกเพื่อให้บรรดาผู้ป่วย และญาติผู้ป่วยได้ขอขมากรรม ขออโหสิกรรมร่วมกัน แม้จะยังไม่ตายจากกัน แต่เป็นการขอโทษในสิ่งที่ล่วงเกิน เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้่ป่วยหายเร็วขึ้น หรือให้ปลดปล่อยความคิด หรือความรู้สึกที่ค้างอยู่ในใจ ให้รู้สึกโล่ง สบายใจมากที่สุด

เมื่อสิ้นสุดการขอขมากรรมแล้ว ตัวแทนของบรรดาลูกหลานก็ถวายสังฆทานชุดเล็กๆ ที่เตรียมมา เพื่ออุทิศให้กับผู้ป่วยที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาลเป็นการเอาฤกษ์.. เสียงหยาดน้ำลและความพร้อมเพรียงของทุกคนที่ร่วมกันรับพรอย่างสงบนิ่ง เป็นขวัญและกำลังใจของบรรดาผู้ที่ยังอยู่  ผู้ที่มารับโยมแม่คูณ กลับไปดูแลรักษาตามอาการต่อไป..

ขออัญเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้ง 108 ทิศจงอภิบาล และดลบันดาลสิ่งอัศจรรย์ทุกเรื่องราว..ให้เกิดกับโยมแม่คูณในเร็ววันด้วยเทอญ..