ทำดีมี "คุณ..."

มาอยู่ที่นี่ต้องรับภาระกับคำว่า "อาจารย์" อย่างเต็มตัว

เมื่ออยู่ในฐานะ "อาจารย์" จะทำอะไร จะเดินไปไหน เหลียวซ้าย แลขวา ก็มี "ศิษย์" คอยจับจ้อง

ศิษย์คงดูว่าอาจารย์จะเป็น "ตัวอย่าง" ให้กับเราอย่างไร...?

มาอยู่นี่ ไม่ได้ใช้คำพูดสอนลูกศิษย์ แต่ต้องทำตัวให้เป็น "ตัวอย่าง..."

อยู่ที่เมืองไทย เป็นลูกศิษย์เขา ทำอะไรก็ได้ตามใจ ตามสบาย

ทำตัวผิดบ้าง ถูกบ้าง ก็ไม่มีใคร "มอง"

แต่ที่นี่ทำผิดทำถูกก็มีคน "มอง"

ภาระหน้าที่ของอาจารย์คือทำตัวอย่างให้เขา "มอง"

ดังนั้นอาจารย์จึงต้องทำตัวดี ทำตัวถูกต้องให้เขา "มอง" เขาเห็นแล้วเขาจะได้ทำ "ตามอย่าง"

ดังนั้น "การกระทำจึงสำคัญกว่าคำพูด"

เป็นอาจารย์ต้องเจริญ "พรหมวิหาร 4" นอกจากเมตตาที่ต้องมีเป็นเบื้องต้นการวาง "อุเบกขา" เมื่อเห็นอะไรขวางหูขวางตาเป็นสิ่งที่พึงกระทำเป็นอย่างยิ่ง...

อาจารย์จะไป "โป๊งเบ๊ง" ไม่ได้...

อาจารย์พึงจะต้อง ยิ้ม แผ่เมตตา อุเบกขา และ "ให้อภัย..."

อาจารย์เป็นหน้าที่ที่ทรงคุณอนันต์และเป็นหน้าที่ที่มีโทษมหันต์

เป็นตัวอย่างไม่ดีก็มีโทษ เป็นตัวอย่างดีก็มี "คุณ..."

ถ้ารักลูกศิษย์จริงก็พึงจะต้องทำตัวดี เพราะทำดีมีคุณ...