ในเงาใจ

 

ในเงาใจ

กระต่ายใต้เงาจันทร์

อยากจะเก็บดวงดาวมาเรียงร้อย
ฝากลมค่อยกระซิบแต่งแต้มฝัน
ถักเมฆขาวแทนเปลแขวนราวจันทร์
เก็บตะวันแต้มฝันบนผืนทราย


ให้ท้องฟ้าใสพราวแทนผ้าห่ม
ให้สายลมแทนอ้อมกอดมิห่างหาย
ใช้ผืนป่าห่อห้อมล้อมผืนกาย
หยดน้ำค้างเปล่งประกายสู่สายตา


แทนสองเราคือเงาสล้างกลางเวหาสน์
สายรักพาดผูกพันเสน่หา
คือเงาใจสู่บ่วงห้วงเวลา
ทุกทิวาสองกายหนึ่งหายใจ



เหมือนสองเราในเงารักประจักษ์แจ้ง
ทุกหนแห่งมิห่างร้างไปไหน
เหมือนดอกไม้รับตะวันเช่นฉันใด
ฉันมีเธอในเงาใจตลอดเวลา

[นาย วัลลภ ตังคณานุรักษ์ (ครูหยุย)]

เป็นบทกลอน วอนเว้า ถึงเงาใจ

ดั่งแสงทอง ส่องไสว ในเวหา

ดั่งเมฆน้อย ลอยฉาย ประกายตา

ดั่งดารา คลาเคลื่อน เกลื่อนนภา

[สุภัชชา พันเลิศพาณิชย์]

เป็นบทกลอน วอนเว้า ถึงเงาใจ

ดั่งแสงทอง ส่องไสว ในเวหา

ดั่งเมฆน้อย ลอยฉาย ประกายตา

ดั่งดารา คลาเคลื่อน เกลื่อนนภา

สวัสดีคะนาย วัลลภ ตังคณานุรักษ์ (ครูหยุย)

ในนิยาม  ห้วงอารมณ์   ความรู้สึก

ในส่วนลึก  ยังรอคอย ระห้อยหา

เป็นเงาภาพ  ภาพติดตรึง  ซึ้งทุกครา

ใต้จันทรา  สุกสกาว    มีเงาใคร